Τώρα που τελείωσαν σε όλους οι φαντασιώσεις για σκίσιμο των μνημονίων και άλλα τέτοια ακατανόητα για τους Σόιμπλε του σύγχρονου κόσμου μας, ας προσπαθήσουμε να έρθουμε για μία φορά σε επαφή με τον κόσμο του ρεαλισμού, για να δούμε, επιτέλους, τι μας μένει να κάνουμε.
Ορισμένες πρώτες παρατηρήσεις από τα χτεσινά: Πρώτον, είναι μία δύσκολη συμφωνία για την οποιαδήποτε κυβέρνηση, όπως ήταν κι όλες οι προηγούμενες. Δεν είναι εύκολο για έναν πολιτικό να παίρνει αντιλαϊκά μέτρα. Είναι σαν να πυροβολεί τους πελάτες του. Από την άλλη, η επόμενη επιλογή του είναι το απόλυτο χάος. Από τις πλατείες στην εξουσία υπάρχει μία μεγάλη διαφορά: Οι ανεύθυνες θέσεις των αγανακτισμένων συγκεντρώνουν likes από ομοϊδεάτες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οι ανεύθυνες θέσεις των πολιτικών μπορεί να οδηγήσουν ακόμη και σε Ειδικό Δικαστήριο.
Δεύτερον, είναι μία αναποτελεσματική συμφωνία, εφόσον δεν υπάρξουν επενδύσεις της τάξης των 100 και πλέον δισεκατομμυρίων ευρώ. Οι επενδύσεις είναι το κλειδί για την έξοδο από την κρίση και όχι τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος. Το πρόβλημα είναι ότι ο επενδυτικός κόσμος δεν εμπιστεύεται αυτή την κυβέρνηση. Η Χαλκιδική, το Ελληνικό, η ΔΕΣΦΑ είναι οδηγός για κάθε επίδοξο επενδυτή!
Τρίτον, κακώς είχαν βάλει τις σαμπάνιες στο ψυγείο. Ήταν λάθος η καλλιέργεια ενός υπεραισιόδοξου κλίματος. Δεν υπήρχαν ούτε καν ενδείξεις προς αυτή την κατεύθυνση. Όπως και ήταν λάθος το γεγονός ότι πόνταραν σχεδόν τα πάντα στο θέμα του χρέους. Ασφαλώς και έπρεπε να διεκδικήσουν. Και καλώς πήραμε ό,τι πήραμε. Αλλά δεν είναι εκεί το πρόβλημα της ελληνικής Οικονομίας. Πανηγυρίζουν στην κυβέρνηση ότι μείωσαν το χρέος κατά 45 δισεκατομμύρια μέχρι το 2060. Τι να πει και ο Βαγγέλης ο Βενιζέλος. Να μην τους πούμε την ιστορία του Χότζα με τα αυγά που δεν πλήρωσε και έπειτα ο έμπορος του ζητούσε ολόκληρα κοτέτσια, επειδή τα αυγά θα γεννούσαν! Να τους επισημάνουμε, όμως, ότι μιλάνε για «κέρδος» 45 δισεκατομμυρίων για τα επόμενα 45 χρόνια. Ένα δισεκατομμύριο τον χρόνο δεν είναι για να πανηγυρίζεις…
Τέταρτον, ας δούμε, επιτέλους, τι μπορούμε εμείς να κάνουμε για μας. Οι άλλοι δεν θα κάνουν το παραμικρό. Ας δραπετεύσουμε από τις ιδεοληψίες και τις ονειρώξεις και ας προσπαθήσουμε να κάνουμε αυτό που ξέρουμε να κάνουμε καλά: Να δημιουργήσουμε! Αντικειμενικά μιλώντας, η Ελλάδα έχει τεράστιες δυνατότητες. Σίγουρα πολύ περισσότερες από εκείνες άλλων χωρών που κατάφεραν να ξεφύγουν από το ασφυκτικό πλαίσιο των μνημονίων. Εκείνο που μας λείπει είναι ο ρεαλισμός και η διάθεση για συνεννόηση…
Και φτάνουμε στο κρίσιμο ερώτημα! Γιατί δεν μπορεί αυτή η συνεννόηση να γίνει σήμερα; Επειδή ο συσχετισμός των δυνάμεων δεν επιτρέπει να εκφραστεί η λαϊκή βούληση. Για παράδειγμα, τα ευρήματα της δημοσκόπησης που δημοσίευσε η Εφημερίδα των Συντακτών κάνει λόγο για σημαντική στροφή της κοινωνίας προς φιλελεύθερες θέσεις (νεοφιλελεύθερες τις χαρακτηρίζει η εφημερίδα). Πως θα γίνει μία ουσιαστική συζήτηση, όταν όλη η ρητορική του Μαξίμου και του διπλανού Μεγάρου είναι μονίμως εναντίον του …. Μινώταυρου; Ζητάμε, δηλαδή, από ορκισμένους εχθρούς του φιλελευθερισμού να συντάξουν και να εφαρμόσουν ένα φιλελεύθερο πρόγραμμα! Η εθνική συνεννόηση είναι ο μόνος δρόμος. Σύμφωνοι! Για να πετύχει όμως ένα τέτοιο δύσκολο εγχείρημα θα πρέπει να υπάρχει νωπή λαϊκή εντολή.
Και πάλι οι πιθανότητες επιτυχίας δεν είναι πολλές! Μπορεί να λέμε ότι ο μόνος δρόμος είναι εκείνος των επενδύσεων. Μόνο που τους ίδιους επενδυτές τους «κυνηγάνε» πολλοί ακόμη. Χώρες που έχουν δουλέψει πιο σκληρά από εμάς και δεν έχουν επιβαρυμένο παρελθόν. Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να αλλάξουμε την ρότα. Δεν σημαίνει ότι εμείς θα κάνουμε μία πρόσκληση και την επόμενη ημέρα θα έχουν γεμίσει τα ξενοδοχεία της Αθήνας με μεγαλοεπενδυτές που θα παρακαλάνε τους υπουργούς για ένα ραντεβού…
Τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση συμφωνούν, πάντως, σε ένα σημείο: Τα πλεονάσματα που προβλέπει το πρόγραμμα είναι υπερβολικά. Είναι ένα ενδιαφέρον σημείο. Θα μπορούσε αυτή να είναι μία αρχή…
Θανάσης Μαυρίδης
