Του Σάκη Μουμτζή
Στις 10 Ιανουαρίου 2016 εκλέχτηκε πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ήταν μια έκπληξη, μια ευχάριστη έκπληξη, καθώς μέσα σε τρεις μήνες από την εκλογή του, η Νέα Δημοκρατία πήρε το δημοσκοπικό προβάδισμα που, με την πάροδο των μηνών, το διεύρυνε.
Τελικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης οδήγησε το κόμμα του σε τέσσερις διαδοχικές νίκες επί του ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα είναι ο πρωθυπουργός της χώρας.
Τέσσερα χρόνια μετά, σκέφτομαι τι ήταν αυτό που ώθησε χιλιάδες νεοδημοκράτες και μη, να πάνε στις κάλπες και να ψηφίσουν ένα αουτσάιντερ;
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε κάνει δύο κινήσεις μέχρι τότε που φανέρωναν πολιτικό με σθένος και με άποψη.
Η πρώτη μεγάλη του κίνηση ήταν καθώς δεν ακολούθησε την αδερφή του, Ντόρα Μπακογιάννη, όταν δημιούργησε δικό της κόμμα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο μικρός αδερφός, παρέμεινε στην Νέα Δημοκρατία, που επικεφαλής είχε τον Αντώνη Σαμαρά, έναν πολιτικό που δεν είχε και τις καλύτερες σχέσεις με την οικογένεια Μητσοτάκη.
Για να λάβει ένας πολιτικός μια τόσο δύσκολη απόφαση, που τελικά δικαιώθηκε από την πορεία των γεγονότων, σημαίνει πως διαθέτει ψυχρή ματιά και κρύο αίμα.
Δεν υποκύπτει σε συναισθηματικές πιέσεις. Και αυτό είναι ένα μεγάλο προτέρημα, που φανερώνει ηγετικές ικανότητες.
Ηγέτης είναι αυτός που ξέρει να τραβά την σκανδάλη και, το κυριότερο, ξέρει πότε να την τραβά.
Η δεύτερη μεγάλη κίνηση του σημερινού πρωθυπουργού ήταν όταν διαφοροποιήθηκε από την επίσημη θέση της Νέας Δημοκρατίας και καταψήφισε την υποψηφιότητα του Π. Παυλόπουλου, αιτιολογώντας δημοσίως τους λόγους αυτής της ενέργειας του, που ήταν καθαρά πολιτικοί. Ας σημειωθεί πως η κίνηση αυτή του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν στρεφόταν κατά ενός πολιτικού της Αριστεράς ή της Κεντροαριστεράς, αλλά ενάντια σε προβεβλημένο, παλιό, στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, που θήτευσε κοντά και στον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Κάτι που δείχνει, για μια ακόμα φορά, το προσόν του σημερινού πρωθυπουργού να μην διστάζει να διαχωρίζει την θέση του, όταν αυτό το επιβάλλει η συνείδηση του και η πολιτική του κρίση.
Έτσι λοιπόν ο Κυριάκος Μητσοτάκης το βράδυ της 10ης Ιανουαρίου 2016 ξεκίνησε μια πορεία που ουδείς γνώριζε πού θα κατέληγε.
Εκείνο που κατέστησε σαφές από την πρώτη στιγμή ήταν πως θα ακολουθούσε μια πολιτική πλήρους αντιπαράθεσης με την τότε κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, εκφράζοντας με αυτόν τον τρόπο την βούληση των χιλιάδων νεοδημοκρατών και μη, που τον ψήφισαν.
Αναμφίβολα όλοι όσοι στηρίξαμε τότε τον Κυριάκο Μητσοτάκη, άλλοι από τον πρώτο γύρο, άλλοι στον δεύτερο, αισθανόμαστε σήμερα δικαιωμένοι για την επιλογή μας.
Το ότι νίκησε τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν αναμφίβολα το σημαντικότερο επίτευγμα του. Ομως, όλοι εμείς αισθανόμαστε δικαιωμένοι και για κάτι ακόμα.
Είναι, μέχρι στιγμής, ένας καλός πρωθυπουργός. Και η όλη του συμπεριφορά δείχνει πως θα συνεχίσει να είναι.
Οταν σκέφτομαι τα απορριπτικά σχόλια φίλων και γνωστών, όταν τον Δεκέμβριο του 2015 δήλωσε την υποψηφιότητα του, αναλογίζομαι τον ανηφορικό δρόμο που περπάτησε μέχρι την πρωθυπουργία.
Πάντως άξιζε τον κόπο για την Ελλάδα, άξιζε τον κόπο για την Νέα Δημοκρατία.
Χρόνια πολλά, Κυριάκο.
