Της Αγγελικής Σπανού
Το ερώτημα που δεν απαντήθηκε στο ιδρυτικό συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής και δεν θα απαντηθεί μέχρι να φτάσουμε στις κάλπες αφορά τις μετεκλογικές συνεργασίες και συνοψίζεται στο δίλημμα: Με τον Κυριάκο ή με τον Αλέξη;
Αυτή είναι η μοίρα κάθε μικρού συστημικού κόμματος, να αντιμετωπίζεται ως δυνητικός κυβερνητικός εταίρος και να πολιορκείται από τον δικομματισμό είτε απειλούμενο με συρρίκνωση λόγω πόλωσης είτε με δορυφοροποίηση γύρω από τον έναν από τους δύο μεγάλους.
Το θέμα είναι ταμπού για την κεντροαριστερά γιατί οποιαδήποτε επιλογή θα σημαίνει απώλειες και γιατί δεν υπάρχει μία μόνο εκδοχή. Αν φανεί καθαρά ότι το Κίνημα Αλλαγής θα συγκυβερνήσει με τη ΝΔ, τότε ένα κομμάτι του (ΚΙΔΗΣΟ, ΔΗΜΑΡ, Ραγκούσης κοκ) θα αντιδράσει με απρόβλεπτες επιπτώσεις για τη συνοχή του. Αν αντίθετα σκιαγραφηθεί πρόθεση διαμόρφωσης ενιαίου προοδευτικού μπλοκ με τον ΣΥΡΙΖΑ στο επίκεντρο, πάλι θα αναπτυχθούν φυγόκεντρες τάσεις (Βενιζέλος, Λοβέρδος, εκσυγχρονιστές κοκ) που μπορεί να φέρουν διάλυση.
Με αυτά τα δεδομένα, το δόγμα των ίσων αποστάσεων (Φ. Γεννηματά) φαίνεται μονόδρομος: Καμία προκαθορισμένη συνεργασία και αξιοποίηση της τρίτης διερευνητικής εντολής για να κατατεθεί ένα πρόγραμμα ως βάση συνεννόησης μεταξύ των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου και όποια σύγκλιση προκύψει.
Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η θεωρία, όσο βολική και να είναι, δεν πείθει. Και δεν πείθει γιατί δεν εκφράζει μια ειλικρινή πρόθεση στηριγμένη σε ένα σοβαρό πολιτικό σκεπτικό, αλλά αποτελεί υπεκφυγή από ένα πραγματικό πρόβλημα.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στη Metarithmisi.gr.
Φωτογραφία: intimenews.gr
