Του Κωνσταντίνου Χαροκόπου
Η διαπίστωση ότι μόνον ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης και μια ολιγάριθμη ομάδα υπουργών, υφυπουργών και συμβούλων της κυβέρνησης, έχουν πραγματική εικόνα και αντίληψη της αγοράς και της οικονομίας, είναι αληθινή και θλιβερή. Οι υπόλοιποι, ζουν ακόμα στο λυκόφως των επιδομάτων, της επετηρίδας, των οργανισμών και των μητρώων. Με δυο λόγια, στο λυκόφως του κρατισμού.
Οι κυβερνητικές παρεμβατικές κινήσεις στα έσοδα των τραπεζών από προμήθειες και στις τιμολογήσεις των εταιρειών επικοινωνίας, μαζί με τις εξαγγελίες για την επιστροφή στην Ελλάδα 500 νέων με υψηλή εξειδίκευση, μου φέρνουν στο μυαλό, παλαιές εποχές της πλήρους κυριαρχίας του κρατισμού στην Ελλάδα.
Εποχές όπως το 1954, που το κράτος είχε ιδρύσει τον Οργανισμό Χρηματοδοτήσεως Οικονομικής Αναπτύξεως (ΟΧΟΑ) για τις χρηματοδοτήσεις, που δεν μπορούσαν να αναλάβουν οι τράπεζες. Όπως το 1959, όταν διαπιστώθηκε ότι υπάρχει ακόμα “κενό” στη χρηματοδότηση και ιδρύθηκε ο Οργανισμός Βιομηχανικής Αναπτύξεως (ΟΒΑ) για την προώθηση επιχειρηματικών δραστηριοτήτων. Όπως το 1964 που διαπιστώθηκε κι άλλο “κενό” στη χρηματοδότηση και ιδρύθηκε η Ελληνική Τράπεζα Βιομηχανικής Αναπτύξεως στην οποία συγκεντρώθηκαν οι λειτουργίες του ΟΧΟΑ, του ΟΒΑ και του Οργανισμού Τουριστικής Πίστεως.
Εποχές όπως το 1975, όπου μέσα σε μια νύχτα κρατικοποιήθηκαν όλες οι εταιρείες του Ομίλου Ανδρεάδη. Η Εμπορική Τράπεζα, η Ιονική – Λαϊκή Τράπεζα, η Τράπεζα Πειραιώς και άλλες τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρίες, βιομηχανίες, ναυπηγεία, ξενοδοχεία και διυλιστήρια.
Εποχές όπως το 1981, όταν η Νέα Δημοκρατία παρέδιδε στο ΠΑΣΟΚ 119 δημόσιες επιχειρήσεις, που πολλαπλασιάστηκαν και μετατράπηκαν σε λάφυρο για λεγόμενων πρασινοφρουρών.
Εποχές όπως το 1983, όταν επί ΠΑΣΟΚ είχε ιδρυθεί ο Οργανισμός Οικονομικής Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (Ο.Α.Ε.), υπό την εποπτεία του κράτους και του εκάστοτε υπουργού Εθνικής Οικονομίας, με σκοπό την διάσωση υπερχρεωμένων επιχειρήσεων όπως ήταν η ΛΑΡΚΟ, η ΠΥΡ-ΚΑΛ, η Αθηναϊκή Χαρτοποιία, το Συγκρότημα Σκαλιστήρη, η Πειραϊκή Πατραϊκή κ.α.
Μα πως να μην πάει εκεί το μυαλό μας, όταν ακούμε και διαβάζουμε για την «σύσταση του φορέα REBRAIN GREECE με τη μορφή Νομικού Προσώπου Ιδιωτικού Δικαίου μη Κερδοσκοπικού Χαρακτήρα που θα παρέχει τεχνική βοήθεια και θα έχει συμβουλευτικό χαρακτήρα στους τομείς παρακολούθησης και ανάλυσης της αγοράς εργασίας και σχεδιασμού ενεργητικών πολιτικών»;
Πως να μην πάει εκεί το μυαλό μας, όταν ακούμε και διαβάζουμε για την «ανάπτυξη πλατφόρμας REBRAIN GREECE CoLab στην οποία θα δημιουργηθεί ψηφιακό μητρώο καταγραφής των Ελλήνων του εξωτερικού και θα ενσωματωθούν δεδομένα καταγραφής των αναγκών των ελληνικών επιχειρήσεων;»
Πως να μην πάει εκεί το μυαλό μας, όταν ακούμε και διαβάζουμε για «το πιλοτικό πρόγραμμα επαναπατρισμού 500 Ελλήνων του εξωτερικού υψηλής ειδίκευσης και επιστημονικής εμπειρίας, ηλικίας 28-40 ετών με την συμμετοχή ελληνικών επιχειρήσεων μέσω χρηματοδότησης τους (70%) και με ελάχιστη μηνιαία αμοιβή 3.000 ευρώ με την υποχρέωση να εργαστούν για άλλους 12 μήνες στην επιχείρηση;»
Την εποχή της κοινωνικής δικτύωσης, της επαγγελματικής δικτύωσης, των διαδικτυακών μηχανών αναζήτησης, του LinkedIn και δεκάδων εξειδικευμένων εφαρμογών, στην Ελλάδα του αραμπά χρειάζεται να ιδρυθεί νέος φορέας και να δημιουργηθεί μητρώο για να καταγραφεί το ελληνικό δυναμικό που εργάζεται στο εξωτερικό;
Χρειάζεται επίσης να ιδρυθεί και ένας νέος φορέας που να παρέχει συμβουλές σε θέματα ανάλυσης της αγοράς εργασίας, όταν υπάρχουν πλήθη εφαρμογών και προγραμμάτων, πολλά εκ των οποίων είναι ελληνικής προέλευσης, που κάνουν ήδη με επιτυχία αυτήν τη δουλειά;
Τι ακριβώς θα κάνουν αυτοί οι δύο φορείς, πέρα από το να δώσουν θέσεις εργασίας στα «δικά μας παιδιά»; Θα αποπειραθούν να υποκαταστήσουν αυτά που κάνουν τα πραγματικά δίκτυα των ανθρώπων, των επαγγελματιών και των εταιριών, που λειτουργούν με ιδιαίτερα αποτελεσματικό τρόπο; Άραγε οι μανδαρίνοι που εισηγήθηκαν την δημιουργία των νέων φορέων, που κατοικούν; Τι σκέφτονται; Ποιες προσλαμβάνουσες παραστάσεις έχουν; Δεν γνωρίζουν πως η επικοινωνία και η συνεργασία, ανάμεσα σε επαγγελματίες και επιχειρήσεις από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, αποτελεί σήμερα καθημερινή πρακτική;
Στο θέμα της επιδότησης της μισθοδοσίας των στελεχών ως κίνητρο επαναπατρισμού, θα παρατηρήσω πως οι εμπνευστές αυτού του μέτρου, ή μας κοροϊδεύουν ή βρίσκονται σε άλλο πλανήτη. Και δεν γνωρίζω ποιο είναι χειρότερο από τα δύο. Προ ημερών είχαμε γράψει ένα άρθρο, στο οποίο περιγράφαμε το πως κτίζεται μια θέση εργασίας και πουθενά δεν βρήκαμε να φτιάχνονται αξιόλογες θέσεις εργασίας μέσω επιδοτήσεων.
Αν η κυβέρνηση πραγματικά ενδιαφέρεται για τον επαναπατρισμό των νέων, ας λάβει 2-3 απλά μέτρα. Ας χαμηλώσει τους φόρους και τις ασφαλιστικές επιβαρύνσεις των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Ας προωθήσει τις έννοιες της αξιολόγησης και της αξιοκρατίας και ας τις διασυνδέσει με τις αμοιβές στον δημόσιο τομέα. Αμοιβές, που ακόμα και σήμερα, είναι υψηλότερες από τις αντίστοιχες του ιδιωτικού τομέα. Ας δημιουργήσει ένα περιβάλλον φιλικό, για τις νέες επιχειρήσεις και για τους νέους επιχειρηματίες. Ας αφήσει την αγορά να λειτουργήσει και τους πολίτες να σχεδιάσουν ελεύθερα τη ζωή τους. Ας δώσει αναπνοή στις δημιουργικές δυνάμεις της χώρας.
Οτιδήποτε άλλο, θα είναι μια επανάληψη της ιστορίας του κρατισμού στην Ελλάδα. Και σε όλους όσους εκτιμούν πως η κίνηση REBRAIN GREECE έχει βαθύ συμβολικό χαρακτήρα, θα απαντούσαμε ότι η μόνη συμβολική, εμβληματική και ουσιαστική κίνηση, θα ήταν η αρχή του ξηλώματος του πουλόβερ, που οδήγησε τόσους νέους ανθρώπους στο εξωτερικό.
Ιδού το πουλόβερ, ιδού και το ξήλωμα!
* Ο αρθρογράφος είναι οικονομικός αναλυτής, με ειδίκευση στο σχεδιασμό σύνθετων επενδυτικών στρατηγικών.
Αποποίηση Ευθύνης: Το περιεχόμενο της στήλης, είναι καθαρά ενημερωτικό και πληροφοριακό και δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση επενδυτική συμβουλή, ούτε υποκίνηση για συμμετοχή σε οποιαδήποτε συναλλαγή. Ο αρθρογράφος δεν ευθύνεται για τυχόν επενδυτικές και λοιπές αποφάσεις που θα ληφθούν με βάση τις πληροφορίες αυτές.
