Του Σάκη Μουμτζή
Το ποσοστό είναι πολύ υψηλό. Από μόνο του αποτελεί πολιτικό μέγεθος, που θα έπρεπε να συγκινήσει την πολιτική τάξη της χώρας. Η προσωπική ασφάλεια του πολίτη, της οικογένειας του και η προάσπιση της περιουσίας του, είναι ένα από τα βασικά κύτταρα κάθε δημοκρατικού πολιτεύματος.
Αν δεν συντρέχουν αυτές οι προϋποθέσεις, τότε η δημοκρατία μας είναι ευνουχισμένη. Τι να τη κάνει ο πολίτης την ελευθερία της έκφρασης, αν εξαιτίας της ξυλοκοπηθεί από τους αντιφρονούντες; Τι να κάνει ο πολίτης το δικαίωμα στο επιχειρείν, όταν ανά πάσα στιγμή κινδυνεύει να γίνει στόχος εγκληματικών ενεργειών εξαιτίας της επιτυχημένης του πορείας;
Συνεπώς, καθήκον μιας ευνομούμενης πολιτείας είναι να παρέχει στον πολίτη την ψυχολογική και την ουσιαστική ασφάλεια για τον ίδιο και για την οικογένεια του. Στην πατρίδα μας δυστυχώς η Αριστερά, για ιστορικούς λόγους, ήταν επιφυλακτική στις δράσεις των δυνάμεων της τάξης. Στην καλύτερη περίπτωση τις αντιμετώπιζε με επιφύλαξη και καχυποψία.
Οι πολίτες πίστευαν πως, αν ποτέ, κυβερνούσε η Αριστερά, θα αντιμετώπιζε με ρεαλισμό τις ευθύνες της, εγκαταλείποντας τις ιδεοληψίες των παιδικών της χρόνων. Δυστυχώς έγινε κυβέρνηση, αλλά παρέμεινε προσηλωμένη στις απόψεις της. Η βούληση της εκφράσθηκε στα πρόσωπα δύο μοιραίων ανθρώπων. Του Τόσκα και του Παρασκευόπουλου. Η πολιτεία τους γνωστή, αλλά εξίσου γνωστό πως επελέγησαν γιατί ήταν οι πλέον κατάλληλοι να εφαρμόσουν την συγκεκριμένη κυβερνητική πολιτική.
Η καταστολή είναι το βασικό στοιχείο της λειτουργίας των δυνάμεων ασφαλείας. Και ένα Κράτος Δικαίου διασφαλίζει τους όρους υπό τους οποίους ασκείται. Το Κράτος διαθέτει το μονοπώλιο της βίας, γι΄αυτόν ακριβώς τον λόγο. Γιατί μπορεί, βάσει θεσπισμένων κανόνων, και να την ελέγξει και να την ασκήσει κατά των παραβατών του ποινικού νόμου.
Ανέκαθεν η τήρηση του νόμου και της τάξης ήταν το ιδεολόγημα και η πρακτική των συντηρητικών κυβερνήσεων, κάτι που προκαλούσε τις διαμαρτυρίες και τις ενστάσεις της Αριστεράς. Σήμερα, η τήρηση του νόμου και της τάξης είναι επιτακτική ανάγκη για όλη την κοινωνία. Το ιδεολόγημα του συντηρητικού χώρου γίνεται κυρίαρχο, καθώς το ασπάζονται και οι φιλελεύθεροι, που βλέπουν πού οδηγεί η πλήρως συνειδητή αδράνεια της συγκυβέρνησης.
Και είναι λογικό. Οι άνθρωποι που έκαψαν την Αθήνα το 2008 μαζί με τους λεγόμενους αντιεξουσιαστές, σήμερα είναι υπουργοί. Από τα νέα τους καθήκοντα είναι με το μέρος του θύτη και όχι του θύματος, το οποίο έχουν ορκιστεί να το υπηρετούν. Το αποτέλεσμα το διαβάσαμε. Το 69% των πολιτών φοβάται.
Και η Νέα Δημοκρατία τι θα πρέπει να κάνει; Αρχικά να πω ότι ο χώρος της δημόσιας τάξης και της ασφάλειας είναι ο προνομιακός της χώρος. Δεν έχει ιδεολογικές αναστολές στην δράση των δυνάμεων ασφαλείας. Ως εκ τούτου δεν θα θέσει, ως κυβέρνηση, πολιτικούς περιορισμούς στην δράση τους. Ίσως θα πρέπει οι αρμόδιοι τομεάρχες να εξετάσουν την συνένωση του υπουργείου της Δικαιοσύνης με αυτό της Προστασίας του Πολίτη( σήμερα, Προστασίας του μπαχαλάκη). Οι λειτουργίες του δεύτερου εξαρτώνται αποκλειστικά από το νομικό πλαίσιο που χαράσσει το πρώτο. Ο κακός συντονισμός και οι χρονοκαθυστερήσεις καθιστούν πολλές φορές την δράση των δυνάμεων ασφαλείας αναποτελεσματική.
Βέβαια, μέχρι τότε οφείλει η Νέα Δημοκρατία όχι απλώς να καταγγέλλει την ανομία που επικρατεί σε όλους σχεδόν τους τομείς της κοινωνικής μας ζωής, αλλά να αναδεικνύει την σύνδεση αυτής της κατάστασης με τις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς.
Και κυρίως οφείλει να αποδείξει πως η επιβολή του νόμου και της τάξης δεν οδηγούν στη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, αλλά στον εξορθολογισμό της.
