Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ήταν 15 Ιανουαρίου του 2015, όταν μία παρέα από αδίστακτους λαϊκιστές πανηγύριζε την αναρρίχησή της στην εξουσία. Εκμεταλλευόμενη τον θυμό και την παραπληροφόρηση ενός εκλογικού σώματος το οποίο δεν ήθελε να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα.
Πόσο εύκολο ήταν για κάποιους αποφασισμένους κρατικοδίαιτους αριβίστες να τρυπώσουν στη συνείδηση μιας σοκαρισμένης κοινής γνώμης, που δεν μπορούσε να συνηθίσει την πρόκληση των μνημονίων!
Πέρασαν 4 χρόνια, 5 μήνες και 22 ημέρες γεμάτες με μίσος και ψέματα. Για να παραιτηθεί μία κυβέρνηση που δεν προσέφερε τίποτα απολύτως στη χώρα. Που στέρησε την δυνατότητα στην κοινωνία να αναπτύξει την οικονομία, την παιδεία και τον πολιτισμό της. Που καθήλωσε την δυναμική της σταθερότητας που είχαν εξασφαλίσει οι θυσίες του ελληνικού λαού, τα πέντε προηγούμενα χρόνια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να παραμένει ακόμα το αντίπαλο δέος στην ώθηση της ΝΔ προς την εξουσία αλλά η αντίστροφη πορεία προς την επαναφορά στο 3% έχει ήδη ξεκινήσει. Και όσο πλησιάζει η απομάκρυνση του από την εξουσία, τόσο θα μειώνεται η κρίσιμη μάζα του, με σχεδόν βέβαιη κατάληξη στο παλιό ποσοστό που η ακτιβιστική αριστερά διέθετε στην Ελλάδα.
Μετά βέβαια, από τις αυτοκαταστροφικές επιλογές της Φώφης Γεννηματά, κάποιοι ελπίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελεί μια ενισχυμένη καρικατούρα του παλιού ΠΑΣΟΚ στο πολιτικό σύστημα. Δύσκολο όμως να συμβεί κάτι τέτοιο από τη στιγμή που ο ιδεολογικός πυρήνας του κόμματος συνεχίζει να είναι ο παραδοσιακός ακτιβιστικός και αντισυστημικός αριστερός ριζοσπαστισμός. Γιατί οι ψηφοφόροι που δεν θέλουν να ψηφίσουν Νέα Δημοκρατία, μπορεί να γοητεύονται από το μπάχαλο των Εξαρχείων αλλά δεν επιθυμούν να τους κυβερνήσει ποτέ ο Ρουβίκωνας...
Αντίθετα, σε ρόλο εξουσίας θέλουν κάποιον να υποστηρίζει το προφίλ του αντισυμβατικού επαναστάτη αλλά ταυτόχρονα, να είναι σε θέση να διορίζει κόσμο ή να χρησιμοποιεί το κράτος για παροχή ασφάλειας όπου χρειαστεί. Τι σημαίνει αυτό; Ότι μόλις ο ΣΥΡΙΖΑ χάσει την εξουσία, δεν θα συντρέχει πια κανένας λόγος για να στηριχθεί από τους αόριστους και χωρίς έμπνευση θαυμαστές του.
Ακόμα και αν ο ΣΥΡΙΖΑ παραμείνει τους πρώτους μήνες ως συμπαγής αντιπολίτευση, δεν θα μπορεί πια να υποσχεθεί κανένα πελατειακό κράτος, από τη στιγμή που όλοι πια θα πάψουν να συνδέουν το κόμμα με τα δίκτυα της κυβερνητικής ισχύος.
Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να ήταν ο πιο πρόθυμος πρωθυπουργός, μπορεί να υπάκουσε σε όλες τις ευρωπαϊκές επιθυμίες, μπορεί να επιχείρησε να διορίσει όλους τους Έλληνες στο Δημόσιο αλλά τώρα ακόμα και τεχνικά, είναι ανέφικτο να συνεχίσει ως κυρίαρχος του λαϊκιστικού παιχνιδιού.
Το κακό που υπέστησαν η οικονομία και οι δομές του κράτους είναι τεράστιο. Και το αντεπιχείρημα ότι άλλοι χρεοκόπησαν από πριν την χώρα, είναι εντελώς γελοίο, δεδομένου πως δεν διορθώνεις το προηγούμενο λάθος με ένα χειρότερο, για να τιμωρήσεις τα ίδια θύματα.
Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί τα ποσοστά ενός κόμματος εξουσίας μόνο επειδή έχει καταλάβει το κράτος. Μόνο και μόνο επειδή όλοι προσβλέπουν θεσμικά και πελατειακά στην επιρροή που έχει η απόφαση του κυβερνώντος στις συναλλαγές τους με την εξουσία. Αντίθετα, οι δομές του κόμματος δεν υφίστανται παρά μόνο για το 3% των ψηφοφόρων του.
Ας ελπίσουμε ότι στις 7 Ιουλίου η κοινωνία θα γυρίσει σελίδα και δεν θα επιτρέψει ποτέ ξανά, σε κανέναν λαϊκιστή, να την εξαπατήσει με μίσος και ψέματα…
