Ώστε δεν κινδυνεύουμε να ξαναμπούμε σε μνημόνια γιατί προχωράμε τις μεταρρυθμίσεις; Ποιες μεταρρυθμίσεις! Η καταγραφή του κυβερνητικού έργου, εκτός από τα υπερπλεονάσματα και τις νομοθετικές παραχωρήσεις περιουσιών είναι μηδέν! Το κωδικοποιεί η ίδια η Επιτροπή της Κομισιόν με τον Σεντένο!
Το eurogroup του Ιουνίου έθεσε μία προϋπόθεση για να ισορροπήσει η χώρα στην πολιτική της ΕΕ. Να μεταρρυθμίσει 6 τομείς:
-
Δημοσιονομική πολιτική
-
Κοινωνική πρόνοια
-
Χρηματοπιστωτική σταθερότητα
-
Αγορές εργασίας και προϊόντων
-
Ιδιωτικοποιήσεις
-
Δημόσια διοίκηση
Για να μην πολυλογούμε, η πολυδιαφημισμένη από τους δανειστές ελληνική κυβέρνηση έχει κάνει τα εξής σ αυτούς τους τομείς:
-
Στη δημοσιονομική πολιτική, έχει επιβάλλει τους μέγιστους δυνατούς φόρους οριζόντια στον πληθυσμό. Σε σημείο που να συγκεντρώνει μεν υπερπλαονάσματα στο κρατικό ταμείο, τα οποία, όμως είναι αντικίνητρα για την ανάπτυξη, την κατανάλωση τις επενδύσεις. Από την άλλη, έχει κόψει τα δημόσια έργα στο ελάχιστο, αλλά μοιράζει αυξήσεις σε υπαλλήλους, την ώρα που μειώνει τις αμοιβές στον ιδιωτικό τομέα. Δηλαδή ξοδεύει για αντιπαραγωγική εργασία και φτωχοποιεί την παραγωγική.
Έτσι, ασκείται αποκλειστικά στην κατεύθυνση της αυστηρής δημοσιονομικής λιτότητας υποβαθμίζοντας δραματικά το βιοτικό επίπεδο της κοινωνίας, χωρίς ταυτόχρονα να επιτυγχάνει τους δημοσιονομικούς στόχους που τίθενται με κυριότερο την απαγκίστρωση της ελληνικής οικονομίας από τα μνημόνια και τον δημοσιονομικό έλεγχο της Τρόικας
Η πραγματικότητα είναι ότι το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία, διαχρονικά, είναι η υστέρηση των δημοσίων εσόδων εξαιτίας της φοροδιαφυγής, της φοροαποφυγής και της φορολογικής πολιτικής η οποία εφήρμοσε μειωμένους φορολογικούς συντελεστές στο αυξανόμενο μερίδιο των κερδών και σταθερούς συντελεστές στο μειούμενο μερίδιο της εργασίας, οδηγώντας στην έντονη ανισοκατανομή των φορολογικών βαρών αλλά και στον δραστικό περιορισμό των δημοσίων εσόδων. Η χώρα δηλαδή, «Εισέπραττε και εισπράττει λιγότερα από όσα είχε και έχει νομοθετήσει». Κι αυτό συνεχίζει να κάνει. Παίρνοντας από φτωχούς και μεσαία τάξη και αφήνοντας στο απυρόβλητο τον πλούτο.
-
Η Κοινωνική πρόνοια είναι στο ναδίρ εξ αιτίας της έλλειψης πόρων στα δημόσια ταμεία και εξ αιτίας της ανικανότητας των υπουργείων να φτιάξουν δομές υγείας, που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των πολιτών και όχι στις ανάγκες των ιδεοληψιών τυχάρπαστων κυβερνητικών παραγόντων. Ταυτόχρονα, τα Ταμεία ασφάλισης και επικούρησης είναι στο μείον, και ελλειμματικά, που θα σκάσουν σαν φούσκες σε λιγότερο από 5 χρόνια. Εισπράττουν λιγότερα από όσα ξοδεύουν και κανείς δεν νοιάζεται για το μέλλον τους. Όλη προσπάθεια της κυβέρνησης, με λογιστικά κόλπα και ψέματα, να εμφανίζει τα ελλείμματα ως πλεονάσματα. Μια μέρα, δεν θα υπάρχουν λεφτά να πληρωθούν συντάξεις. Ήδη, δεν υπάρχουν για να πληρωθούν τα κωλόχαρτα στα νοσοκομεία.
Να μη μιλήσουμε για τις δομές υγείας των τοπικών ιατρείων και των οικογενειακών γιατρών και των φαρμάκων. Όλα είναι ένα χάος εμμονών και συμφερόντων και τίποτε δεν λειτουργεί συνολικά και συντονισμένα.
-
Χρηματοπιστωτική σταθερότητα με capital controls και με τις Τράπεζες να χρειάζονται νέα ανακεφαλαιοποίηση, ασκώντας εργασίες μεσάζοντα και όχι δανειστή, δεν υπάρχει. Τράπεζες που δεν δανείζουν δεν υπάρχουν σαν οργανισμοί. Δεν είναι βιώσιμοι. Χώρα που στηρίζεται σε ευνοϊκά επιτόκια δανεισμού από δομές εκτός αγορών δεν είναι χρηματοπιστωτικά υγιής. Και χώρα που δανείζεται με επιτόκια μεγαλύτερα από αυτά που την υποχρέωσαν να αποκλειστεί από τις αγορές το 2009 δεν είναι βιώσιμη οικονομικά.
Όσες δηλώσεις και να κάνουν οι εκπρόσωποι των μηχανισμών των δανειστών για να πείσουν τις αγορές ότι η Ελλάδα είναι αξιόχρεη, πέφτουν στο κενό. Οι αγορές είναι αμείλικτες. Δεν ρισκάρουν τα κεφάλαιά τους για να κάνουν το χατηράκι του κάθε καρεκλοκένταυρου Ευρωπαίου μωροφιλόδοξου πολιτικάντη.
-
Πολιτική αγοράς προϊόντων δεν υπάρχει στη χώρα. Καθένας πουλάει και αγοράζει όσο θέλει και κανείς δεν τον ελέγχει. Οι διάφορες Επιτροπές, ανεξάρτητες τάχα για να ελέγχουν, απλώς μετράνε τους μισθούς, μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει. Δεν υπάρχει κεντρική πολιτική για το θέμα και η Επιτροπή Ανταγωνισμού είναι διακοσμητική. Βολέψαμε τους γνωστούς μας.
Με την ίδια ανευθυνότητα δεν υπάρχει και πολιτική αγοράς εργασίας άλλη από εκείνη που έχουν επιβάλλει κοντόφθαλμοι και ευκολάκηδες εργοδότες και πολιτικοί: Μειώνουν τις αποδοχές στον ιδιωτικό τομέα, περιορίζουν τη σταθερή και ενισχύουν την προσωρινή εργασία, με τη νοσηρή και ανεφάρμοστη στην παγκόσμια οικονομία θέση ότι ο φτηνός εργάτης παράγει τελικά περισσότερο πλούτο! Μιλάμε για σκιτζήδες.
-
Η κυβέρνηση είναι παντελώς ανίκανη να ιδιωτικοποιήσει ο,τιδήποτε. Όχι επειδή δεν θέλει. Επειδή δεν ξέρει. Ο,τιδήποτε έχει ιδιωτικοποιήσει μέχρι στιγμής απλώς το έχει ξεπουλήσει σε εξευτελιστική τιμή για να το ξεφορτωθεί. Όχι για να κερδίσει ο δημόσιος κορβανάς. Αλλά, για να φύγει από πάνω τους η υποχρέωση!
-
Η δημόσια διοίκηση είναι θέμα για καρτούν. Μιλάμε για κομματοκρατία και αναξιοκρατία στο έπακρο. Για διορισμούς ανίκανων και άχρηστων σε θέσεις κλειδιά και για στρατιά υπαλλήλων κατά παράβαση κάθε κανόνα ανεξαρτησίας και προσόντων. Μια ακόμα επίθεση α λα παλαιά για το γέμισμα του δημόσιου με ψηφοφορικούς πελάτες διπλής χρήσης. Η μία να απεργούν άμα τολμήσει άλλη κυβέρνηση να βάλει τάξη και η άλλη να ψηφίζουν το κόμμα για να μη χάσουν τη θεσούλα και τα προνόμιά τους.
Παραγωγικότητα; Μηδέν. Ποιος θα εκπονήσεις τους σχεδιασμούς για την πολιτική σε κάθε τομέα κυβερνητικής ευθύνης; Στα παλιά μας τα παπούτσια. Να διορίζουμε θέλουμε. Τα ίδια έκαναν κι οι άλλοι.
Αυτά χοντρικά είναι τα δεδομένα στους 6 τομείς που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και οι Μηχανισμοί της στηρίζουν την ελληνική κυβέρνηση και τη χώρα, με τη… βεβαιότητα ότι δεν θα έχει άλλα μνημόνια και ότι θα βγει υγιής στον Ευρωπαϊκό χώρο.
Και επειδή τα στοιχεία της πραγματικότητας δεν επιδέχονται αμφισβήτησης, βάλτε τις ζώνες ασφαλείας, κατεβάστε το κεφάλι ανάμεσα στα γόνατα και δαγκώστε γερά τα διαβατήρια. Για να μας ξεχωρίζουν στην επόμενη ανώμαλη προσγείωση. Και, κυρίως, μην πείτε ότι πέσατε από τα σύννεφα.
Γ .Παπαδόπουλος- Τετράδης.
