Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Στην Ελλάδα, υπήρχε πάντα ένας ξεχωριστός δείκτης ασφάλειας για τους πολίτες. Ήταν αυτός που δημιουργούσε η πολυπαραγοντική σχέση με το Δημόσιο. Επρόκειτο για μία «σοβιετικού» τύπου οικονομία στην οποία μετείχαν δύο κατηγορίες Ελλήνων: Η ελίτ κάποιων οικογενειών και οι δημόσιοι υπάλληλοι.
Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ΄70, η σχέση αυτή εξελισσόταν σε μία ελεγχόμενη διεύρυνση στα όρια συγκεκριμένων πελατειακών δικτύων(εργολάβοι, πολιτικές οικογένειες, θαλασσοδάνεια για λίγους ημέτερους κτλ). Συμπληρωματικά, βεβαίως, λειτουργούσε η δεξαμενή των δημοσίων υπαλλήλων η οποία και πάλι, αριθμούσε έναν συγκεκριμένο αριθμό ανθρώπων που στελέχωναν το περιορισμένο, ακόμα κράτος (οι δημόσιοι υπάλληλοι το 1981 δεν ξεπερνούσαν τους 120.000!)
Από το 1981 ως το 1989, ο δημόσιος τομέας διευρύνεται εκρηκτικά. Οι απασχολούμενοι στην κεντρική διοίκηση-ΔΕΚΟ από 300.000, το 1985, θα αυξηθούν σε 460.000. Μαζί δε με τις δημόσιες τράπεζες, προβληματικές και τις ελεγχόμενες από το Δημόσιο επιχειρήσεις θα φθάσουν τις 640.000! Τα ελλείμματα του ευρύτερου δημόσιου τομέα, από το 13,4% επί του ΑΕΠ το 1981, θα φθάσουν το 1989 στο 26,1% και θα καλυφθούν κατά 106% από το δανεισμό. Το 1985, η Ελλάδα ήταν παγκόσμια πρώτη στο κατά κεφαλήν δημόσιο χρέος, χτυπώντας καμπανάκι για τις επόμενες δημοσιονομικές δράσεις της κεντρικής διοίκησης.
Από το 1976 έως το 2009, οι δημόσιοι υπάλληλοι αυξήθηκαν κατά 150%, ενώ από το 2000 και μετά το μισθολογικό κόστος του Δημοσίου στην Ελλάδα ξεπέρασε το μέσο όρο της Ευρωζώνης! Στις έντεκα ΔΕΚΟ, το 2009, η μέση αμοιβή κατά εργαζόμενο, έφθανε στα 40.752 ευρώ, όταν στον ιδιωτικό τομέα, δεν ξεπερνούσε τα 19.147 ευρώ!
Ε λοιπόν, όλοι αυτοί που έπιασαν τον πρώτο λαχνό του λαχείου – κοντά στις 150.000-, μπορούν τώρα, κάτω από προϋποθέσεις, να βγουν στη σύνταξη από τα 50! Πρόκειται για εργαζόμενους σε ΔΕΚΟ και τράπεζες, για τους οποίους η οικειοθελής αποχώρηση θα είναι επικερδής, αφού εκτός από το ποσό που δικαιούνται, θα εισπράξουν και αποζημίωση που σε ορισμένες περιπτώσεις φτάνει και τους 45 μισθούς.
Δεν είναι βέβαιο ότι τελικά και οι 150000 θα μπορέσουν να καρπωθούν τα οφέλη της εθελούσιας αποχώρησης αλλά κερδισμένοι θα είναι όσοι έχουν συμπληρώσει 25 ή και περισσότερα χρόνια ασφάλισης έως το 2012.
Σε κάθε περίπτωση, εν όψει ιδιωτικοποιήσεων και περαιτέρω μείωσης του Δημοσίου, πόσο θα στοιχίσει στον έλληνα φορολογούμενο η μετάβαση στην υγιή οικονομία; Γιατί δεν πρόκειται μόνο για το κακό που έγινε ως τώρα και πληρώθηκε με την διόγκωση του χρέους. Η συνέχεια του κόστους προσαρμογής θα είναι ακόμα πιο δυσβάσταχτη γιατί κάθε «απαλλαγή» από το «περιττό λίπος» θα επιβαρύνει πολλαπλάσια την ελληνική οικονομία. Φτάνει να θυμηθούμε τι ξόδεψε το ελληνικό κράτος για να απαλλαγεί από την Ολυμπιακή και πόσοι- νεότατοι ακόμα- απολαμβάνουν παχυλούς μισθούς και περιφέρονται από γραφείο σε γραφείο ως «ανειδίκευτοι».
Υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός συμπολιτών μας που θα πάνε σπίτι τους με ένα γερό κομπόδεμα στην τσέπη για να μας απαλλάξουν από την παρουσία τους. Το ελληνικό Δημόσιο όχι μόνο διόγκωσε το χρέος εξαιτίας τους, συντηρώντας πρωτόγονες υπηρεσίες για τους πολίτες του (ΟΣΕ, ΟΑΣΑ κτλ) αλλά θα συνεχίσει να πληρώνει τις ακραίες πελατειακές επιδόσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων, σε συντάξεις και αποζημιώσεις!
Όλα αυτά δείχνουν που βρεθήκαμε, που φτάσαμε και τι έχουμε να δούμε ακόμα μπροστά μας. Όλα αυτά φανερώνουν πόσο ανίκανοι είμαστε να διαχειριστούμε τη εθνική συλλογικότητα την οποία υποτίθεται ότι θέλουμε να υπερασπιστούμε με τη ζωή μας!
Στην πραγματικότητα, συνωστιζόμαστε σε ένα «πειρατικό» και πάντα τσακωνόμαστε για την μοιρασιά της λείας. Μόνο που τώρα, μας πήραν όλοι χαμπάρι και οι «Γαλάτες», είναι έτοιμοι να μας βυθίσουν.
Την ίδια ώρα που κόσμος χάνει τα σπίτια του, που τα λουκέτα δίνουν και παίρνουν στην αγορά, δεν μπορείς να δίνεις σύνταξη στα 50! Δεν είναι μόνο προκλητικό είναι και «διεγερτικό» για την οργή της υπόλοιπης κοινωνίας…
