Της Αγγελική Σπανού
Ενα από τα βασικά επιχειρήματα όσων συγκινήθηκαν με το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης για το μακεδονικό είναι ότι εκεί πήγαν κανονικοί άνθρωποι με μεγάλη ευαισθησία για το εθνικό θέμα και ίσως μεγάλη οργή για τα δεινά που μαστίζουν τη χώρα. Λένε, δηλαδή, ότι είναι μια βίαιη γενίκευση να γίνεται λόγος για έξαρση της ακροδεξιάς και του εθνικολαϊκισμού από τη στιγμή που τόσοι συμπολίτες μας θέλησαν να διαδηλώσουν για να εμποδίσουν μια κακή λύση στο σκοπιανό.
Κανονικοί άνθρωποι εξέλεξαν πρόεδρο των ΗΠΑ τον Τραμπ, κανονικοί άνθρωποι ψήφισαν την Λεπέν, κανονικοί άνθρωποι δεκαετίες πριν στήριξαν τον Χίτλερ. Οχι μόνο κανονικοί αλλά και αδικημένοι, επομένως αιτιολογημένα οργισμένοι και αποφασισμένοι να χτυπήσουν το σύστημα.
Ετσι κι αλλιώς, κανονικοί άνθρωποι απαρτίζουν τις πλειοψηφίες αλλά αυτό δεν σημαίνει ούτε ότι έχουν δίκιο ούτε ότι είναι αθώοι. Σημαίνει οπωσδήποτε ότι έχουν δύναμη και μπορούν να καθορίσουν τη μοίρα τους, παρασύροντας συχνά και τις μειοψηφίες που βρίσκονται απέναντι.
Ο αντίλογος είναι ότι όλοι έχουν δικαίωμα να εκφράζουν την άποψή τους, διαδηλώνοντας ειρηνικά. Σωστό. Εχουν επίσης δικαίωμα να σφάλλουν και να αυτοκαταστρέφονται.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο Metarithmisi.gr.
Φωτογραφία: Intime
