Η διαπόμπευση του πρύτανη είναι η «θυσία» για να αλλάξουν τα ελληνικά πανεπιστήμια, λειτουργεί ως καταλυτής για αλλαγές. Αλλά πρέπει και τα πανεπιστήμια να αποδείξουν ότι αξίζουν την αυτοτέλεια που ζητούν από την πολιτεία, σημειώνει ο Αχιλλέας Γραβάνης, καθηγητής Φαρμακολογίας, στην Ιατρική Σχολή του Παν/μιου Κρήτης που έχει υποστεί και ο ίδιος την βία στον πανεπιστημιακό χώρο.
Και επισημαίνει ότι τα μέτρα που δρομολογεί η κυβέρνηση και τα οποία είναι αυτά ακριβώς που ισχύουν διεθνώς, πρέπει να τα προασπίσει και η ίδια η πανεπιστημιακή κοινότητα, η οποία δεν έχει μόνο δικαιώματα, αλλά και ευθύνες. «Όταν αναφέρομαι σε πανεπιστημιακή κοινότητα αναφέρομαι τόσο στους καθηγητές, όσο και στους φοιτητές», σημειώνει ο κ. Γραβάνης. Πρέπει να προασπίσουν λοιπόν την δημόσια περιουσία που χρησιμοποιούν, οι μεν για να διδάξουν, οι δε για να μορφωθούν.
Συνέντευξη στον Γιώργο Φιντικάκη
- Ποια η γνώμη σας για τις πρωτοβουλίες που αναλαμβάνει η κυβέρνηση για την προστασία των πανεπιστημίων;
Είναι παρόμοιας λογικής με τα μέτρα φύλαξης που έχω συναντήσει, δουλεύοντας για πολλά χρόνια στην Γαλλία και τις ΗΠΑ. Στα περισσότερα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια υπάρχει μια υπηρεσία ασφαλείας, με εκπαιδευμένους υπαλλήλους, άοπλους, η οποία διαχειρίζεται προβλήματα γύρω από την ασφάλεια και φύλαξη των χώρων, καθώς και την αντιμετώπιση τυχόν μικροπροβλημάτων μεταξύ φοιτητών ή και του εκπαιδευτικού προσωπικού. Κάτι που προστατεύει το πανεπιστήμιο από εξωπανεπιστημιακούς που θέλουν να κάνουν κλοπές ή να επιτεθούν σε μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας.
Τα μέτρα συνοδεύονται από δύο ακόμη πρόνοιες. Η μία αφορά στην εύλογη ανάγκη τα πανεπιστήμια να ελέγχουν ποιος μπαίνει μέσα στον πανεπιστημιακό χώρο. Το εργαστήριο μου έχει μηχανήματα αξίας εκατομμυρίων ευρώ τα οποία σήμερα βρίσκονται στο έλεος του θεού. Το ίδιο ακριβώς ισχύει για το βιολογικό υλικό από ασθενείς που τηρείται στο εργαστήριο και που τυχόν καταστροφή του σημαίνει μεγάλο πρόβλημα τόσο για τους ίδιους όσο και για εμένα τον ίδιο, ο οποίος είμαι υπεύθυνος για την φύλαξή του. Και αυτό το υλικό σήμερα επίσης βρίσκεται στο έλεος του θετού. Είναι επομένως ανάγκη να υπάρξει πρόνοια ώστε να ξέρουμε ποιοι μπαίνουν μέσα στα εργαστήρια, γεγονός που μπορεί να συμβεί με δύο τρόπους. Είτε με την χρήση της κάρτας, της φοιτητικής και για το ακαδημαϊκό προσωπικό, είτε με την τοποθέτηση καμερών σε καίρια σημεία τα οποία σχετίζονται με υποδομές και σημαντικά περιουσιακά στοιχεία του πανεπιστημίου.
- Αναμένετε αντιδράσεις απέναντι στα μέτρα;
Κατά την γνώμη μου, όποια πολιτικά κόμματα αντισταθούν στα μέτρα προστασίας των ΑΕΙ, θα πληρώσουν το πολιτικό τίμημα. Η εικόνα με την κρεμασμένη από το λαιμό του πρύτανη ταμπέλα ήταν καταλύτης. Ανεξάρτητα τον πολιτικό χώρο που πρόσκειται κανείς, η εικόνα λειτούργησε πιστεύω ως “γροθιά στο στομάχι”. Τι σχέση μπορεί να είχε αυτή η διαπόμπευση με αγώνα, καμία σχέση δεν είχε με το φοιτητικό κίνημα και προάσπιση αιτημάτων ;
Η διαπόμπευση του πρύτανη είναι η «θυσία» για να αλλάξουν τα ελληνικά πανεπιστήμια. Η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από αυτά τα μέτρα. Αυτοί που θα θορυβηθούν είναι μια μειοψηφία που αντιδρά για λόγους καθαρά πολιτικής εκμετάλλευσης προκειμένου να περιορίσει την ελεύθερη έκφραση όσων έχουν διαφορετική άποψη μαζί τους, όπως αυτά που ζούμε επί πολλά χρόνια αλλά και τις τελευταίες ημέρες. Είναι μια μειοψηφία που θέλει να επιβάλει το νόμο της ζούγκλας. Αν δεν σταθούμε τώρα απέναντι σε αυτούς τους «βαρβάρους», πότε θα το κάνουμε ;
Εύλογο είναι και το τρίτο μέτρο που δρομολογεί η κυβέρνηση. Όταν κάποιος παρανομεί σε οποιοδήποτε κοινωνικό χώρο, αυτό πρέπει να έχει συνέπειες. Διασυρμοί καθηγητών και πρυτάνεων, προπηλακισμοί καταστροφές δημόσιας περιουσίας – κάποιοι το ξεχνούν αλλά τα ελληνικά ΑΕΙ είναι δημόσια περιουσία – πρέπει να τιμωρούνται. Όσοι προβαίνουν σε τέτοιες πράξεις πρέπει να υφίστανται τις συνέπειες όπως συμβαίνει σε οποιονδήποτε άλλο κοινωνικό χώρο. Αδιανόητο που αυτό δεν συμβαίνει σήμερα ! Αν πάω και καταστρέψω τα γραφεία σε ένα Δήμο, αν χτυπήσω τον γιατρό σε ένα νοσοκομείο, δεν θα επέμβει η Δικαιοσύνη, προκειμένου να υποστώ τις συνέπειες παράβασης του νόμου ;
- Τι θα συμβεί ωστόσο αν παρ' όλα αυτά τα μέτρα συναντήσουν ισχυρές αντιδράσεις στην εφαρμογή τους;
Κοιτάξτε τα πανεπιστήμια έχουν ζητήσει εδώ και χρόνια από την πολιτεία την αυτοτέλεια και αυτοδυναμία τους. Πρέπει να αποδείξουν και ότι την αξίζουν. Η πανεπιστημιακή λοιπόν κοινότητα δεν έχει μόνο δικαιώματα, αλλά και ευθύνες. Όταν αναφέρομαι σε πανεπιστημιακή κοινότητα αναφέρομαι τόσο στους καθηγητές, όσο και στους φοιτητές. Πρέπει να προασπίσουν λοιπόν την δημόσια περιουσία που χρησιμοποιούν, οι μεν για να διδάξουν, οι δε για να μορφωθούν.
Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει το εξής : Οι πρυτάνεις είναι υποχρεωμένοι από το νόμο να βοηθήσουν στην εφαρμογή των μέτρων για την προφύλαξη της δημόσιας περιουσίας και την αξιοπρέπεια των ίδιων και των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας των οποίων προΐστανται. Συνειδησιακά είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν ως ακαδημαϊκοί δάσκαλοι. Οι φοιτητές οφείλουν επίσης να συμμετέχουν στην προάσπιση της ακαδημαϊκής περιουσίας και να προασπίζονται το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης. Τα τελευταία χρόνια κάποιες μειοψηφίες έχουν προκαλέσει ένα κύμα φόβου τόσο στην διοίκηση και τους πανεπιστημιακούς, όσο και στους φοιτητές.
Επιτέλους αυτό πρέπει να τελειώσει. Η Ελλάδα είναι μια δημοκρατική χώρα. Διέπεται από νόμους που ψηφίζονται στο Κοινοβούλιο. Οι νόμοι πρέπει να γίνονται σεβαστοί από όλους, πρυτάνεις, καθηγητές, φοιτητές. Είμαι αισιόδοξος ότι μετά από το άθλιο τραμπουκισμό του πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου και την επίθεση στο γραφείο του πρύτανη του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου και τον προπηλακισμό πολλών συναδέλφων, ένας εκ των οποίων είμαι και εγώ, η πανεπιστημιακή κοινότητα θα αντιδράσει επιτέλους. Και σε επίπεδο φοιτητών και σε επίπεδο πρυτάνεων. Είμαι αισιόδοξος γιατί έχω πάρει πάρα πολλά ενθαρρυντικά μηνύματα συμπαράστασης από φοιτητές, όχι μόνο δικούς μου, αλλά και από άλλα πανεπιστήμια, όπως το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Είμαι αισιόδοξος ότι αυτή την φορά η πανεπιστημιακή κοινότητα θα σταθεί όρθια και θα εφαρμόσει μέτρα που ισχύουν σε όλες τις χώρες της Δύσης.
