Του Νίκου Ζαχαριάδη
Ανταπόκριση από το μέτωπο των 21 οργανώσεων και συλλογικοτήτων που αποφασίζουν να δώσουν συνέντευξη Τύπου για την κρατική καταστολή και την αστυνομική βία.
Είναι κάποιες σπάνιες φορές που η είδηση μιας συνέντευξης Τύπου βρίσκεται στην ίδια της την ανακοίνωση. Γιατί ναι μεν είναι αναμενόμενο οι 21 «οργανώσεις» και «συλλογικότητες» της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς να καταγγέλλουν η κάθε μία την «κρατικήκαταστολήκαιτηναστυνομικήβία» (αυτά συνήθως προφέρονται συνεχόμενα ως μία λέξη). Αλλά να το κάνουν όλες μαζί, σε ένα κοινό τραπέζι, αυτό είναι πραγματικά πρωτοφανές! Ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για τον πολιτικό χώρο όπου οι εκπρόσωποι του ΚΚΕ (μ-λ) και του Μ-Λ ΚΚΕ είναι πιθανότερο να φύγουν με μώλωπες και αμυχές αν ποτέ βρεθούν στο ίδιο δωμάτιο, παρά αν βρεθούν ας πούμε ο Πολάκης με τον Αδωνι. Οπότε μια κοινή συνέντευξη Τύπου αποτελεί ένα πραγματικά μεγάλο βήμα. Εστω κι αν τελικά -για την ιστορία- το Μ-Λ ΚΚΕ δεν καταδέχθηκε τελικά να εμφανιστεί, αφού ήταν εκεί το ΚΚΕ (μ-λ). Σαν να λέμε η Βίσση δεν πηγαίνει σε εκδηλώσεις που έχουν καλεσμένη τη Βανδή.
Κάθε λιμάνι και αρχικά, κάθε συσπείρωση και δάκρυ
Παρ' όλα αυτά, στον 6ο όροφο των γραφείων της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης, που παραχωρήθηκε για την εκδήλωση, ήταν τέτοια η συγκέντρωση αρχικών και οι παραλλαγές ονομασιών, που άνετα θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ήταν πάνω από τα όρια συναγερμού και αντοχής του μέσου μυαλού. Δηλαδή, υπάρχει η Αριστερή Συσπείρωση, αλλά δεν είναι το ίδιο με την Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση (ΑΡΑΣ). Ούτε με την Αριστερή Ανασύνθεση (ΑΡΑΝ). Αλλά και οι τρεις είναι κανονικές οργανώσεις, που ξεχωρίζουν η μία από την άλλη! Και δεν πρέπει να συγχέονται με τη Συνάντηση για μια Αντικαπιταλιστική Διεθνιστική Αριστερά.
Επίσης από αρχικά, υπάρχει η ΔΕΑ, η ΕΕΚ, το ΕΚΚΕ, η ΟΚΔΕ (και η ΟΚΔΕ Σπάρτακος, άλλη οργάνωση, να εξηγούμαστε…), ο ΣΕΚ, η ΝΑΡ (όχι σκέτη, γιατί πάει μαζί με το «για την κομμουνιστική Απελευθέρωση»), το ΕΚΚ, κοκ (σ.σ.: το «κοκ» δεν είναι οργάνωση, σημαίνει «και ούτω καθ' εξής»). Προφανώς λοιπόν οι εκπαιδευτικοί της ΟΛΜΕ έπρεπε να δώσουν ένα χεράκι στην εκδήλωση, έστω και με την παραχώρηση της αίθουσας. Αν και αυτή η «συνεργασία» καθηγητών και αριστεριστών ξένισε πολλούς. Κάποιος όμως για να τα θυμάται όλα αυτά, πρέπει να εκπαιδευτεί από επαγγελματίες καθηγητές.
Βέβαια, στις 12.00 ακριβώς, που ήταν προγραμματισμένη να ξεκινήσει η συνέντευξη Τύπου, στην αίθουσα βρισκόταν μια παλιά βιντεοκάμερα στημένη σε ένα τρίποδο, έτοιμη να καταγράψει την ιστορική στιγμή, και μόλις τέσσερα άτομα. Ολοι άνδρες. Εκ των οποίων οι δύο είχαν κοτσίδα. Και κανείς, την παραμικρή αίσθηση άγχους. Να χαζεύουν από το παράθυρο και να σχολιάζουν έναν γερανό στο βάθος: «Τι φτιάχνουνε πάλι, ρε;» σχολίασε ο ένας με ελαφρά ειρωνικό τονισμό στο «φτιάχνουνε». Η απάντηση του συνομιλητή, ότι μάλλον φτιάχνουνε κάποιο κτίριο, προφανώς δεν ικανοποίησε επαρκώς.
Και γι' αυτό ήρθε η δεύτερη πιο «στρατευμένη» ερώτηση, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις: «Μήπως το αποψιλώσουν και φτιάξουν κάτι για να ανεβάσουν (παύση για ειρωνικό ύφος) το… πλεόνασμα;». Εδώ κάπου ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη σε αυτή τη μικρή στιχομυθία, κατακυρώνοντάς την οριστικά υπέρ της «κινηματικής» Αριστεράς. Και της καχυποψίας της απέναντι στη λέξη «φτιάχνω».
Μια καχυποψία που απλώθηκε από τοίχο σε τοίχο, μόλις εμφανίστηκε η πρώτη γυναίκα της παρέας ,που ερχόταν από κάποιο δικαστήριο. Στην ερώτηση «πώς πήγε;», η απάντησή της ότι «πήγε καλά και πείστηκαν από τα επιχειρήματά μας» δεν φάνηκε να ικανοποιεί τον συνομιλητή της. Ο οποίος, με το γνωστό ύφος του μισόκλειστου ματιού που χαρακτηρίζει τους γνώστες και τους ταξιτζήδες (ύφος που μάλλον θα έχει και όταν πληκτρολογεί στο Facebook τις αποκαλύψεις του), την κατακεραύνωσε: «Σιγά μη μετράνε αυτά. Αλλα παίζονται από πίσω…». Δύο μηδέν υπέρ της κινηματικής Αριστεράς!
Οι σταρ και οι πληβείοι του κινήματος
Καθώς η προσέλευση συνεχίζεται («Καλά που έχουμε και καμιά συνέντευξη και βρισκόμαστε…», λέει κάποια στιγμή κάποιος), χωρίς καμιά βιασύνη, με χαλαρούς ρυθμούς, διότι προφανώς ο χρόνος είναι κάτι αστικό, η ώρα πλησιάζει δωδεκάμισι. Και αρχίζει να διαφαίνεται ότι ο διαχωρισμός σε τόσες μικρές ομάδες και συλλογικότητες, δεν είναι τυχαίος. Και ο κάθε εκπρόσωπος έχει κάπως τα ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά αυτού που εκπροσωπεί. Ας πούμε ο εκπρόσωπος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ψηλός και κοντοκουρεμένος, θα μπορούσε να είναι εναλλακτικός τηλεοπτικός σχολιαστής αν, αντί για πράσινο πουλόβερ και μαύρο ζιβάγκο να ξεπροβάλλει από μέσα, φορούσε κάτι άλλο. Αλλά το ύφος ελαφράς υπεροψίας που μεταδίδει στους υπόλοιπους το μήνυμα «εμείς είμαστε οι star της συνέντευξης, γιατί έχουμε τον περισσότερο κόσμο» είναι ξεκάθαρο. Εξάλλου ήταν ο μόνος που μόλις μίλησε -θυμίζοντας πολύ έντονα προεκλογικό μπαλκόνι- με επιτηδευμένα εκνευρισμένο ύφος, πολλές ρητορικές ερωτήσεις («τα κατάφεραν να μας σταματήσουν; Οχι!») και αηδία για το κράτος, τον νεοφιλελευθερισμό και γενικότερα για τις κυβερνήσεις (τέως και νυν), σηκώθηκε και έφυγε. Θεωρώντας ότι έδωσε τις ευλογίες του και κατά συνέπεια ο ρόλος του εκεί ολοκληρώθηκε…
Αντίθετα, η σαφώς πιο στυλάτη περιφερειακή σύμβουλος της «Ανυπότακτης (τι άλλο;) Αττικής», που στηρίζεται από τη ΛΑΕ, μόλις μπήκε στην αίθουσα, μάζεψε αμέσως γύρω της πολλούς ενδιαφερόμενους. Πιο χαμογελαστή, πιο φιλική και πιο προσεγμένη ενδυματολογικά, μετά την ομιλία της παρέμεινε στη θέση της. Και άρχισε να περνάει την ώρα της μέχρι να τελειώσουν και οι άλλοι, κοιτάζοντας το κινητό της.
Κατά τα άλλα, η πινακοθήκη των εκπροσώπων της «εξωκοινοβουλετικής Αριστεράς, περιελάμβανε όλα τα στάδια και τις εκδοχές του «κινήματος»: Τον σοφό γέροντα με τα μακριά λευκά μαλλιά που μιλούσε για την Υβρι της Κυβέρνησης και το οδόφραγμα, όπου «από την μια είμαστε εμείς και από την άλλη ο εχθρός». Τον υποψιασμένο βετεράνο του ΚΚΕ (μ-λ), με το ντύσιμο απογοητευμένου διανοούμενου και την αγωνιστική εμπειρία του τύπου «με κράτησαν μισή ώρα όρθιο στο τμήμα». Τον μετα-χίπστερ με το προσεκτικά κουρεμένο μούσι, το «προχωρημένο ντύσιμο και τις διεθνείς διασυνδέσεις («παιδιά, έφερα τον Μικέλ από τη Μαδρίτη, που θα καλύψει την εκδήλωση για το «Ελ Ντιάριο»), που δεν έβγαλε ούτε στιγμή τα μαύρα καθρεφτέ στρογγυλά γυαλιά του και πήρε αυθαίρετα τον λόγο για να «τοποθετηθεί». Και τον φοιτητή που «είναι ήδη 8 χρόνια στο φοιτητικό κίνημα» (όπως είπε ο ίδιος υπερήφανα) και κατέθεσε τη μαρτυρία του για την αστυνομική αυθαιρεσία που δέχθηκε ο ίδιος. Κανείς, όμως, δεν έδειχνε ούτε απειλητικός, ούτε έτοιμος να κάνει επεισόδια ή να πουλήσει «ρουβικωνικού τύπου» τσαμπουκά. Καμία σχέση με το στερεότυπο δηλαδή.
Βέβαια, η κατ' εξοχήν εκδήλωση ήταν ιδιαίτερα προβλέψιμη. Κάθε ένας από τους εκπροσώπους έπαιρνε τον λόγο, εξήρε τη συγκυρία που τους έκανε όλους να παραμερίσουν τις διαφορές τους και να πολεμήσουν «ενάντια» στην «κρατική καταστολή», καλούσαν το ΚΚΕ (το απλό, το original, το χωρίς γράμματα) να συμπαραταχθεί στο «ευρύ μέτωπο» κατά της κρατικής καταστολής. Γενικά, χθες το πρωί, οι λέξεις «καταστολή», «μέτωπο», «λαϊκό», «κίνημα» και «αντίσταση» πρέπει να ακούστηκαν σε πρωτοφανή συχνότητα.
Ραντεβού στα κινηματάδικα
Και γενικά, υπάρχει μια τεχνική στον τρόπο που λέγονται τα πράγματα. Ας πούμε, ποτέ καμία πράξη δεν είναι απλή πράξη. Είναι «ενέργεια». Και δεν «γίνεται» απλώς. Συμβαίνει πάντα «στο πλαίσιο». Και φυσικά το κράτος δεν παίρνει αποφάσεις. Εχει «στόχο» να πετύχει κάτι με αυτές τις αποφάσεις. Και ίσως αυτό να είναι και το βασικό χαρακτηριστικό αυτού του «εξωκοινοβουλευτικού» λόγου αυτών των οργανώσεων. Μαζί με την υψηλή αυτοεκτίμηση που πρέπει να έχει κάποιος για τον εαυτό του ώστε να μιλάει με αυτή την ξύλινη γλώσσα για κάνα μισάωρο, χωρίς χρωματισμούς, σαν να διαβάζει προκήρυξη, και να πιστεύει ότι όλοι τον παρακολουθούν προσεκτικά με κομμένη την ανάσα, υπάρχει και μια ακόμα μεγαλύτερη ψυχική «θωράκιση»: Η βεβαιότητα ότι το κράτος θέλει να τους καταστείλει γι'' αυτά που λένε. Γιατί τα κινήματά τους μιλούν για τα πραγματικά προβλήματα. Τα οποία εκείνοι επισημαίνουν και αργά αλλά σταθερά θα τα ανακαλύψει και ο «λαός». Καμιά αναφορά σε επεισόδια, καταστροφές, βόμβες με καρφιά και μολότοφ. Και αν δηλαδή αυτό το «θέλουν να μας αφοπλίσουν γιατί κάνουμε αντίσταση» δεν είναι καθαρός οπτιμισμός και ψυχικό αυτο-ντοπάρισμα, τότε τι είναι;
Βέβαια, η άποψη «δεν έχουμε συντονιστή, θα αυτοσυντονιστούμε», που ακούστηκε μισοαστεία - μισοσοβαρά στην αρχή της «συνέντευξης Τύπου, έκανε πολύ γρήγορα εμφανείς τις συνέπειές της. Ύστερα από μιάμιση ώρα όπου ένας ένας οι εκπρόσωποι έπαιρναν τον λόγο και έβγαζαν ένα λογύδριο αναδιατάσσοντας τις λέξεις «αντίσταση», «αναταραχή», «κράτος», «καταστολή», «αντιλαϊκή πολιτική» και «αγώνας», η εκδήλωση αρχίζει να οδηγείται ως προς τη διάρκεια σε «Irishman». Μια κυρία έχει γείρει ελαφρά πάνω στο τραπέζι. Κάποιος άλλος τεντώνεται στο βάθος. Και οι πρώτες γκρίνιες του συντονιστή (του άτυπου συντονιστή), για τον τρόπο διεξαγωγής της εκδήλωσης, του τύπου «θα παρακαλούσα να είναι μικρότερες οι τοποθετήσεις, εδώ δεν βγάζουμε λόγους», άρχισαν να ακούγονται. Μαζί με το ελαφρά δυσαρεστημένο ύφος όσων -λόγω ευγένειας ή έλλειψης αντανακλαστικών- έχασαν την ευκαιρία να μιλήσουν πρώτοι. Και οι πρώτες αποχωρήσεις άρχισαν να σημειώνονται. Εξάλλου, στην αίθουσα οι εκπρόσωποι και οι δημοσιογράφοι που παρακολούθησαν ήταν συνολικά 29 άτομα. Είκοσι εννέα άτομα που μιλούσαν εκ μέρους του λαού, περιμένοντας την επανάσταση και την αναγνώρισή του, κάπου στην εορταστική Ερμού…
Υ.Γ.: Πάντως, αν υπήρξε κάτι που η «εξωκοινοβουλευτική Αριστερά», παρά το ατίθασο πνεύμα της και την αντικυβερνητική της στάση, σεβάστηκε απόλυτα χθες το πρωί, ήταν ο αντικαπνιστικός νόμος. Ούτε ένα τσιγάρο δεν άναψε κατά τη διάρκεια της συνέντευξης! Και κανείς δεν το συζήτησε καν…
Τι ειπώθηκε στη συνέντευξη Τύπου
- «Εχω φάει ξύλο από κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ»
- Η κυβέρνηση, με τις χυδαίες συμμαχίες με το κράτος τρομοκράτη του Ισραήλ και τη χούντα της Αιγύπτου προσπαθούν να πάρουν το πάνω χέρι απέναντι στην Τουρκία. Ποιος θα τους σταματήσει;
- Το συνδικαλιστικό μητρώο είναι στην πραγματικότητα φακέλωμα.
- Ο Ποινικός Κώδικας που κάνει την κατοχή μολότοφ ή φωτοβολίδας κακούργημα είναι αυταρχικός και επικίνδυνος, γιατί όταν σε συλλαμβάνουν μπορεί να σου τη βάλουν στην τσάντα.
- Ο νόμος περί ασύλου έχει στοιχεία Σαλβίνι και Ορμπαν.
- Ο Χρυσοχοΐδης είναι ο «παρασημοφορημένος από το FBI και ο αγαπημένος της πρεσβείας (μία είναι η Πρεσβεία).
- Υπάρχει ένα οδόφραγμα και από τη μια είναι ο εχθρός και από την άλλη εμείς. Και ο λαός που τον χειραγωγούν, γι' αυτό δεν συντάσσεται μαζί μας.
* Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο της Τετάρτης 18 Δεκεμβρίου 2019.
