Μαθαίνω ότι οι παραλιακές βίλες και τα διαμερίσματα στον Marina Tower στο Ελληνικό, πουλιούνται ήδη σαν τα ζεστά κουλούρια. Στα χαρτιά φυσικά, σαν κάποτε με την αντιπαροχή. Για όσους ενδιαφέρεστε, ένα 150άρι διαμέρισμα στον 10ο όροφο του Tower πουλιέται 1.500.000 ευρώ, ένα 200άρι ρετιρέ στον 50ο όροφο φτάνει τα 5.000.000 ευρώ. Για τις βίλες οι τιμές κυμαίνονται ανάλογα με τα τετραγωνικά και την απόσταση από το κύμα.
«Μα είναι αυτό ανάπτυξη;» με ρώτησε με μια έκφραση απέχθειας στο πρόσωπο του, φίλος με ολοφάνερα αριστερόστροφες απόψεις. «Πραγματική ανάπτυξη είναι η ανέγερση λαϊκής κατοικίας ή η προώθηση της γεωργίας, της βιομηχανίας ή της ναυπηγικής, όχι τα χρυσά παλάτια πάνω σε ουρανοξύστες για Άραβες και Αμερικάνους, ούτε τα καζίνο» συμπλήρωσε. Κι έφτυσε κάτω με σιχασιά.
Εδώ γελάνε. Ότι αυτοί που θα δουλέψουν για να σηκωθούν αυτά τα παλάτια θα πληρωθούν και άρα θα μπορέσουν να αγοράσουν την λαϊκή τους κατοικία, δεν του λέει κάτι του φίλου μου. Αυτός θέλει προλεταριάτο να χτίζει λαϊκή κατοικία και με τα μεροκάματα που βγάζει να αγοράζει λαϊκή κατοικία. Μην σας πω να παίρνει από το κράτος τσάμπα την λαϊκή κατοικία που χτίζει, δίχως να μεσολαβεί το χρήμα. Βίλες, μαρίνες και Towers είναι συνώνυμα του λαϊκού ξεζουμίσματος απ’ την μπουρζουαζία.
Στο μυαλό του φίλου μου, μια κοινωνία που έχει Άραβες και Αμερικάνους οι οποίοι μπορούν να πληρώσουν 5.000.000 ευρώ για να βλέπουν το ηλιοβασίλεμα του Σαρωνικού, είναι κοινωνία de facto άδικη, εκμεταλλευτική και παρακμιακή. Ανάγκη πάσα, αντί το προλεταριάτο να δουλεύει για να χτίζει τους πύργους των πλουσίων, να σβήσει τις μπετονιέρες, να βγει στον δρόμο, να δώσει μια με τα ροζιασμένα χέρια της στο σύστημα, να το γκρεμίσει και στην θέση του να φτιάξει μια καλύτερη και δικαιότερη κοινωνία.
Στο μεταξύ και μέχρι ο φίλος μου να λύσει τα ιδεολογικο-υπαρξιακά του, η Lamda βλέποντας την ζήτηση από την ντόπια και ξένη μπουρζουαζία, προχωρά άμεσα στην πώληση και ανέγερση 1.000 ακόμα κατοικιών που ήταν στα σχέδια της δεύτερης φάσης της επένδυσης, δηλαδή μετά από πέντε χρόνια. Φτηνότερες αυτές οι κατοικίες, θα είναι στο ύψος του Αγίου Κοσμά αλλά πάνω από την Ποσειδώνος. (Προλαβαίνετε ακόμα να ρίξετε μια ματιά στην περιοχή από το αυτοκίνητο σας πηγαίνοντας για Γλυφάδα, σε λίγο καιρό αυτό το κομμάτι του δρόμου θα υπογειοποιηθεί).
Κι αυτά τα σπίτια θα πουληθούν τάχιστα, σε λιγότερο μπουρζουάδες απ’ αυτούς που θέλουν ηλιοβασιλέματα απ’ τον Tower έχοντας το κότερο τους στην καινούρια μαρίνα, αλλά σε μια εύπορη μερίδα Ελλήνων και ξένων που θέλουν να ζουν στο καλύτερο οικόπεδο της Ανατολικής Μεσογείου.
«Μα είναι αυτό ανάπτυξη;» θα ξαναρωτήσει φουρκισμένος ο φίλος μου, ο οποίος δεν ξέρει ότι οι ΗΠΑ ξαναχτίζονται ολόκληρες κάθε μισό αιώνα. Από την αρχή. Σχεδόν κανένα κτίριο ή έργο υποδομής (πέραν λίγων ιστορικών και εμβληματικών) που στήριξε την θηριώδη ανάπτυξη τους ως το 1950, δεν υπάρχει σήμερα. Όλα είναι καινούρια.
Ο Μαρξ προς το τέλος της ζωής του έγραφε σε επιστολές του προς τον Ένγκελς ότι χρειάζεται να μελετήσουν αυτή την «περίεργη καπιταλιστική ανάπτυξη» που είχε εμφανιστεί στην δυτική ακτή των ΗΠΑ, η οποία δεν ταίριαζε διόλου με τα πρότυπα που είχαν κατά νου οι κομμουνιστές της εποχής που βασίζονταν στην βαριά βιομηχανία και την υπεραξία των προλεταρίων που έβγαινε απ’ αυτήν. Ο ιδρυτής αδυνατούσε να κατανοήσει πως διάβολο ο πυρετός του χρυσού και μόνο, είχε μετατρέψει την Καλιφόρνια την πιο ευημερούσα πολιτεία των ΗΠΑ πέρα από κάθε πρόβλεψη και μοντέλο.
Στα καλά καθούμενα οι 15.000 κάτοικοι της είχαν γίνει μισό εκατομμύριο μέσα σε είκοσι χρόνια, φτιάχνοντας μια οικονομία με τρελούς ρυθμούς ανάπτυξης. Οπότε οι σύντροφοι, ας αφήσουν τα «αυτό δεν είναι ανάπτυξη» και ας μελετήσουν σοβαρά την ανάπτυξη στην πραγματική ζωή και οικονομία. Όλοι οι σύντροφοι σ’ όλα τα κόμματα…
