Του Ιπποκράτη Δασκαλάκη*
Συνάδελφε, ίσως να μη με θυμάσαι αλλά η μοίρα (κισμέτ) μας έφερε πολλές φορές κοντά όπως και τους δύο λαούς μας. Συναντηθήκαμε πριν από χρόνια στις αντικρινές όχθες του Έβρου ποταμού και επί αρκετή ώρα κοιταζόμαστε με δυσπιστία μέχρι να ξανασυνεχίσει ο καθένας το δρόμο του. Όμως μοιραστήκαμε και στιγμές ξεγνοιασιάς λίγο αργότερα όταν και οι δύο υπηρετούσαμε στο στρατιωτικό στρατηγείο του ΝΑΤΟ στη Μονς του Βελγίου. Αν θυμάμαι καλά, τα παιδιά μας ήταν και συμμαθητές στο διεθνές σχολείο. Σε συνάντησα όμως και στα νερά του Αιγαίου εκείνο το βράδυ του Ιανουαρίου του 1996 που είχαμε στοχοποιήσει το πλοίο σου, μάλλον την ίδια διαδικασία θα είχατε εφαρμόσει και εσείς. Δεν θα ξεχάσω όμως και τις αμέτρητες φορές που κλήθηκα να απογειωθώ για να αναγνωρίσω και αναχαιτίσω το άγνωστο, δικό σου, ίχνος που παραβίαζε το ελληνικό FIR. Ήσουν μάλιστα επίμονος και επιδέξια προσπαθούσες να αποφύγεις να βρεθώ σε πλεονεκτική θέση στην «ουρά» σου.
Η αλήθεια είναι ότι μοιραστήκαμε δύσκολες στιγμές, υπηρετώντας τις πατρίδες μας, τιμώντας τις στολές μας και δεν σου κρύβω ότι αισθάνομαι ένα βαθύτατο σεβασμό για τον επαγγελματισμό σου και την αυταπάρνηση σου για τη χώρα σου. Ιδιαίτερα μάλιστα εκτιμούσα την υπεύθυνη στάση σας ίσως και να εποφθαλμιούσα το σεβασμό που δικαίως εισπράττατε από την τουρκική κοινωνία έχοντας κατορθώσει να καθοδηγήσετε και αναβαθμίσετε το περήφανο έθνος σας μέσα από τις συμπληγάδες της ιστορίας. Ναι, δε διστάζω να παραδεχθώ, ότι παρά τις μακροχρόνιες διαφορές μας και αιματηρότατες συγκρούσεις, στέκομαι με σεβασμό και αναγνωρίζω τις προσπάθειες του τουρκικού στρατεύματος και την προσφορά του στην πατρίδα σας. Ούτε ντρέπομαι να ομολογήσω ότι κατά τη διάρκεια της νατοϊκής μας συνυπηρέτησης διαπίστωσα την εγγύτητα της καθημερινότητας μας ενίοτε μάλιστα σε αντίθεση με το τόσο μακρινό ψυχισμό αρκετών ευρωπαίων συναδέλφων μας.
Με όλες αυτές τις σκέψεις επέτρεψε μου να σου εκφράσω την αμηχανία αλλά και τη λύπη μου βλέποντας τους συναδέλφους σου να σέρνονται ως εγκληματίες στα δικαστήρια περιστοιχιζόμενοι και υβριζόμενοι από εξοργισμένους συμπολίτες τους. Μπορεί αρχικά να αισθάνθηκα ένα χαιρέκακο συναίσθημα αλλά το στομάχι μου σφίχτηκε αντικρίζοντας έναν τιμημένο αρχηγό της αεροπορίας σας, με χιλιάδες ώρες πτήσεως, να σέρνεται ως κοινός εγκληματίας μωλωπισμένος και αποδοκιμαζόμενος από τον όχλο. Ακόμη όμως περισσότερο στεναχωρήθηκα όταν έμαθε ότι ο Αχμέτ, ο πάντα χαμογελαστός υπαξιωματικός, που συνυπηρετήσαμε στο στρατόπεδο της Τούζλας στη Βοσνία, έχασε το πόδι του στην προσβολή του άρματος του από αντιαρματικό βλήμα Tow, σε επίθεση των τζιχαντιστών βόρεια στη Al Bab της Συρίας. Τι τραγική ειρωνεία, αποκαλυπτικά δημοσιεύματα του τουρκικού και ξένου τύπου, αναφέρουν ότι η ίδια ταξιαρχία που υπηρετούσε ο Αχμέτ, πριν από δύο χρόνια διευκόλυνε την ασφαλή παράδοση οπλισμού και πυρομαχικών στους τζιχαντιστές, συμπεριλαμβανομένων και αντιαρματικών όπλων! Λυπήθηκα όμως και για τη σύζυγο του Σουλεϊμάν, του αεροπόρου, με τα δύο αεικίνητα γλυκά αγοράκια. Απορώ πως μια τόσο ευγενική καθηγήτρια αγγλικών είχε εμπλακεί στα κυκλώματα των γκιουλενιστών με αποτέλεσμα να έχει σήμερα απολυθεί από το σχολείο που δούλευε ενώ για άγνωστους λόγους ο σύζυγος βρέθηκε έξαφνα σε υποβαθμισμένη θέση και μακρά από κάθε πτητική δραστηριότητα.
Με ανάμεικτα συναισθήματα παρακολούθησα και την υπόθεση των 8 συναδέλφων σου που διέφυγαν με ελικόπτερο στη χώρα μου και ζήτησαν πολιτικό άσυλο δημιουργώντας, άθελα τους φυσικά, τριβές στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Μαθαίνω ότι και δεκάδες άλλοι συνάδελφοι σου κατέφυγαν για ασφάλεια σε διαφορετικές χώρες. Η αλήθεια είναι ότι και στην Ελλάδα περάσαμε δύσκολες στιγμές και γνωρίσαμε διώξεις και εσωτερικές έριδες για αυτό είμαι και ιδιαίτερα ευαίσθητος στο δράμα των στρατιωτικών που αναγκάστηκαν να καταφύγουν στα εδάφη του εν δυνάμει αντιπάλου για να προστατεύσουν τη ζωή και αξιοπρέπεια τους. Η σκέψη μου όμως είναι και στους δικούς τους ανθρώπους που έμειναν πίσω και αντιμετωπίζουν σωρεία διώξεων, διαπομπεύσεων και αποκλεισμών.
Συγκλονιστικές και οι σκηνές από τις τρομοκρατικές πράξεις που συχνά πλέον εξελίσσονται στην όμορφη -και μέχρι χθες ασφαλή- χώρα σου. Δεκάδες τα αθώα θύματα, των αιμοδιψών τρομοκρατών και δεκάδες τα αναπάντητα ερωτήματα πως αυτοί οι αδίστακτοι εγκληματίες να διεισδύσουν παρά την ύπαρξη ενός τόσο αποτελεσματικού μηχανισμού ασφαλείας. Αδιανόητη όμως για μένα και η βαθύτατη διαμάχη των δύο πυλώνων της εξουσίας, ενόπλων δυνάμεων και σωμάτων ασφαλείας. Σίγουρα κάποια βαθύτερη αιτία πρέπει να υπήρξε πίσω από όλες αυτές τις ατυχίες. Είμαι όμως σίγουρα ότι ένα μεγάλο και δυνατό έθνος, όπως το τουρκικό, στο τέλος θα ξεπεράσει όλα αυτά τα εμπόδια και θα ξαναβρεί το δρόμο του.
Απλά συνάδελφε Αχμέτ επέτρεψε μου να εκφράσω τη συμπόνια μου για όλες αυτές τις δοκιμασίες που δεν άξιζε ούτε ο τουρκικός λαός αλλά ούτε και το περήφανο σώμα των Τούρκων αξιωματικών. Κρίμα Αχμέτ, γιατί δεν αξίζατε τέτοια τύχη.
Ένας συνάδελφος σου από την Ελλάδα.
* Ο κ. Ιπποκράτης Δασκαλάκης είναι Υποστράτηγος (εα) και
- Πτυχιούχος τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών Παντείου Πανεπιστημίου
- Μεταπτυχιακό στις Διεθνείς Σχέσεις και Στρατηγικές Σπουδές στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
- Μέλος του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (ΕΛΙΣΜΕ)
- Συνεργάτης του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων (ΙΔΙΣ)
- Διαλέκτης στη Σχολή Εθνικής Αμύνης (ΣΕΘΑ)
- [email protected]
