Του Σάκη Μουμτζή
Αυτή είναι η μόνιμη επωδός μερίδας αρθρογράφων και αναλυτών που απαντούν έτσι στα συνθήματα « παραιτηθείτε» και «φύγετε». «Αφήστε τους επιτέλους να διαχειρισθούν την τρέχουσα καθημερινότητα,» υποστηρίζουν. Μάλιστα κάποιοι εξ αυτών επικαλούνται την νωπή λαϊκή εντολή, ενώ κάποιοι άλλοι εκφράζουν την αντίθεση τους σε αντιθεσμικές –κινηματικού χαρακτήρα αντιπολιτευτικές δράσεις.
Νομίζω πως στην πολιτική τα όπλα που χρησιμοποιεί η εκάστοτε αντιπολίτευση προσδιορίζονται και από τα χαρακτηριστικά της κυβέρνησης και από τον τρόπο που αυτή πολιτευόταν όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Έτσι, όταν ένα κόμμα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνει πως ο αγώνας διεξάγεται τόσο εντός όσο και εκτός του Κοινοβουλίου και υλοποιώντας αυτήν την αντίληψη κατέκτησε την εξουσία, είναι επιεικώς αφελές τώρα που έγινε αυτός κυβέρνηση, τα κόμματα της αντιπολίτευσης να εξαντλήσουν τα καθήκοντα τους αποκλειστικά στον κοινοβουλευτικό έλεγχο. Θα πρέπει να οργανωθούν για να ασκήσουν και κινηματική αντιπολίτευση. Η θεσμολαγνεία και ο «συνταγματισμός» εξ αντικειμένου είναι σύμμαχοι της συγκυβέρνησης.
Συνεπώς, είναι απολύτως θεμιτές όλες οι λαϊκές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, καθώς η μαζικότητα τους παράγει πολιτικό αποτέλεσμα. Διαμορφώνει πολιτικό κλίμα. Εννοείται πως τα αντίστροφα αποτελέσματα έχει η αποτυχία αυτών των εκδηλώσεων. Η μικρή προσέλευση του κόσμου, η παθητικότητα του, μπορεί να μην υποδηλώνει στήριξη στην κυβέρνηση, φανερώνει όμως πως τα αποθέματα ανοχής και αντοχής δεν έχουν εξαντληθεί ακόμα.
Είναι σαφές πως καμία κυβέρνηση δεν παραιτείται επειδή το ζητεί η αντιπολίτευση. Οι κραυγές αυτές και τα συνθήματα τις περισσότερες φορές αποτελούν τις, κατά συνθήκη, αντιπολιτευτικές κορώνες χωρίς να επηρεάζουν το κυβερνητικό έργο. Συνεπώς οι «σώφρονες» φωνές του ευρωπαϊκού στρατοπέδου που μας προτρέπουν «αφήστε τους να κυβερνήσουν», γνωρίζουν τα όρια των δικών μας δυνατοτήτων. Δεν γνωρίζουν όμως τις διαθέσεις των κυβερνώντων;
Αυτοί δεν θέλουν να κυβερνήσουν. Δεν επιθυμούν να εφαρμόσουν μέτρα που τους επιβλήθηκαν, μέτρα που βρίσκονται έξω από τις ιδεολογικοπολιτικές επιλογές τους. Και γι΄αυτό μηχανεύονται διάφορους τρόπους για να μην υλοποιήσουν αυτά που υποχρεώθηκαν, από τους εταίρους μας, να ψηφίσουν. Οι υπουργοί με διάφορες ραδιουργίες αγωνίζονται να καθυστερήσουν όσο πιο πολύ μπορούν την έκδοση των εφαρμοστικών νόμων και των σχετικών υπουργικών αποφάσεων, ώστε να φανεί στην εκλογική τους πελατεία η ηρωική τους αντίσταση στις απαιτήσεις των δανειστών. Και συμπαραστάτες τους, βλαχοδήμαρχοι, συνδικαλιστές, πολιτιστικοί σύλλογοι.
Έτσι ο καιρός περνά και η ανάπτυξη δεν εμφανίζεται. Γιατί η οικονομία μας θα ανακάμψει όχι με την ψήφιση των μέτρων αλλά με την εφαρμογή τους. Γι΄αυτό και δεν καταλαβαίνω την ανακούφιση που αισθάνονται κάποιοι καλοπροαίρετοι άνθρωποι με το νομοθετικό έργο της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Τους διαφεύγει πως η ανάπτυξη θα έρθει όταν π.χ. μπουν οι μπουλντόζες στο Ελληνικό και όχι όταν υπογραφεί κάποιο «μνημόνιο εσωτερικού» με τον επενδυτή. Η απόσταση όμως που χωρίζει αυτές τις φάσεις είναι μεγάλη εξαιτίας της απροθυμίας της συγκυβέρνησης -για ιδεολογικούς λόγους- να προχωρήσει στην υλοποίηση των επενδύσεων. Με το «στανιό» ανάπτυξη δεν γίνεται!
Αυτή η σοβαρή αντινομία που υπάρχει ανάμεσα στα ιδεολογικοπολιτικά προτάγματα του ΣΥΡΙΖΑ και στις μνημονιακές του υποχρεώσεις, λειτουργεί παραλυτικά στο κυβερνητικό έργο και επιτείνει την ύφεση και την στασιμότητα στην Ελληνική οικονομία. Οι μαρξιστές απεχθάνονται την ιδιωτική πρωτοβουλία που την υπερφορολογούν και φυσικά δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν φιλελεύθεροι. Γι΄αυτό το λόγο είναι άστοχη η παρότρυνση να τους αφήσουμε να κυβερνήσουν.
Το σύνθημα «παραιτηθείτε» μπορεί να είναι ουτοπικό, έχει όμως ουσιαστικό πολιτικό περιεχόμενο.
