Του Σάκη Μουμτζή
Οι σφαίρες που έπεσαν το πρωινό της 3ης Δεκεμβρίου 1944 στην πλατεία Συντάγματος αποτέλεσαν τον θεμέλιο λίθο και μύθο του ερμηνευτικού σχήματος της Αριστεράς για την περίοδο 1944-1949.
Μέσα από το πώς κατέγραψαν και ερμήνευσαν τα γεγονότα οι διανοούμενοι της, η Αριστερά από θύτης έγινε θύμα. Επέβαλε την λήθη για τα εγκληματικά πεπραγμένα της την περίοδο από την άνοιξη του 1943 έως τον Νοέμβριο του 1944 και μέσω της θυματοποίησης της προσπάθησε να ηθικοποιήσει την συμπεριφορά της.
Να βιώσει φαντασιακά, στο συλλογικό υποσυνείδητο της το τραύμα και την ήττα, χωρίς ενοχές.
Αλλά το ερμηνευτικό της σχήμα για τα Δεκεμβριανά βασίζεται σε σκόπιμες αποκρύψεις και σε συνειδητές παραποιήσεις και ψεύδη. Ας δούμε λοιπόν, τα συμβάντα – κατά στεγνή καταγραφή – στην Αθήνα τις τελευταίες ημέρες του Νοεμβρίου και τις πρώτες ημέρες του Δεκεμβρίου του 1944, που αποδομούν αυτόν τον μύθο.
Σύμφωνα με τις αφηγήσεις των ίδιων των ηγετών του ΚΚΕ, στις 27 Νοεμβρίου 1944 συνεδρίασε στο «Αρεταίειο» νοσοκομείο, όπου νοσηλευόταν ο Γ.Ιωαννίδης, το Π.Γ του ΚΚΕ. Εκεί ελήφθη η απόφαση να μην παραδώσει τα όπλα του ο ΕΛΑΣ και η Πολιτοφυλακή μέχρι της 10 Δεκεμβρίου, όπως όριζε η απόφαση του στρατηγού Σκόμπι. Γιατί εκλογές με ένοπλα στρατιωτικά τμήματα των διαφόρων παρατάξεων δεν μπορούσαν να γίνουν.
Την 1η Δεκεμβρίου, σε συνέχεια της παραπάνω απόφασης, το Π.Γ του ΚΚΕ αποσύρει τον ΕΛΑΣ από την δικαιοδοσία του Σκόμπι, καθώς επανασυγκρότησε την Κέντρική Επιτροπή του ΕΛΑΣ, παραβιάζοντας έτσι την συμφωνία της Γκαζέρτας, που προέβλεπε πως τελικά όλοι οι στρατιωτικοί σχηματισμοί θα υπάκουαν στις εντολές του Βρετανού στρατηγού.
Επιπροσθέτως, την ίδια μέρα, το 1ο Σώμα Στρατού του ΕΛΑΣ εκδίδει πολύ συγκεκριμένες διαταγές προσβολής στόχων των κυβερνητικών δυνάμεων, που κοινοποιούνται σε συγκεκριμένες μονάδες του ΕΛΑΣ που βρίσκονται και εκτός Αττικής.
Μάλιστα, την διαταγή της προσβολής της Γ΄Ορεινής Ταξιαρχίας του Θρ.Τσακαλώτου την μεταφέρουν στην έδρα της 2ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ, αυτοπροσώπως, δύο μέλη του Π.Γ. του ΚΚΕ.
Και όλα αυτά πίσω από την πλάτη των καλοπροαίρετων συμμάχων τους στο ΕΑΜ, Σβώλου, Τσιριμώκου, Ασκούτση, Σωμερίτη, κ.α.
Συμπερασματικά, τα παραπάνω αποδεικνύουν πως η ηγεσία του ΚΚΕ, αποφάσισε να εφαρμόσει το σχέδιο κατάληψης της Αθήνας, που είχε εκπονηθεί την άνοιξη του 1943, από τον στρατιωτικό σύμβουλο του Π.Γ.του ΚΚΕ, πολύ πριν τα γεγονότα της 3ης Δεκεμβρίου.
Οι σφαίρες που έπεσαν στην Πλατεία Συντάγματος και οι δώδεκα νεκροί, ελάχιστη σχέση είχαν με την σύγκρουση που είχε προαποφασισθεί.
Ηταν λογικό, με βάση την τριτοδιεθνιστική αντίληψη που είχαν τα στελέχη του ΚΚΕ, να μην αποδεχόταν την παράδοση των όπλων, γιατί απλούστατα αυτά και μόνον αυτά τους εξασφάλιζαν την κυριαρχία τους στην χώρα.
Ο φιλίστωρ αναγνώστης θα αναρωτηθεί: « μα οι ηγέτες του ΚΚΕ, δεν είχαν αντιληφθεί πως η Ελλάδα ήταν εκτός του Σοβιετικού ενδιαφέροντος;». Φυσικά και το αντελήφθησαν. Το γεγονός πως τα Σοβιετικά στρατεύματα, «έγλειψαν» τα σύνορα της χώρας μας και κινήθηκαν δυτικά, ήταν ένα σαφές μήνυμα.
Ομως, σε αυτήν την περίπτωση λειτούργησε ο επαναστατικός βολονταρισμός. «Δεν υπάρχει άπαρτο κάστρο για τους κομμουνιστές» είχε πει ο Στάλιν. Και oι ηγέτες του ΚΚΕ επεχείρησαν μόνοι τους, εκτιμώντας λάθος τον συσχετισμό των δυνάμεων, να καταλάβουν την εξουσία, χωρίς την βοήθεια του Κόκκινου Στρατού.
Τι επεδίωκε το ΚΚΕ με την Δεκεμβριανή στάση; 1) Να ομογενοποιήσει πολιτικά και ιδεολογικά τον χώρο της Βαλκανικής. Δηλαδή να συντονιστούν τα βήματα της Ελλάδος με αυτά των άλλων Βαλκανικών χωρών, που είχαν απελευθερώσει οι Σοβιετικοί και 2) οι εκλογές και το δημοψήφισμα να διενεργηθούν υπό την πλήρη κυριαρχία του ΚΚΕ, με ό,τι αυτό σήμαινε για την γνησιότητα τους.
Σήμερα, 73 χρόνια μετά, με καθαρή ματιά, ας αντιληφθούμε τι διακυβεύθηκε τον Δεκέμβριο του 1944 στους δρόμους της Αθήνας και ας κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ στους χωροφύλακες του Μακρυγιάννη, στους άνδρες της Γ΄ Ορεινής Ταξιαρχίας του Θρ.Τσακαλώτου και στον «πατέρα της νίκης» Ουίνστων Τσώρτσιλ, που κράτησαν την Ελλάδα στον Ελεύθερο Κόσμο.
