Του Ηλία Ψυχογιού*
1949 – 1989: Σαράντα χρόνια ιστορίας μεσολαβούν ανάμεσα στην ήττα της αριστεράς στον ελληνικό εμφύλιο και την ήττα της αριστεράς σε παγκόσμιο επίπεδο.
Από το 1989 και μετά, οι χώρες των οποίων οι πολίτες βίωσαν στην καθημερινότητά τους την κομμουνιστική διακυβέρνηση έχουν αποκηρύξει τον κομμουνισμό (σε ορισμένες απ' αυτές μάλιστα, τα κομμουνιστικά κόμματα έχουν κηρυχθεί εκτός νόμου) και κινούνται με ταχύτατους ρυθμούς προς την κατεύθυνση χωρών όπου οι πολίτες απολαμβάνουν εδώ και δεκαετίες όλα τα αυτονόητα δημοκρατικά δικαιώματα: ελευθερία, δικαιοσύνη, ελευθερία έκφρασης, ελευθερία επαγγελματικής δραστηριοποίησης κ.ά.
Αυτά τα προφανή δικαιώματα απολαμβάνουν και οι πολίτες της χώρας μας -τουλάχιστον κατά τα τελευταία 43 έτη. Κατά τα έτη της μεταπολίτευσης. Της ίδιας μεταπολίτευσης που με τα λάθη της μας οδήγησε στην οικονομική χρεοκοπία, της μεταπολίτευσης που παραταύτα -μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες- εξασφάλισε για όλους τα προαναφερθέντα πρωταρχικά δικαιώματα.
Η αναπτυξιακή πορεία όμως των υπολοίπων ελεύθερων κρατών της Δύσης ελάχιστους χλωμούς αντικατοπτρισμούς είχε και καμία ουσιαστική αντανάκλαση στη διαδρομή μας ως χώρας. Σε μία χώρα όπου ο εμφύλιος μεταξύ δεξιάς και αριστεράς κερδήθηκε από τη δεξιά, η πορεία της πολιτικής χειραφέτησης και της σταθερής δημοκρατικής αντίληψης μεταβίβασης της διακυβέρνησης ακολούθησε αντιστρόφως ανάλογη διαδρομή από τις υπόλοιπες χώρες του δυτικού κόσμου.
Ενώ στις υπόλοιπες δυτικές χώρες όλες οι εκφάνσεις της προσωπικής και κοινωνικής ζωής βελτιώνονταν (παιδεία, υγεία, πολιτισμός, εργασιακά δικαιώματα, οικονομική ανάπτυξη κ.ά) με αστραπιαίους ρυθμούς αποδυναμώνοντας τις όποιες αντιδημοκρατικές δυνάμεις (κόκκινες ή μαύρες), στην Ελλάδα απλώς πετύχαμε να καταστήσουμε «αδικημένους ήρωες» τους θιασώτες των στυγνών κομμουνιστικών δικτατοριών και να αναπτύξουμε μία ομαδική ενοχική αντίληψη επειδή το 1949 αποτρέψαμε την εγκαθίδρυση ενός κομμουνιστικού καθεστώτος.
Και είναι ένα πολύ περίεργο ενοχικό σύνδρομο αυτό: κάτι σαν να αισθάνεται ενοχή αυτός που απέτρεψε ένα βιασμό επειδή παρεμπόδισε το βιαστή! Και να του ζητά και συγγνώμη!
Βέβαια, εμείς, ως Έλληνες που πρωτοπορούσαν ανέκαθεν, το πήγαμε λίγο παραπέρα: ξεγυμνώσαμε το δυνητικό θύμα και καλέσαμε «με κορυβαντισμούς και τυμπανοκρουσίες» το βιαστή να ολοκληρώσει το «έργο» του! Ψηφίσαμε να μας κυβερνήσουν οι θιασώτες της ηττημένης (απαρχαιωμένης και καθηλωτικής προς τις σύγχρονες τάσεις), όπως αποδεικνύει η πορεία της παγκόσμιας ιστορίας, ιδεολογίας της αριστεράς του 1949!
Βάλαμε δηλαδή το κλειδί κάτω από το χαλάκι και ενημερώσαμε τον κλέφτη μ' ένα σημείωμα κολλημένο στην πόρτα!
Λες και δεν γνωρίζαμε τι ήταν αυτό που ψηφίζαμε. Λες και δεν μας είχε αποκαλυφθεί το ιδεολογικό προφίλ της διακυβέρνησης που θα είχαμε. Λες και δεν είχαμε πάρει μυρωδιά τού τι είχε συμβεί στις χώρες που είχαν την ατυχία να κυβερνηθούν από την αριστερά.
Κι όμως! Ακολουθήσαμε τη συγκεκριμένη ρότα σαν υπνοβάτες λεμβούχοι που σπάνε το πηδάλιο.
Κυριότεροι, κατά την άποψή μου, λόγοι αυτής της εν υπνώσει μαζικής παράκρουσης είναι πιθανότατα η κυριαρχία της αριστερής διανόησης στην εκπαίδευση και η πρωτοκαθεδρία της αριστερής καλλιτεχνικής δημιουργίας. Καμία σημασία δεν έχει αν οι βραβευμένοι με Νόμπελ συγγραφείς μας, αν η πλειοψηφία των καταξιωμένων και πολυβραβευμένων Ελλήνων καλλιτεχνών στο εξωτερικό δεν ήταν αριστεροί. Στο εσωτερικό της ελληνικής λέμβου δεν κυκλοφορούν αυτά! Η ιδεολογική μάχη κερδίζεται από την αριστερά στα αμφιθέατρα, στις σχολικές τάξεις, στις συναυλίες και στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Κερδίζεται στη θεωρία!
Στην πράξη, βέβαια, όχι μόνο μας αρέσει να βλέπουμε τα επιτεύγματα των δυτικών χωρών, όχι μόνο επικροτούμε την πρόοδο και την σε κάθε τομέα ανάπτυξη, αλλά η συμπόρευσή μας τόσο με τα οικονομικά όσο και με τα ανθρωπιστικά ιδεώδη της Δύσης είναι, θεωρητικά πάλι, πρωταρχικό μέλημά μας.
Κατάφεραν όμως να μας πείσουν ότι αυτά τα επιτεύγματα μπορούν να πραγματοποιηθούν με τις πρακτικές του κομμουνισμού. Τι σημασία έχει αν, όπου εφαρμόστηκαν οι ιδέες αυτές, έφεραν δυστυχία, πόνο, δικτατορία και φτώχεια; Εδώ, στο μικρό γαλατικό μας χωριό, μας έπεισαν ότι «υπάρχει και άλλος δρόμος για το σοσιαλισμό».
Δυστυχώς, κακά τα ψέματα, άλλο η θεωρία και άλλο η πράξη. Γι' αυτό άλλωστε και σε επιστήμες όπως η ιατρική υπάρχει το «αγροτικό» και η ειδικότητα. Γι' αυτό και υποθέτω πως κανείς από εμάς δεν θα εμπιστευόταν τη ζωή του σ' έναν γιατρό που έχει μάθει από ένα βιβλίο, έστω κι αν το έχει αποστηθίσει αυτολεξεί, πώς γίνεται η επέμβαση ανοιχτής καρδιάς και θα επέλεγε αυτόν που έχει και κάποια πρακτική εμπειρία...
Πιθανώς λοιπόν, για τον ίδιο λόγο, θελήσαμε κι εμείς, οι πολυμήχανοι Οδυσσείς, να βιώσουμε τη δική μας «σοσιαλιστική επανάσταση»: Εφόσον δεν κάναμε το «αγροτικό» μας το 1949, αποφασίσαμε, ως άλλοι αιώνιοι φοιτητές, να πάρουμε το πτυχίο μας το 2015.
Μόνο που, αγαπητοί φίλοι, δεν θα πρέπει να αφήσουμε ξανά στη μέση αυτό το «αγροτικό». Ας το πάμε μέχρι το τέλος. Ας βιώσουμε στην πράξη την «κατάκτηση της εξουσίας», την οποία, σύμφωνα με τη συντρόφισσα Μπαζιάνα, δεν έχει ακόμα πάρει η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Τι σημασία έχει αν, όπως τουλάχιστον η ιστορία καταδεικνύει, στο τέλος αυτής της διαδρομής δεν θα είμαστε όλοι εδώ; Tι σημασία έχει αν χρειαστεί κάποιοι να «ποτίσουν» το δέντρο της «εν τοις πράγμασι» απόκτησης εμπειρίας για το ύφος της διακυβέρνησης από την «κυβερνώσα αριστερά». Ίσως αυτή να είναι η μοίρα μας. Ίσως πρέπει, για πολλοστή φορά, να πάθουμε για να μάθουμε.
'Ίσως και να είναι αυτός ο μόνος τρόπος να φτιάξουμε ξανά τη χώρα: όταν πλέον κανείς δεν θα έχει αμφιβολίες για την πορεία που πρέπει να ακολουθηθεί.
Αφήστε λοιπόν τον Αλέξη να κυβερνήσει άλλα 4 χρόνια. Ή και άλλα σαράντα...
'Άλλος από μηχανής θεός δεν υπάρχει!
* Ο Ηλίας Ψυχογιός έχει σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων στην Ελλάδα και Τεχνολογίες Διαδικτύου στη Σκωτία. Έχει εργαστεί σε πολυεθνικές εταιρείες του τουρισμού και την πληροφορικής. Επικοινωνήστε μαζί του στο https://twitter.com/psichogioselias
