Του Δημήτρη Καμπουράκη
Ο Τσίπρας είπε στην εφημερίδα των Συντακτών ότι η φθορά της κυβέρνησης έχει ήδη αρχίσει. Πρέπει ο Αλέξης να δαγκωνόταν εσωτερικά όταν το έλεγε αυτό, διότι οι ευφυείς άνθρωποι ζορίζονται όταν ξεστομίζουν κάτι που δεν πιστεύουν. Και ο Τσίπρας είναι ευφυέστατος. Μπορεί να είναι από κακή πάστα, αλλά την εξυπνάδα του δεν την αμφισβητεί κανείς. Απλώς την βάζει στην υπηρεσία του χαρακτήρα του και εκεί χαλάνε όλα.
Επανέρχομαι στο θέμα της κυβερνητικής φθοράς. Ο Αλέξης και οι Συριζαίοι όχι μόνο δεν πιστεύουν ότι υπάρχει αξιοπρόσεκτη κυβερνητική φθορά, αλλά αντιθέτως εκπλήσσονται με την δημοσκοπική αντοχή της επάρατης δεξιάς. Μην κοιτάτε τι λένε σε συνεντεύξεις και τηλεοπτικά πάνελ, η ψυχούλα τους το ξέρει. Για να περάσει η ώρα και να δικαιολογήσουν την ύπαρξη τους λένε και καμιά αντιπολιτευτική μπούρδα, βαθιά μέσα τους όμως μένουν εμβρόντητοι από τις απαράλλαχτες διαφορές υπέρ της ΝΔ που δείχνουν τα γκάλοπ.
Ξέρουν καλά ότι μετά τους δυο-τρεις πρώτους μήνες κάθε καινούριας κυβέρνησης, τα ποσοστά αποδοχής της αρχίζουν να πέφτουν απότομα. Ο λόγος είναι απλός. Ψηφοφόροι με αμφίσημα πολιτικά συναισθήματα που αποφάσισαν την τελευταία στιγμή να ψηφίσουν αυτόν που τελικά κέρδισε, ψηφοφόροι που επηρεάστηκαν από το ρεύμα νίκης και μόνο, πολίτες που δεν υπερψήφισαν αλλά καταψήφισαν, πολύ εύκολα αποστασιοποιούνται μετά τα πρώτα δείγματα κυβερνητικής πολιτικής. Αυτό το κομμάτι ψηφοφόρων αριθμητικά δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητο, δεν ανήκει ούτε στον σκληρό πυρήνα ούτε καν στον περίγυρο του εκάστοτε κυβερνητικού κόμματος, απλώς για διάφορους συγκυριακούς λόγους έδωσε την ψήφο του. Το ίδιο εύκολα λοιπόν την αποσύρει και ξαναμπαίνει στην δημοσκοπική περιοχή των αναποφάσιστων, των ‘’δεν ξέρω – δεν απαντώ’’ και σε όσων κάνουν κριτική.
Αυτή την μερίδα των ψηφοφόρων, όλοι την γνωρίζουν κι όλοι την υπολογίζουν στην ανάλυση τους. Είναι αυτοί που μετά τον περίφημο μήνα του μέλιτος, ρίχνουν απότομα και αρκετές μονάδες τα ποσοστά υποστήριξης κάθε νέας κυβέρνησης. Οι δημοσκόποι θεωρούν σχεδόν νομοτελειακή αυτή την πτώση μετά τον μήνα του μέλιτος. Ειδικά οι πάμπολλοι κεντρώοι που με φόβο ψυχής ψήφισαν Κυριάκο, αποτελούσαν θεωρητικά την κρίσιμη μάζα (που έχοντας πάει κόντρα στις παγιωμένες αντιλήψεις της) που πρώτη θα απομακρυνόταν από κάποιον που στήριξε δίχως να αγαπά. Οι Συριζαίοι τα ξέρουν πολύ καλά όλα αυτά, είναι εξάλλου άριστοι μελετητές των δημοσκοπήσεων.
Εκεί λοιπόν που περίμεναν να δουν έναν γρήγορο περιορισμό της λαϊκής απήχησης του Κυριάκου, παρατηρούν έκπληκτοι ότι περνούν οι μήνες, αναπτύσσονται οι πολιτικές του με τις αναμενόμενες δυσαρέσκειες, εμφανίζονται οι πρώτες κυβερνητικές αστοχίες και δυσλειτουργίες, πλην –ω του θαύματος- η δημοσκοπική επιρροή του πρωθυπουργού όχι μόνο δεν μειώνεται αλλά αντιθέτως αυξάνεται. Και ψάχνουν στην Κουμουνδούρου να δουν τι συμβαίνει. Μπορεί στα πάνελ να διατείνονται ότι ο Κυριάκος αρχίζει να φθείρεται, στις κλειστές συσκέψεις τους όμως σπάνε το κεφάλι τους για να λύσουν αυτό τον γρίφο.
Εξ ου και η διαρκής επανάληψη του ισχυρισμού ότι όλα τα καλά αυτής της κυβέρνησης προέρχονται από τους καρπούς της Συριζαϊκής πολιτικής. Δεν τους πιστεύουν ούτε οι δικοί τους όταν το λένε. Μα το βασικότερο όλων είναι ότι έχουν στρατηγικό κενό. Πυροβολούν, πλην τα πυρά τους ισοδυναμούν με σαπουνόφουσκες. Αφήνουν αλώβητο τον εχθρό. Δεν έχουν ιδέα τι να κάνουν. Αναζητούν λύσεις σ’ ένα πρόβλημα περπατώντας σε τελείως λάθος κατεύθυνση. Έχουν χάσει το κέντρο, δεν υπάρχει ακροδεξιά να απειλήσει την ΝΔ, ο Κυριάκος έχει κάνει μπίγκο. Θα υπάρξουν λάθη φυσικά που θα εκμεταλλευτεί ο Σύριζα, όμως ο ζωτικός χώρος που θα έδινε στον Αλέξη της εξουσία, απλώς έχει καταληφθεί. Για να τον ανακαταλάβουν χρειάζονται πολλά παραπάνω από μερικά τζούφια ψευτοεπιχειρήματα πάνω σε δευτερεύουσες παραλήψεις.
