Στον πραγματικό κόσμο, στην πραγματική οικονομία, δεν κινείται κάτι. Αυτό που λέγαμε κάποτε αγορά βρίσκεται σε προχωρημένη σήψη. Δεν υπάρχουν δουλειές, δεν υπάρχει δραστηριότητα. Κι ό,τι πάει να αναπνεύσει το πνίγουν η παρεμβατικότητα του κράτους και η υπέρογκη φορολογία. Ας σταματήσουν, επιτέλους, να προσπαθούν να μας σώσουν! Ας αφήσουν τον κόσμο να δουλέψει!
Κοντεύουμε να πνιγούμε σε μία αγριεμένη θάλασσα και την ώρα που πάμε να βγάλουμε το κεφάλι μας από το νερό και να πάρουμε μερικές ανάσες, έρχεται το κράτος και μας σπρώχνει και πάλι στον βυθό. Έτσι δεν έχουμε την παραμικρή ελπίδα.
Σε λίγο καιρό στην χώρα αυτή θα υπάρχουν μόνο δημόσιοι υπάλληλοι και συνταξιούχοι. Ο ιδιωτικός τομέας κοντεύει να αφανιστεί από προσώπου γης. Δεν έχει χυθεί ούτε ένα δάκρυ για το δράμα τόσων πολλών ανέργων, τόσων κατεστραμμένων ελευθέρων επαγγελματιών, δεν έχει δοθεί μία συναυλία από τους φιλεύσπλαχνους καλλιτέχνες.
Η Ελλάδα μεταβάλλεται μέρα με την ημέρα και θυμίζει όλο και περισσότερο τις χώρες της πρώην ανατολικής Ευρώπης και μάλιστα στα χειρότερά τους. Μπορεί να μην έχουμε ακόμη φτάσει στο σημείο να ζούμε με κουπόνια, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποφύγουμε το κραχ και τις επιπτώσεις του. Όσο η κυβέρνηση συνεχίζει να πνίγει τον ιδιωτικό τομέα, τόσο απομακρυνόμαστε από οποιαδήποτε λύση.
Ένας μόνο τρόπος υπάρχει για να πάρει μπρος η Οικονομία: Να αφήσουν τον κόσμο να δουλέψει. Να σταματήσει το κράτος να σκέφτεται κάθε μέρα και έναν τρόπο για να γκρεμίσει και τις τελευταίες γέφυρες της εμπιστοσύνης με τον κόσμο της εργασίας. Όσο μιλάνε, όσο σχεδιάζουν, τόσο μεγαλύτερη ζημιά προκαλούν. Το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να μην κάνουν το παραμικρό! Ας κρατήσουν τις υπουργικές τους θέσεις, ας απολαύσουν τα ταξίδια και τα προνόμια της εξουσίας, αρκεί να αφήσουν τον κόσμο να πάρει ανάσες και να βγει στην στεριά.
Την μία μέρα λένε ότι θα κοιτούν τις φωτογραφίες στο Facebook και θα βγάζουν συμπέρασμα για το αν ο χρήστης (ο φορολογούμενος) είναι φοροφυγάς ή όχι. Την άλλη σκέφτονται τρόπους προς θα ελαφρύνουν τον ΕΝΦΙΑ και φτάνουμε στο σημείο οι δύο στους τρεις να πληρώνουν περισσότερα από πέρυσι. Κάθε μέρα βγάζουν από την φαρέτρα τους και ένα δηλητηριώδες βέλος και σημαδεύουν την αγορά, τους επιχειρηματίες, τους ελεύθερους επαγγελματίες, το κεφάλαιο. Έχουν κηρύξει πόλεμο στον ιδιωτικό τομέα, έχουν σηκώσει την σημαία του ταξικού μίσους. Και την σημαία αυτή δεν είναι διατεθειμένοι να την υποστείλουν. Μπορεί να μοιάζει εύκολο να αφήσεις απλά τον άλλον να κάνει την δουλειά του, αλλά στο τέλος δεν είναι. Αν μπορούσαν να το κάνουν θα είχαν μια άλλη αντίληψη για το κράτος. Δεν θα ήσαν κομμουνιστές.
Θανάσης Μαυρίδης
