Του Σάκη Μουμτζή
Αυτήν την χρονιά οι μαρξιστές θα γιορτάσουν τα 100 χρόνια της ρωσικής επανάστασης ή του πραξικοπήματος των μπολσεβίκων. Αυτό το «εορταστικό» γεγονός θα μας δώσει την ευκαιρία να κονταροχτυπηθούμε με τους αριστερούς διανοούμενους στο χώρο των ιδεών, προσπαθώντας η κάθε πλευρά να προβάλλει με πειστικό τρόπο τα επιχειρήματά της. Γι'' αυτό, οφείλω να ξεκαθαρίσω κάποια βασικά πράγματα, ώστε να απαντήσω σε α-νότητους, ανιστόρητους και σε υβριστές.
Πρώτον. Η ιδεολογική μάχη εναντίον της Αριστεράς που διεξάγεται σήμερα, ουδεμία σχέση έχει με τον αντικομμουνισμό της δεκαετίας του 50. Τότε, για ιστορικούς λόγους, τα όπλα σε αυτόν τον αγώνα ήταν, κυρίως, διοικητικής μορφής. Λίγα μόλις χρόνια μετά την λήξη ενός αιματηρού εμφυλίου πολέμου, οι νικητές του προέκριναν αυτόν τον τρόπο αντιμετώπισης των ηττημένων. Όσες και όσοι δεν αντιλαμβάνονται πόσο διαφορετικές είναι οι ιστορικές συνθήκες μεταξύ του σήμερα και του χθες, προφανώς έχουν πρόβλημα λειτουργίας των νευρώνων του εγκεφάλου τους.
Δεύτερον. Ο ιδεολογικός αγώνας είναι σκληρός, καθημερινός, ολοκληρωτικός. Η ηγεμονία στον χώρο των ιδεών, μετά βεβαιότητος, θα φέρει και την πολιτική κυριαρχία. Γι΄αυτό και η μαρξιστική Αριστερά, πάνω από σαράντα χρόνια, διεξάγει έναν διαρκή και ανελέητο ιδεολογικό πόλεμο, δυστυχώς, άνευ αντιπάλου.Οι φιλελεύθεροι διανοούμενοι και οι πολιτικοί των αστικών κομμάτων, καταβάλλοντας φόρο ιδεολογικής υποτέλειας, έφτασαν στο σημείο, δημοσίως, να δηλώνουν πως «τιμούν την Αριστερά και τους αγώνες της». Ποιους αγώνες τιμάτε; Αυτούς που επεδίωκαν την απόσπαση εθνικού εδάφους; ή αυτούς που διέλυσαν τα πανεπιστήμια; μήπως τιμάτε τους ταξικούς αγώνες της Αριστεράς που έδιωξαν εργοστάσια και έκλεισαν άλλα τόσα; Να μας το πείτε.
Ακούσατε ποτέ κανέναν πολιτικό της Αριστεράς να δηλώνει πως τιμά τους αγώνες των αστικών κομμάτων; Εγώ δεν άκουσα, εδώ και σαράντα χρόνια, κανέναν. Γιατί τουλάχιστον σε κάτι τέτοια θέματα οι αριστεροί είναι σοβαροί άνθρωποι. Γνωρίζουν –από την θεωρία τους-- πως έχουν απέναντι τους, ταξικούς εχθρούς και οποιαδήποτε αναγνώριση των αγώνων τους θα είναι μια ιδεολογική έκπτωση. Μια παραχώρηση θέσεων. Ας συνέλθουν λοιπόν, οι πολιτικοί και οι διανοούμενοι του αστικού-φιλελεύθερου χώρου και ας σταματήσουν να αναμασούν τέτοιες «αγαπησιάρικες» ανοησίες.
Τρίτον. Η πάλη των ιδεών είναι αναπόσπαστο κομμάτι της λειτουργίας μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Η Αριστερά, στο πλαίσιο της ιδεολογικής τρομοκρατίας που ασκεί, κάθε επίθεση εναντίον της την θεωρεί ως επίθεση στο δημοκρατικό πολίτευμα και αυτούς που της επιτίθενται τους αντιμετωπίζει με ύβρεις και συκοφαντίες. Άβουλοι συμπαραστάτες της σε αυτό το έργο, είναι οι « ροζέ προοδευτικούληδες», που αντιμετωπίζουν την μάχη που δίνουν οι διανοούμενοι και οι πολιτικοί του αστικού χώρου—όσοι ελάχιστοι την δίνουν—με παυλωφικά αντανακλαστικά. Φοβούνται, τρέμουν, μήπως κατηγορηθούν για αντικομμουνισμό. Και καταθέτουν τα όπλα τους.
Τέταρτον και τελευταίο. Το όχημα για την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς από την Μεταπολίτευση και μετά, ήταν το ερμηνευτικό της σχήμα για τον Εμφύλιο πόλεμο που το κατέστησε κυρίαρχο. Που μετέτρεψε τους θύτες σε θύματα και ενέταξε στο «μαρτυρολόγιο» της, ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς χιλιάδων εγκλημάτων του κοινού ποινικού δικαίου. Αυτό σημαίνει πως, όταν αυτό το εμηνευτικό σχήμα αποδομηθεί, θα είναι η πρώτη πράξη της αποκαθήλωσης της ηγεμονίας της Αριστεράς.
Συνεπώς όσες και όσοι «προοδευτικούληδες» μιλούν για «νέους Γεωργαλάδες» είτε ανιστόρητοι είναι είτε συκοφάντες είτε κάτι ακόμα χειρότερο. Ανόητοι. Έτσι, δεν μπορούν ή δεν θέλουν να δούν πως η κυβέρνηση της Αριστεράς, σήμερα, ενέταξε στο πολιτικό οπλοστάσιο της τα διοικητικά μέτρα, στην προσπάθεια της να ελέγξει την πληροφόρηση, την γνώμη και την ψυχαγωγία. Και έπεται συνέχεια.
Το πώς θα καταλήξει αυτός ο ιδεολογικός αγώνας, εξαρτάται από την συμμετοχή σε αυτόν των φιλελεύθερων διανοουμένων και η εγκατάλειψη εκ μέρους τους της παθητικής —μέχρι τώρα— στάσης τους.
