Σε αντίθεση με όσα γράφονται από τους οικονομικούς αναλυτές σε Ελλάδα και Εσπερία, η αλήθεια είναι ότι ο λαός κέρδισε κάτι πολύ σημαντικό από το πρόσφατο Eurogroup. Για τους επόμενους 6 μήνες τουλάχιστον δεν θα ακούει από το πρωί μέχρι το βράδυ για τη μάχη για το χρέος και την αξιολόγηση. Όπως είπε ο πρωθυπουργός, τώρα ήρθε η ώρα της ανάπτυξης! Εδώ ο λαός έχασε. Με τον κατάλογο των 44 υπουργών και υφυπουργών που έχω στα χέρια μου, λυπάμαι, αλλά δεν τη βλέπω.
Με μία και μοναδική εξαίρεση ανθρώπου που υποστηρίζει και ξέρει να χειρίζεται την οικονομία της αγοράς, όλοι οι υπόλοιποι είτε είναι άσχετοι με αυτήν είτε είναι διαπρύσιοι κατήγοροί της. Και ορθώνεται το ερώτημα: Πώς θα οδηγήσουν τη χώρα σε ανάπτυξη άνθρωποι που δεν ξέρουν καν το δρόμο και, επιπλέον, είναι και εχθροί της;
Διότι, δεν πρέπει να ξεφεύγει της προσοχής ότι η σύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εκείνη μιας σοσιαλδημοκρατίας, όπου τα στελέχη έχουν μία ιδεολογία και μια πολιτική κατεύθυνση μέσα στα πλαίσια των αγορών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελείται στη συντριπτική του σύνθεση από χαοτικούς αριστερούς, που έχουν συστρατευτεί από παλιά ΑΚΡΙΒΩΣ για να αντιπαρατεθούν και να ανατρέψουν την κοινωνία της αγοράς. Γιατί η κοινωνία της αγοράς «είναι κοινωνία εκμετάλλευσης των εργαζόμενων, κοινωνία - καταστροφέας αξιών συνύπαρξης και συναδέρφωσης των ανθρώπων και κοινωνία - καταστροφέας του περιβάλλοντος κόσμου».
Βασικός συνδετικός κρίκος των ανθρώπων του ΣΥΡΙΖΑ ΗΤΑΝ η κοινή πεποίθηση ότι το χρήμα, οι αγορές, οι επενδύσεις, το κέρδος, το κεφάλαιο και ο καπιταλισμός είναι φορείς εκμαυλισμού και εκχυδαϊσμού της ανθρώπινης προσωπικότητας. Μπορεί. Αλλά, αν το πιστεύεις δεν πας να κυβερνήσεις σε καπιταλισμό!
Απέναντι σ αυτόν το καπιταλισμό οι οπαδοί και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αντέτειναν τη διαρκή αποφασιστική αντίσταση και αντίδραση με κάθε πρόσφορο μέσο. Εξ ου και οι τόσο δυναμικές και ευφάνταστες εγέρσεις με καθοδηγητή στελέχη και οργανώσεις σε δρόμους και χώρους από το 2009, που ο ΣΥΡΙΖΑ έπαψε να είναι αποκλειστικά σχεδόν στέκι διανόησης και κουλτούρας. Μέχρι το 2015 που συγκρούστηκε με την πραγματικότητα της εξουσίας!
Αυτοί, λοιπόν, οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι που στελεχώνουν και σήμερα την κυβέρνηση της χώρας. Και η πείρα τους στη διοίκηση μιας χώρας ή ενός τμήματος υπαλλήλων είναι αντίστοιχη της πείρας τους στη διοίκηση μιας κομματικής ανάγκης. Δηλαδή καμία. Γιατί αυτή η χαοτική αριστερά ήταν και εξακολουθεί να είναι χαοτική και στην εσωτερική της λειτουργία. Δηλαδή, ποτέ δεν είχε καμιά πειθαρχία σε καμιά δραστηριότητα ή εντολή, καθώς η πειθαρχία ήταν και είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του κόμματος. Η πειθαρχία είναι φασισμός.
Η οργάνωση μιας οποιασδήποτε δραστηριότητας ήταν και είναι πάντα στο περίπου. Στο άμα πιάσει. Επειδή η οργάνωση, πέρα που θέλει κόπο, είναι για τους πιο πολλούς μια ολοκληρωτική νοοτροπία.
Η πρόγνωση ήταν και είναι λέξη και πράξη εντελώς άγνωστη και ακατανόητη. Οι προβλέψεις γίνονταν και γίνονται με κριτήριο λογικοφανείς συλλογισμούς, που λαμβάνουν υπ όψιν τους την ιστορία και το τι συμβαίνει στην πράξη μόνο εάν αυτά τα δύο συμφέρουν στο τελικό συμπέρασμα.
Η γνώση του επιστημονικού αντικειμένου, λοιπόν, μ αυτή τη νοοτροπία από τους περισσότερους που έχουν τέτοια γνώση, συνήθως συγκρούεται με την πραγματική ζωή. Επειδή, η ρήξη με όλα απαιτεί και ρήξη με την πραγματικότητα!
Αυτοί λοιπόν οι υπουργοί και υφυπουργοί καλούνται από προχτές να ευθυγραμμιστούν με την εντολή του πρωθυπουργού και να οδηγήσουν τη χώρα στην ανάπτυξη και έξω από τα μνημόνια.
Παρακάμπτω για λόγους οικονομίας λόγου το ψέμα, ότι η χώρα θα βγει από τα μνημόνια νωρίτερα από το 2062, που προβλέπουν τα ίδια τα μνημόνια! Δηλαδή, την αλήθεια ότι η χώρα θα είναι υπό επιτήρηση τουλάχιστον για 45 χρόνια ακόμα.
Και θέτω τα εύλογα ερωτήματα:
Πώς θα προσελκύσουν τις επενδύσεις εκείνοι που βρίζουν τους επενδυτές ως γδάρτες της εργατικής δύναμης και δεν έχουν εργαστεί ποτέ στο χώρο των επενδύσεων;
Πώς θα προσελκύσουν τις αγορές εκείνοι που έβριζαν και βρίζουν τις αγορές ως οικονομικούς δολοφόνους των λαών, δεν έχουν καμιά επαφή μαζί τους και δεν έχουν ιδέα πώς λειτουργούν;
Πώς θα πετύχουν καλύτερες συμφωνίες με τους δανειστές προς όφελος της χώρας εκείνοι που έβριζαν και βρίζουν τους δανειστές ως τοκογλύφους και άρπαγες της ελληνικής περιουσίας;
Πώς θα φέρουν ανάπτυξη στην ελληνική οικονομία εκείνοι που πιστεύουν ότι οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι εισαγωγείς, οι έμποροι και οι υπόλοιποι επιχειρηματίες είναι κλέφτες του πλούτου;
Πώς θα εκμεταλλευτούν τη χειμαζόμενη ελληνική περιουσία εκείνοι που ξεπουλάνε όσο- όσο τα φιλέτα της, από άγνοια κανόνων διαπραγμάτευσης και από αδιαφορία και άγνοια της αξίας της;
Πώς θα δημιουργήσουν και θα υπερασπιστούν μια ελληνική οικονομική τάξη παραγωγής πλούτου εκείνοι που θεωρούν ως μόνη υπερασπίσιμη τάξη την υπαλληλία και την εργατική;
Πώς θα προωθήσουν δημόσια έργα σε όφελος της τσέπης των πολιτών εκείνοι που αδιαφορούν για το κόστος μπροστά στη διαιώνιση της διαπλοκής με κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες;
Πώς θα αναπτύξουν την ελληνική επαγγελματικότητα εκείνοι που έχουν υπογράψει την καταδίκη των Ελλήνων επαγγελματιών σε όφελος μεγάλων ξένων εταιριών που διαθέτουν κεφάλαια και προνομιακά επιτόκια;
Πώς θα υπερασπιστούν τους άνεργους και τους συνταξιούχους εκείνοι που έχουν υπογράψει την υποταγή σε φτηνή εργασία των πρώτων και την καταστροφή των δεύτερων;
Πώς θα βάλουν την κρατική μηχανή να λειτουργήσει εκείνοι που διορίζουν, όπως όλοι, για ψηφοθηρία και που χαϊδεύουν τους υπαλλήλους αντί να βάζουν αυστηρούς κανόνες δουλειάς;
Πώς θα προστατέψουν τη ζωή και την ασφάλεια των πολιτών εκείνοι που βλέπουν τους αστυνομικούς για φασίστες και την επιβολή του νόμου για φασισμό;
Πώς θα σπείρουν Παιδεία εκείνοι που πιστεύουν ότι η εκμάθηση είναι καταναγκασμός και η επιβολή κανόνων σεβασμού φασισμός;
Πώς θα προστατέψουν τα συμφέροντα των εργαζόμενων εκείνοι που υπέγραψαν τους νόμους καταδίκης τους, επικαλούμενοι δεοντολογικούς κανόνες … ηθικής σ έναν κόσμο που κερδίζει ο πιο ισχυρός και ο πιο αποφασισμένος;
Πώς θα απονείμουν Δικαιοσύνη εκείνοι που προτάσσουν τα δικαιώματα των καταδίκων από τα δικαιώματα των πολιτών και εκείνοι που καλύπτουν τα εγκλήματα, ανάλογα με την ταυτότητα του εγκληματία;
Πώς θα υπερασπιστούν τα συμφέροντα της Ελλάδας απέναντι σε άλλες χώρες εκείνοι που πίστευαν και πιστεύουν ότι το έθνος και η πατρίδα είναι παρωχημένες και ακροδεξιές αξίες, που υπονομεύουν την αδερφοσύνη των λαών;
Πώς θα αναστήσουν τη χαμένη εμπιστοσύνη των πολιτών στη Δημοκρατία εκείνοι που δεν πιστεύουν στον κοινοβουλευτισμό και καταπατούν κάθε μέρα τους νόμους και τους κανόνες της, σπέρνοντας στους πολίτες τη νοοτροπία ότι ο σκοπός αγιάζει κάθε μέσο;
Το κυριότερο: Πως θα συνενώσουν το λαό σε μια κοινωνία συμπολιτών που ζει ο καθένας αρμονικά με τους άλλους εκείνοι που εξυμνούν διαρκώς εμφυλιοπολεμικές σφαγές, που θέλουν να διασπάσουν την τεράστια μικροαστική τάξη και εκείνοι που παράγουν με το λόγο τους καθημερινά μια επιθετική χυδαιότητα;
Απάντηση: Δεν θα. Και το πρόβλημα ότι άλλα λέγαν ότι πιστεύουν και άλλα υπέγραψαν ότι θα κάνουν αφορά στην εντιμότητα. Το πρόβλημα ότι δεν έχουν ιδέα πώς να τα κάνουν αφορά σε όλο το λαό.
Γ. Παπαδόπουλος - Τετράδης
