Του Σάκη Μουμτζή
Όλα τα δημοσκοπικά ευρήματα των σοβαρών εταιρειών δείχνουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσει στις επόμενες εκλογές. Μάλιστα, υπάρχει η άποψη πως όσο πιο αργά αυτές διεξαχθούν, τόσο πιο οδυνηρή θα είναι η ήττα.
Τα όσα έχει διαπράξει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τα τρία χρόνια που κυβερνά είναι γνωστά. Κάποια από αυτά έχουν παραγραφεί ποινικά, κάποια άλλα όχι. Όλα όμως έχουν αποτιμηθεί και αξιολογηθεί από τον λαό, κατά τρόπο απαράγραπτο.
Αυτά τα έχουν επισημάνει, κατά κόρον, τα στελέχη της δημοκρατικής αντιπολίτευσης, δημιουργώντας ένα ασφυκτικό κλίμα για κάποιους υπουργούς της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και βέβαια και για τον ίδιο τον πρωθυπουργό.
Και να αναλογιστούμε πως κάποιες υποθέσεις, με έντονο το ποινικό χρώμα, βρίσκονται ακόμα σε εξέλιξη και είναι άγνωστον τι επιπλέον θα προκύψει.
Συγχρόνως, μερικές χιλιάδες φίλων των δύο συγκυβερνώντων κομμάτων έχουν διοριστεί στο δημόσιο με διαβλητές διαδικασίες, κάτι που καθιστά την απομάκρυνση τους ιδιαίτερα πιθανή.
Στις δύσκολες ημέρες μας, να χάσει κάποιος την δουλειά του και μάλιστα στο Ελληνικό δημόσιο, είναι σοβαρό πλήγμα. Όλα αυτά συνηγορούν πως οι επόμενες εκλογές θα είναι για τα κόμματα της συγκυβέρνησης η μητέρα όλων των μαχών.
Αν στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 κυριάρχησαν τα συνθήματα «ή εμείς ή αυτοί» και «ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν», μπορεί να φανταστεί ο αναγνώστης τι συνθήματα θα κυριαρχήσουν στις επόμενες.
Εκεί όπου τελικά κρίνεται η τύχη ενός καθεστώτος. Δηλαδή, ενός συστήματος πολιτικής και οικονομικής εξουσίας που επιδιώκει την, πάσει θυσία, επιβίωση του.
Γιατί κάποιοι μεγαλοεπιχειρηματίες γνωρίζουν πως η σύντομη παρουσία τους στο οικονομικό στερέωμα είναι ταυτισμένη με την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, της οποίας και αυτοί αποτελούν έναν σημαντικό κρίκο.
Τι κάνει ένα καθεστώς λίγο πριν την κατάρρευση του; Τι κάνουν οι πολιτικοί που δεν πιστεύουν στην φιλελεύθερη δημοκρατία και στην εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία;
Όταν έχουν δηλώσει κατά καιρούς πως «δεν θα επιτρέψουν την παλινόρθωση του παλιού καθεστώτος;»
Δεν θα ήθελα ούτε να το σκεφτώ. Δεν θα ήθελα ούτε κατά διάνοια να πιστέψω πως θα μπορούσαν να γίνουν σε μια χώρα της ΕΕ, όλα αυτά που κάνει ο δικτάτορας Μαδούρο στην Βενεζουέλα.
Ως γνωστόν, προχθές απαγόρευσε την συμμετοχή των κομμάτων της αντιπολίτευσης στις επόμενες εκλογές. Δικτάτορας είναι, ό,τι θέλει κάνει.
Η ιδεολογική συγγένεια του ΣΥΡΙΖΑ με το καθεστώς Μαδούρο είναι γνωστή, και δεν κρύβεται. Λιγότερο γνωστές—μέχρι στιγμής—είναι οι οικονομικές σχέσεις των δύο πλευρών. Ο δικηγόρος Αρτεμίου κάτι παραπάνω θα γνωρίζει.
Τι κάνει ένα κόμμα που έχει δηλώσει δημόσια πως προτιμά το καθεστώς της Βενεζουέλας από τον καπιταλισμό της ΕΕ;
Η λογική και η πείρα λέει, πως θα προσπαθήσει να αντιγράψει το πρότυπο του. Εφιαλτικό σενάριο, για το οποίο, βέβαια, δεν ευθυνόμαστε όσοι το επισημαίνουμε, αλλά αυτοί που μας δίνουν το δικαίωμα να το επισημάνουμε.
Δυστυχώς, η χώρα θα εισέλθει στην προεκλογική περίοδο—αν υπάρξει—μέσα σε κλίμα πρωτοφανούς οξύτητας, που μπροστά της η δεκαετία του 80 θα θυμίζει παιδικό πάρτι.
Κατά τα άλλα, ασχοληθείτε με την δήλωση του Κυριάκου για την Μάνδρα.
