Του Κωνσταντίνου Λουκόπουλου*
Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Νίκος Αναστασιάδης μπορεί με τις επαναλαμβανόμενες δηλώσεις του για πρόοδο στις συνομιλίες για τη επίλυση του Κυπριακού να δημιουργεί κλίμα αισιοδοξίας έστω και αν κάποιες φορές μιλάει για την ανάγκη «να κρατάμε μικρό καλάθι»… Μπορεί τα χαμόγελα και οι χαριεντισμοί με τον κ. Μουσταφά Ακιτζή να περισσεύουν… μπορεί να καλλιεργείται κλίμα ευφορίας και από τον διεθνή παράγοντα και από κάποιους πρόθυμους στην Ελλάδα και στην Κύπρο, αλλά καλώς ή κακώς είμαστε πολλοί που διατηρούμε σοβαρές επιφυλάξεις και ταυτόχρονα ανησυχούμε για την «φούρια» που επικρατεί για την επίλυση το Κυπριακού. Ενός, πάνω απ' όλα, σοβαρού διεθνούς προβλήματος καθόσον είναι θέμα εισβολής και κατοχής, κάτι που και ο ίδιος Αμερικάνος ΥΠΕΞ John Kerry θυμήθηκε πρόσφατα αλλά μάλλον το έχουμε ξεχάσει εμείς.
Το Κυπριακό είναι το εθνικό ζήτημα που απασχολεί και πολύ σωστά, αδιάλειπτα την ελληνική εξωτερική πολιτική και τον Ελληνισμό εν γένει εδώ και 60 χρόνια. Κάθε εχέφρων Έλληνας επιθυμεί τη λύση του, αλλά εδώ είναι το κρίσιμο ερώτημα. Τι είδους λύση; Λύση… «ξεπέτα» που θα ευνοεί τα στρατηγικά συμφέροντα του δύστροπου γείτονα μας που κατέχει με την βία το 40% της Μεγαλονήσου; Και γιατί τόση φούρια για μία οποιαδήποτε λύση αν είναι δυνατόν και μέσα στο 2016;
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά. Το πρώτο και πιο βασικό στοιχείο που κάποιοι θέλουν να ξεχνούν είναι ότι οποιαδήποτε λύση του Κυπριακού περνάει από την Άγκυρα. Οι Τούρκοι θα συναινέσουν σε λύση μόνο όταν θα εξασφαλίζουν πλήρως αυτά που θεωρούν στρατηγικά τους συμφέροντα. Η οποιαδήποτε Τουρκοκυπριακή ηγεσία δεν δρα και αποφασίζει αυτόνομα αλλά ελέγχεται πλήρως από την Τουρκική ηγεσία είτε αυτή είναι κεμαλική όπως στο παρελθόν είτε ερντογανική όπως τώρα! Επομένως αυτά που γράφονται κατά καιρούς από συγκεκριμένους κύκλους για «το πόσο θέλει την λύση ο Ακιτζή» εάν όχι εκ του πονηρού, είναι επιεικώς αφελή!
Κάτι άλλο που επίσης ηθελημένα ή όχι κύκλοι στην Λευκωσία αλλά και εθνικό κέντρο λησμονούν, είναι ότι ο κ. Αναστασιάδης είναι ο διεθνώς αναγνωρισμένος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας (έστω αν και ο ίδιος αρκετές φορές το ξεχνάει) και ο κ. Ακιτζή ο κατοχικός ηγέτης μία παράνομης και αποσχιστικής οντότητας που δεν αναγνωρίζεται από κανένα κράτος διεθνώς! Είναι λοιπόν εθνικά ανεπίτρεπτο να τους εξισώνουμε και δυστυχώς αυτό παρατηρήθηκε να γίνεται σε Ελλάδα και Κύπρο από κάποιους «έγκριτους» δημοσιογράφους αλλά και ελάχιστους διεθνολόγους.
Η παρούσα συγκυρία κάθε άλλο παρά ευμενής είναι για την ελληνική πλευρά. Στην Τουρκία ιδιαίτερα μετά το αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα έχουμε έναν χωρίς όρια αυταρχικό Ερντογάν, ο οποίος επιδιώκει καθεστωτική κυριαρχία με ένα είδος πολιτικής δικτατορίας. Τα γεωπολιτικά αδιέξοδα της τουρκικής ηγεμονικής πολιτικής είναι εμφανή και καθόσον μέχρι σήμερα καμία κίνηση στην περιφερειακή σκακιέρα δεν της «βγαίνει». Η Τουρκία βιάζεται για λύση γιατί εκτός από την εναγωνίως αναζήτηση κάποιας εθνικής επιτυχίας διαβλέπει ότι η Κύπρος σύντομα θα είναι ένας ενεργειακός παίκτης, με το Κυπριακό να μετεξελίσσεται σε τέτοιο ζήτημα που ελάχιστα θα μπορεί να επηρεάσει. Για τον λόγο αυτό οι Τούρκοι έγιναν… «τούρκοι» με το ενδιαφέρον που εκδήλωσαν για απόκτηση αδείας για τα οικόπεδα 6,8 και 10 της Κυπριακής ΑΟΖ πετρελαϊκοί κολοσσοί, κάνοντας λόγο για «μονομερείς πρωτοβουλίες (της Κύπρου) και παράνομες δραστηριότητες των διεθνών εταιριών για εντοπισμό υδρογονανθράκων», συνδέοντας το θέμα του φυσικού αερίου και με τις τρέχουσες συνομιλίες για το Κυπριακό και απειλώντας για λήψη «προληπτικών μέτρων» εναντίον της Κύπρου. Και ναι μεν οι ενεργειακοί πόροι των οικοπέδων αυτών ανήκουν σε όλο το νησί και τους κάτοικους αυτού, αλλά οπωσδήποτε όχι στην Τουρκία!
Και στην Ελλάδα τι γίνεται; Εκτός από κάποιες δηλώσεις του Έλληνα ΥΠΕΞ που εστιάζει το όλο θέμα μόνο στο καθεστώς των εγγυήσεων, λες και το εδαφικό, συνταγματικό, περιουσιακό και το θέμα των εποίκων έχουν επιλυθεί, επικρατεί τόσο στην κυβέρνηση όσο και στην αντιπολίτευση, μεγάλη και μικρή, μία απαράδεκτη μακαριότητα. Η πλέον… «ηχηρή και έντονη παρέμβαση» ήταν αυτή του Πρωθυπουργού κ. Αλέξη Τσίπρα μέσω Twitter ότι «42 χρόνια από την εισβολή του Αττίλα και την κατοχή, η ανάγκη για δίκαιη και βιώσιμη λύση είναι πιο επίκαιρη από ποτέ και ότι η ελληνική κυβέρνηση παραμένει προσηλωμένη στην ανάγκη εξεύρεσης δίκαιης λύσης στο Κυπριακό, που θα διασφαλίζει ειρήνη, σταθερότητα και ευημερία». Ό,τι καταλάβατε… κατάλαβα και εγώ! Ακολουθώντας τη συνήθη δυστυχώς πολιτική του «βλέποντας και κάνοντας», Κυβέρνηση και κόμματα της αντιπολιτεύσεως αποφεύγουν σαν τον «διάβολο με το λιβάνι» να τοποθετηθούν ουσιαστικά πάνω σε αυτό το μείζον εθνικό μας θέμα (σ.σ. ναι, υπάρχουν ακόμα πολλοί που θεωρούμε το Κυπριακό το μείζον εθνικό μας θέμα). Από την άλλη μεριά έχουμε μία ελληνική κοινή γνώμη ευρισκόμενη σε μία κρίση εσωστρέφειας και «ζαλισμένη» από τη συνεχιζόμενη περιδίνηση λόγω της συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσεως να δίνει την εντύπωση ότι και αυτή αδιαφορεί.
Η εμπειρία, τα γεγονότα και οι πρακτικές της Τουρκίας δεν επιτρέπουν αισιοδοξία, πολύ απλά γιατί όπως προαναφέρθηκε αυτή δεν θα δεχθεί λύση του Κυπριακού, εάν δεν εξασφαλίζονται απολύτως οι στρατηγικοί της στόχοι, που στη ουσία αποσκοπούν στον έλεγχο όλης της Κύπρου. Είναι όμως απαράδεκτο η ελλαδική πολιτική ηγεσία να κρύβεται πίσω από το «Η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται» και ουσιαστικά να αυτοκαταργείται ως εγγυήτρια δύναμη. Η εκτίμησή μας είναι ότι τόσο η κυβερνητική πλευρά όσο και ο λοιπός πολιτικός κόσμος προσπαθεί να μας πείσει ότι θα πρέπει να τελειώνουμε με αυτό το… «αγκάθι» που λέγεται Κυπριακό και αν κάποιος πολιτικός ηγέτης θεωρεί ότι τον αδικούμε, ας μας αποδείξει ότι δεν είναι έτσι και θα του ζητήσουμε συγνώμη. Όλα τα άλλα που λέγονται κατά διαστήματα είναι μεγαλοστομίες κενού περιεχομένου για αφελείς!
Πρέπει λοιπόν να κερδίσουμε χρόνο, πολύ χρόνο θα έλεγα, και να μην δεχθούμε εκβιαστικές πρακτικές, οι δε «γνωστοί πρόθυμοι» ας μην αρχίσουν την καραμέλα των «χαμένων ευκαιριών»! Όσο περνάει ο χρόνος, η Κύπρος θα ισχυροποιεί τη θέση της σε περιφερειακό και ενεργειακό επίπεδο, ενώ και η Ελλάδα, με σωστή και συνεκτική στρατηγική, θα μπορέσει να επαυξήσει τόσο τη «μαλακή» όσο και τη «σκληρή» της ισχύ, προκειμένου να κάνει βέλτιστη χρήση αυτών, μιας και η ισχύς είναι το βασικό νόμισμα των διεθνών σχέσεων. Μία δυσμενής για τα ελληνικά συμφέροντα λύση στην Κύπρο, είτε το θέλουμε είτε όχι, είναι συνδεδεμένη με όλο το φάσμα των ελληνοτουρκικών προβλημάτων που δημιουργούνται από την αναθεωρητική πολιτική της γειτονικής μας χώρας και αργά ή γρήγορα θα διαπιστώσουμε την αρνητική της επίδραση, μα τότε θα είναι πολύ αργά.
* Ο Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Λουκόπουλος είναι Συντονιστής-Υπεύθυνος για τα θέματα Άμυνας και Διπλωματίας στο liberal.gr. Είναι απόφοιτος της ΣΕΘΑ και έχει περατώσει Στρατηγικές Σπουδές Ασφαλείας. Διατέλεσε Εκπρόσωπος Τύπου του Α/ΓΕΕΘΑ, Διευθυντής Διεθνών Σχέσεων στο ΥΕΘΑ/ΓΓΟΣΑΕ, και υπηρέτησε σε διοικητικές και επιτελικές θέσεις στην Ελλάδα και στο ΝΑΤΟ.
