Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο «στρατηγός» Τόσκας θα μπορούσε άνετα να είναι ήρωας του Αριστοφάνη. Έψαχνα να βρω αντίστοιχο ρόλο στους «Αχαρνής»- με η, στην αττική διάλεκτο- του 425 π.Χ αλλά δεν υπάρχει αντίστοιχη μορφή. Ο στρατηγός Λάμαχος, θα μπορούσε, αλλά περισσότερο εξυπηρετεί τη δικαίωση των επιχειρημάτων του Δικαιόπολι παρά θυμίζει την ανικανότητα του Τόσκα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο υπουργός της «προστασίας του πολίτη» - το κοινό εδώ ξεκαρδίζεται- θα είχε πρωταγωνιστικό ρόλο αν ζούσε σήμερα ο Αριστοφάνης. Μπορεί ο ποιητής να έχτιζε ολόκληρη την πλοκή πάνω του. Άσε που κωμωδία με το όνομα «Τόσκας» θα ενθουσίαζε τους Αθηναίους.
Το ζήτημα βέβαια είναι γιατί ο πρωθυπουργός επιμένει να τον διατηρεί σε ένα από τα πιο σημαντικά υπουργεία. Η απάντηση είναι μάλλον απλή: γιατί θέλει να είναι απολύτως συνεπείς με τις ιδεολογικές καταβολές του ΣΥΡΙΖΑ και την απαξίωση της ασφάλειας στις δομές της αστικής δημοκρατίας.
Θέλει ο Αλέξης Τσίπρας να μην αισθάνεται ασφαλής ο πολίτης; Όχι τόσο πολύ. Θέλει να αιωρείται παντού ότι κερδίζει έδαφος η «επανάσταση», μέσα από την επικράτηση κάθε μειοψηφικής ομάδας! Είτε πρόκειται για τους «πολίτες» των Εξαρχείων είτε για τους Ρομά είτε για τους ανυπότακτους των πανεπιστημίων. Ή ακόμα και για τους «ιθαγενείς» των γηπέδων…
Ο υπουργός Τόσκας είναι το καταλληλότερο πρόσωπο για να ανταποκριθεί σε έναν τόσο απαιτητικό ρόλο. Έχει όλα τα χαρακτηριστικά που ο Αριστοφάνης και ο Τσίπρας θα ήθελαν για τον πρωταγωνιστή τους. Ανεπαρκής στις αποφάσεις, τραγικός στην αντίληψη, προκλητικός στην αφέλεια – έχει το password πάνω στο pc του-, αδιάφορος στις εξελίξεις και κυρίως, απαθέστατος στις ύβρεις.
Η περίπτωση όμως, του Μενιδίου και της ανομίας που επικρατεί στην περιοχή, δεν είναι σαν τις άλλες. Οι Αχαρνείς ξεσηκώθηκαν και χθες το βράδυ μαζεύτηκαν, στην Κατεχάκη, απαιτώντας από το Υπουργείο να λάβει μέτρα. Ο «Δικαιόπολις» φαίνεται να μην αντέχει άλλο την απαράδεκτη νοσηρότητα της εγκληματικότητας, ύστερα από το τραγικό γεγονός του θανάτου του μικρού παιδιού. Πήρε την κατάσταση στα χέρια του. Και ο «χορός» αυτή τη φορά, αγρίεψε και είναι μαζί του.
Τα συνθήματα ήταν «Έξω η πρέζα απ΄το Μενίδι» και «Έξω τα όπλα». Αιτήματα που σε άλλες γειτονιές της Αθήνας είναι αυτονόητο δικαίωμα των ανθρώπων. Αλλά στο Ζεφύρι, στα Λιόσια και στο Μενίδι, δεν είναι. Αγανακτισμένος ο δήμαρχος Αχαρνών Γ. Κασσαβός, ανέφερε ότι ο κ.Τόσκας τούς διαβεβαίωσε για την πολιτική βούληση να αλλάξει η κατάσταση στο Μενίδι, ενώ πρόσθεσε ότι αύριο το μεσημέρι θα γίνει νέα συνάντηση της αντιπροσωπείας, αυτή τη φορά με τον αρχηγό της ΕΛΑΣ για να τους αναλυθεί το νέο επιχειρησιακό σχέδιο για την περιοχή.
Ψεύδη και υποσχέσεις ανθρώπου που βρίσκεται κολλημένος στον τοίχο και περιμένει το χρόνο να δουλέψει για την διαφυγή του. Στο Μενίδι, δεν πρόκειται να αλλάξει απόλύτως τίποτα γιατί δεν υπάρχει καμία διάθεση για αλλαγή από την κεντρική κυβέρνηση. Όπως ακριβώς συμβαίνει με όλα τα ζητήματα της ελληνικής κοινωνίας.
Και όπως δήλωσε και ο υφυπουργός «Μπαλαφίνιο»- αυτός έρχεται δανεικός από τη «βραζιλιάνικη κωμωδία»- για μια «στραβή» που γίνεται, δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο. Άστον εκεί να σκοτώνεται, μέχρι να διαλυθεί, έτσι «μοιραίος» που είναι, για να τον ξαναχτίσουμε «σοσιαλιστικά», από την αρχή.
Κωμωδία ή σατυρικό δράμα, η σχέση της εξουσίας με την παθογένεια της πολιτικής είναι διαχρονικό μοτίβο. Συνήθως, όμως, καταλήγουν σε τραγωδίες με ηθικούς αυτουργούς, τους πιο κωμικούς χαρακτήρες…
