Θυμάμαι ακόμη τα λόγια του καθοδηγητή Αλέκου Φλαμπουράρη από την Αίγινα, βοήθειά μας: «Εμάς ο κόσμος μας αγαπάει». Κι είχε δίκιο! Κι έτσι μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί βρίσκονται ακόμη στη θέση τους και παρά το γεγονός ότι είπαν τόσα ψέματα και αποδείχτηκαν παντελώς ανίκανοι. Αλέκο, νομίζεις ότι ο κόσμος εξακολουθεί να σας αγαπάει και να σας στηρίζει;
Το γιατί ο κόσμος αγάπησε αυτούς και μίσησε τους άλλους, είναι ένα μεγάλο θέμα συζήτησης. Διότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν ψηφίστηκε μόνο από Αριστερούς. Δεν φτάνει ένα κόμμα από το 3% στο 35% με ψήφους μόνο της Αριστεράς. Πέρα από τους παλιούς οπαδούς του ΚΚΕ εσωτερικού και του μεταλλαγμένου ΚΚΕ του Συνασπισμού, υπήρχε ένα μεγάλο κομμάτι οπαδών του ΠΑΣΟΚ, όπως και ένα μικρότερο παλαιών Δεξιών. Και ναι μεν για εκείνους που θα ακολουθούσαν τον Τσοχατζόπουλο και τον Λαλιώτη μέχρι το θάνατο υπάρχει μία λογική συνέχεια, αλλά για τους παλαιούς ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας δεν μπορεί κανείς να βρει εύκολες απαντήσεις.
Ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε την εξουσία πιστεύοντας ότι πήρε την εξουσιοδότηση από τον ελληνικό λαό για να εφαρμόσει τις φαντασιώσεις του για τη Βενεζουέλα των Βαλκανίων. Κι ο ίδιος έχει κάθε δικαίωμα να νιώθει καλά με τον εαυτό του, αφού είχε προειδοποιήσει σχετικά τον ελληνικό λαό. Η πραγματικότητα, όμως, είναι άλλη! Ο κόσμος τους αγάπησε και τους έδωσε μία ευκαιρία επειδή πίστεψε ότι αυτοί θα έκαναν εκείνο που δεν έκαναν οι άλλοι: Ότι θα έφερναν Δικαιοσύνη.
Βαριά λέξη! Και σημαίνει διαφορετικά πράγματα για τον καθέναν. Κι έτσι έγινε. Για άλλον ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν το κόμμα που θα οδηγούσε στη φυλακή τους κλέφτες. Για άλλους Δικαιοσύνη ήταν ένας πιο δίκαιος τρόπος λειτουργίας της ίδιας της κοινωνίας. Για άλλους σήμαινε μία άλλης ποιότητας εξουσία. Τελικά αποδείχτηκε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε να ικανοποιήσει αυτές τις προσδοκίες. Κι αυτό διότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν εκπροσωπεί το καινούργιο, τη νέα μεταπολίτευση. Είναι ένα από τα χειρότερα υλικά του παλαιού κόσμου, είναι ο άνθρωπος που γράφει αυτή την στιγμή τον επίλογο του κύκλου της μεταπολίτευσης.
Και το νέο; Το νέο δημιουργείται! Πρώτα συνέβη στη Νέα Δημοκρατία με την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη. Και τώρα στο χώρο του ΠΑΣΟΚ, με τις διεργασίες που συντελούνται στη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Αρχικά ο κόσμος γύρισε την πλάτη του στους δύο αυτούς πολιτικούς χώρους. Απογοητεύτηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ και αναζητά πλέον τις λύσεις σε νέα πρόσωπα και νέες πολιτικές στην Κεντροδεξιά και στην Κεντροαριστερά. Διότι η εντολή της ανανέωσης δεν αφορά την παλιά Νέα Δημοκρατία και το παλαιό ΠΑΣΟΚ. Έχει σημείο αναφοράς εκεί, αλλά στην πραγματικότητα απαιτεί κάτι «καινούργιο». Θα το καταφέρουν; Αν δεν το καταφέρουν, τότε ο ίδιος ο κόσμος θα πάει στην επόμενη λύση.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η «λογική Λαλιώτη» δεν είχε ουσιαστική διείσδυση στον κόσμο της κεντροαριστεράς. Επειδή ακριβώς το αντιδεξιό σύνδρομο της δεκαετίας του ''80 και το νέο αφήγημα περί σύμπλευσης του ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι συνταγές που ο κόσμος έχει ήδη απορρίψει. Διαφορετικά δεν θα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ στο 15%. Η πρόταση Λαλιώτη ήταν τελειωμένη πριν ακόμη εκφραστεί. Επειδή είναι ταυτισμένη με αυτό που λέμε παλαιό, όπως και ο Αλέξης Τσίπρας. Δεν είναι αυτό που θέλει ο κόσμος. Δεν είναι αυτή η ανάγκη της κοινωνίας.
Ο χώρος της Κεντροδεξιάς θα δοκιμάσει το χαρτί της ανανέωσης με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο χώρος της Κεντροαριστεράς θα πρέπει κι αυτός να βιαστεί για να βρει την δική του απάντηση. Η επόμενη ημέρα εξαρτάται ακριβώς από αυτό το πράγμα, από την δημιουργία ενός νέου και υγιούς πολιτικούς σκηνικού. Και για να συμβεί αυτό δεν αρκούν τα όσα έχουν συμβεί με τον Κυριάκο. Γι'' αυτό και οι εξελίξεις στη Δημοκρατική Συμπαράταξη έχουν μεγάλη σημασία.
Μία επιλογή ελπίδας στην ηγεσία της ΔΗΣΥ μπορεί να επιταχύνει το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Επειδή τότε ακόμη και ο κύριος Αλέκος μπορεί να διαπιστώσει ότι ο κόσμος έχει σταματήσει να τους αγαπάει εδώ και καιρό...
Θανάσης Μαυρίδης
