Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Στρατιωτικές δικτατορίες στον σύγχρονο κόσμο πια, δεν γίνονται. Και ειδικά στη Δύση. Οι αμοιβαιότητες στις σχέσεις των κρατών είναι τόσο δυναμικές και η επικοινωνία τόσο διάχυτη, που θα πρέπει κάποιος να είναι σχιζοφρενής για να το επιχειρήσει.
Υπάρχουν όμως, άλλες διέξοδοι για όποιον ηγέτη οραματίζεται τον κάθετο έλεγχο ενός κράτους αντί για την πρόοδό του. Αρκεί να μπορεί να συλλάβει με έξυπνο τρόπο τις δυνατότητες που του προσφέρονται από την ίδια την κοινωνία.
Ας καταγράψουμε δέκα «δημοκρατικούς» τρόπους που μπορούν να επιβάλουν μία σύγχρονη «δικτατορία», χωρίς τανκς...
- Το πρώτο βήμα είναι η αξιοποίηση των μελανών σημείων της κοινωνίας. Για παράδειγμα, ο θαυμασμός προς την βαναυσότητα, η οργή προς το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, το μίσος προς τους πιο ικανούς και η μόνιμη αναζήτηση του κρατικού προστατευτισμού. Ακριβώς πάνω σε αυτά σχεδιάζεις τις βασικές αιχμές της πολιτικής σου και ξεκινάς.
- Στη συνέχεια, δημιουργείς μία κυρίαρχη ιδεολογία με πυρήνα το αντίδοτο στην βασική απειλή που διαταράσσει την «κοινωνική ειρήνη». Ας πούμε την έλευση του Μνημονίου, ως πρωτόγνωρης κατάστασης στην νιρβάνα της Μεταπολίτευσης. Μπολιάζεις εν τω μεταξύ, την «αντιμνημονιακή» ιδεολογία με τα παραδοσιακά απωθημένα (Αριστερά) και προτάσσεις το «ηθικό πλεονέκτημα» σε όλες σου τις κινήσεις.
- Φωνάζεις με κραυγές και συνθήματα και υιοθετείς στη ρητορική σου όλα τα παράπονα του λαού. Χρησιμοποιείς όσα λένε μεταξύ τους οι θυμωμένοι συνταξιούχοι όταν βλέπουν ειδήσεις και οι «επαναστατημένοι» νέοι στα καφέ. Γίνεσαι ένας από αυτούς και υπόσχεσαι τα πάντα. Δεν έχεις καμία ηθική συστολή να ταυτιστείς με την πιο τρελή επιθυμία, αφού η οργή είναι τόσο πολύ απλωμένη παντού, που ό τι και να πεις σε πιστεύουν («και το 10% να κάνεις από όσα λες εγώ ευχαριστημένος θα είμαι…»).
- Με το που εκλέγεσαι, αρχίζεις την εκστρατεία πλήρους επικράτησης σε ΜΜΕ και Δικαιοσύνη. Δεν είναι εύκολο γιατί, μολονότι υπάρχουν τεράστιες τρύπες, υφίσταται και ένα κράτος δικαίου. Όπως και ένα ελεύθερο δίκτυο ηλεκτρονικής επικοινωνίας. Οργανώνεις λοιπόν, ένα μεγάλο μισθοφορικό στρατό από trolls, προσπαθείς να ελέγξεις τα κλασικά μίντια και ταυτόχρονα προσεταιρίζεσαι το πιο ευάλωτο κομμάτι των φιλόδοξων δικαστών.
- Προστατεύεις τους δημοσίους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους. Διορίζεις και άλλους, όπου μπορείς, και τους κρατάς «ομήρους», δείχνοντας πόσο επικίνδυνοι είναι για αυτούς οι πολιτικοί σου αντίπαλοι.
- Ευτελίζεις σταδιακά και με επιμονή τους θεσμούς. Όσο περισσότερο οι πολίτες χάνουν την εμπιστοσύνη τους σ΄αυτούς, τόσο πιο εύκολη είναι η δουλειά σου.
- Προσαρμόζεις τον εκλογικό νόμο στα μέτρα σου και καλλιεργείς την κουλτούρα των δημοψηφισμάτων. Με τα δημοψηφίσματα μπορείς αν θέλεις να τρελάνεις τους πάντες και να αποσυντονίσεις κάθε λογική κρίση της μάζας.
- Ενθαρρύνεις τους «τυχοδιώκτες» σε όλο το πολιτικό σύστημα και ευνοείς μεθοδικά, τον κατακερματισμό του. Όταν έρθει η ώρα να αντιδράσουν στον ολοκληρωτισμό σου, δεν θα μπορούν να αντισταθούν!
- Κρατάς συντονισμένη και μεθοδική επαφή με όλες τις δυνάμεις του «αυτισμού» και της εσωστρέφειας στην κοινωνία (εθνολαϊκισμό, κρατισμό κτλ). Κυρίως, εξασφαλίζεις την συμμαχία της Εκκλησίας. Αν φτάσεις σε αδιέξοδο, ανοίγεις απλά, τον ασκό του Αιόλου και προτάσσεις τον εξωτερικό κίνδυνο (ευρωπαϊσμός) για το έθνος!
- Τέλος, προχωράς με επιστημονική ακρίβεια, στην φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας. Όχι μόνο της μεσαίας τάξης αλλά και όλων αυτών που κινούνταν στο όριο της αξιοπρεπούς επιβίωσης. Όσο πιο πολύ θα εξαντλούνται, τόσο πιο πολύ θα σε πιστέψουν, στην νέα σου προπαγάνδα (ευρώ ή δραχμή). Στο κάτω κάτω, «σωτήρας» των αναξιοπαθούντων δεν είσαι; Χωρίς φτωχούς και αδυνάτους στο κοπάδι, ποιος ο ρόλος του προστάτη και του «βοσκού»;
Ο Μαρξ με τη «δικτατορία του προλεταριάτου», εννοούσε μία «σύντομη» μεταβατική περίοδο πριν την εγκαθίδρυση της αταξικής κομμουνιστικής κοινωνίας, κατά την οποία το προλεταριάτο θα ασκεί την επαναστατική του εξουσία επί της νικημένης αστικής τάξης.
Δεν ξέρω πόσο επίκαιρος είναι ο Μαρξ σήμερα, και ειδικά σε κοινωνίες χωρίς προλεταριάτο. Αλλά και μόνο που επιδιώκεται να δημιουργηθεί, με την φτωχοποίηση, πολλαπλασιάζει τις διαθέσεις των καιροσκόπων και διεγείρει ακόμα περισσότερο, τις φαντασιώσεις τους.
Οψόμεθα. Ο χρόνος απλώνει όλο του το μεγαλείο μπροστά μας…
