Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ας υποθέσουμε ότι η ιδιωτική οικονομία αντέχει. Ας θεωρήσουμε πως τα κόκκινα δάνεια δεν θα τινάξουν στον αέρα τις τράπεζες, οδηγώντας τες σε νέα ανακεφαλαιοποίηση. Ας εικάσουμε ότι οι “Συριζανέλ” πείσουν τους εταίρους για μία χαλαρή έξοδο από το Μνημόνιο.
Μπορεί όλα αυτά να συμβούν αλλά πόσο μπορεί να αντέξει μια κυβέρνηση, όταν, με την κατά συρροή ψήφιση νέων μέτρων, το εκλογικό ποσοστό της θα προσεγγίσει μονοψήφιο αριθμό;
Όλοι αυτοί που έπαιξαν τόσο κυνικά με τις τύχες της χώρας, μπορεί να προβάλουν την άγνοια του ανίδεου για τα δημοσιονομικά ζητήματα αλλά για την προσωπική τους ευδοκίμηση κάθε άλλο παρά αθώοι είναι. Κατάφεραν να αναρριχηθούν στην εξουσία, επιστρατεύοντας όλες τις μεθόδους που ο Μακιαβέλι συμπεριλαμβάνει στον οδηγό του. Θα βρουν επομένως, τον τρόπο να διασωθούν, όσο τους μένει ακόμα αρκετός χρόνος απόδρασης από την σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν εδώ και δύο χρόνια.
Θα συναινέσουν οι ψηφοφόροι τους, βλέποντας τις συντάξεις να περικόπτονται κι άλλο και τις οφειλές τους στο κόκκινο; Πώς θα συμπεριφερθούν άραγε οι αιώνιοι «θεματοφύλακες» του κρατισμού, οι συνδικαλιστές, όταν ψηφιστεί ο νόμος με τα εργασιακά και βρεθούν από τη μία μέρα στην άλλη, σπίτι τους;
Τα κόμματα της Μεταπολίτευσης είναι δομημένα με σαφή προσανατολισμό, στην κρατικοδίαιτη οικονομία, στις πελατειακές σχέσεις εξάρτησης και στην παροχολογία. Στα χρόνια του Μνημονίου, ξεκίνησε μεν μία διαδικασία προσαρμογής αλλά και πάλι, οι συνεχείς μεταθέσεις των ουσιαστικών προβλημάτων καθυστέρησαν την μετάλλαξη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα μόρφωμα που χτίστηκε αποκλειστικά, πάνω στη ικανοποίηση των πιο ταπεινών ενστίκτων των ψηφοφόρων του. Γιγαντώθηκε, πέρα για πέρα, με υποσχέσεις επαναφοράς στο παρελθόν και επενδύοντας μόνο στην εξασφάλιση της προστασίας του κρατισμού.
Χωρίς τους συνταξιούχους, χωρίς το καταφύγιο του αφορολόγητου και χωρίς την συνδικαλιστική ασυδοσία, τα «πρωτόγονα» κρατικιστικά κόμματα, τύπου ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης.
Αλλά και στους δημοσίους υπαλλήλους, τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Για παράδειγμα στις πρόσφατες εκλογές των ΕΛΜΕ, η ΔΑΚΕ, στις περισσότερες διευθύνσεις ήταν πρώτη παράταξη Επομένως, οι εκπαιδευτικοί που η Αριστερά τους είχε πάντα σίγουρους, θα γίνουν ακόμα πιο εχθρικοί όταν δουν ότι δεν θα ισχύουν σε λίγο καιρό οι υποσχέσεις του κ. Γαβρόγλου περί αξιολόγησης και άλλων τινών “εξυπηρετήσεων” του κομματικού κράτους...
Η πελατειακή διείσδυση του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία θα υποχωρεί ραγδαία μέχρι να φτάσουμε στις εκλογές. Το πιθανότερο είναι να καταποντιστεί κάτω από τα βάρη της επιβεβλημένης κανονικότητας και θα επωμιστεί τεράστιο πλήγμα, από την αδήριτη ανάγκη της προσαρμοστικότητας.
Επομένως, ποιο είναι το πολιτικό μέλλον των στελεχών ενός κόμματος που θα συντηρηθεί μεν στην εξουσία για κάποιο διάστημα, αλλά θα εγκαταλείψει το πολιτικό σύστημα με το εξευτελιστικό ποσοστό του 8-10% ; Σε ποιο κόμμα ή σε ποια «φράξια» θα ενταχθούν, όταν δεν θα μπορούν να κυκλοφορήσουν στο δρόμο από την οργή των πολιτών;
Η καρέκλα της εξουσίας μπορεί να είναι γλυκιά αλλά το ένστικτο της αυτοσυντήρησης προσδιορίζει καταλυτικά, την συμπεριφορά των ανθρώπων.
Να ακολουθήσουν το δίλημμα που οι ίδιοι έθεσαν στην κοινωνία για να την παραπλανήσουν: Να εφαρμόσουμε ή όχι τα μέτρα των δανειστών για να βγούμε από το Μνημόνιο; Να αναλάβουμε ή όχι τις ευθύνες που μας αναλογούν; Για να υποστούν κι αυτοί το αδιέξοδο στο οποίο έσπρωξαν τον ελληνικό λαό για να τον εγκλωβίσουν. Αποδεικνύοντας για άλλη μία φορά, τι συμβαίνει σε όποιον σκάβει τον λάκκο των άλλων…
