Απόλυτη σύγχυση προκαλεί στην Αθήνα η αποκάλυψη του πραγματικού προσώπου του Ερντογάν, μακριά από τα φτιασιδώματα και τις ιδεοληψίες που επιστρατεύτηκαν τα τελευταία 14 χρόνια για να νομιμοποιήσουν την πολιτική κατευνασμού που διολισθαίνει τελικά σε πολιτική δορυφοροποίησης της Ελλάδας από την Τουρκία.
Μετά από 14 χρόνια οπού όλες οι ελληνικές πολιτικές ηγεσίες έπειθαν τον εαυτό τους και την κοινή γνώμη ότι ο Ερντογάν είναι ο Τούρκος ηγέτης που αποτελεί το ανάχωμα στην διεκδικητική και αναθεωρητική πολιτική του στρατιωτικοπολιτικού Κεμαλικού κατεστημένου, αποδεικνύεται τελικά ότι είναι αυτός που αμφισβητεί πλήρως και γενικευμένα το εδαφικό στάτους μεταξύ των δυο χωρών, όπως καθορίσθηκε από την Συνθήκη της Λωζάννης.
Και εάν πριν 14 χρόνια ο κ. Ερντογάν είχε ανάγκη στα πρώτα βήματα του την στήριξη πότε του Κ. Σημίτη, άλλοτε του Κ. Καραμανλή, σταθερά του Γ. Παπανδρέου και εσχάτως του Αλ. Τσίπρα, τώρα πλέον απόλυτος κυρίαρχος στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό, κτίζει την δική του αυταρχική «δημοκρατία» η οποία… ασφυκτιά στα σύνορα που δέχθηκε ο Κεμάλ πριν 93 χρόνια.
Ο Ερντογάν για να μπορέσει να οικοδομήσει την αυταρχική προσωπική «δημοκρατία» έχει ανάγκη από ένα εθνικό όραμα. Και αυτό δεν είναι μόνο η οικονομική ανάπτυξη (ήδη έχει αρχίσει να απομυθοποιείται το «θαύμα» της τουρκικής οικονομίας).
Ούτε απλώς η εξόντωση του κουρδικού κινήματος την οποία επιχειρεί τις ημέρες αυτές με την ποινικοποίηση και απαγόρευση τελικά της πολιτικής δράσης για τους κούρδους. Κάτι που περιορίζει το εθνικό κουρδικό κίνημα μόνο στον ένοπλο αγώνα του PKK, ενώ ταυτόχρονα επιχειρεί να αφομοιώσει όλους τους υπόλοιπους στο δικό του ισλαμικό ΑΚΡ.
Ο Ερντογάν στο αφήγημα του έχει ανάγκη κάτι πιο μεγάλο: την «ανάκτηση» εδαφών που άφησε να χαθούν ο μεγάλος αντίπαλος του στην Ιστορία της Τουρκίας. Ο Κεμάλ.
Ο Ερντογάν έχει ανάγκη από νέα εδάφη για να μπορέσει να γιορτάσει το 2023, με τρόπο αντάξιο του... μεγαλείου του, την επανίδρυση της Τουρκίας εκατό χρόνια μετά την ίδρυση του τουρκικού κράτους από τον Κεμάλ και την Συνθήκη της Λωζάννης.
Στην Αθήνα ο στρουθοκαμηλισμός οδήγησε ως συνήθως σε λάθος ανάλυση της κατάστασης. Όλοι σπεύδουν αποδώσουν τις δηλώσεις του Τούρκου ηγέτη, σε εσωτερικούς λόγους. Ότι η αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάννης γίνεται αποκλειστικά για να υπονομεύσει την αξιοπιστία της κεμαλικής αντιπολίτευσης, αποκαλύπτοντας ότι ο Ινονού και ο Κεμάλ, συνέπραξαν στην υφαρπαγή από το νεοσύστατο τουρκικό κράτος εδαφών που θα έπρεπε να του ανήκουν.
Αν για την Βόρειο Συρία και το Βόρειο Ιράκ οι δηλώσεις του κ. Ερντογάν δεν είναι πλέον απλοί υπαινιγμοί αλλά καθαρές απειλές, για τα νησιά του Αιγαίου είναι σαφές ότι ο Τούρκος ηγέτης εκφράζοντας δημοσίως και με εμμονικό τρόπο την «πίκρα» του που τα νησιά πέρασαν στην Ελλάδα, πετυχαίνει έστω και αν ισχυριστεί ότι δεν είναι αυτή η πρόθεση του, την πλήρη απονομιμοποίηση του εδαφικού στάτους κβο στο Αιγαίο.
Μπολιάζει στο υποσυνείδητο της τουρκικής κοινής γνώμης, την οποία σε μεγάλο βαθμό ελέγχει και χειραγωγεί, με τον σπόρο της πλήρους αμφισβήτησης των διεθνών εκείνων ρυθμίσεων που απέδωσαν τα νησιά του Αιγαίου στην Ελλάδα.
Έτσι διαμορφώνεται πλέον το υπόβαθρο αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας, που σε πρώτη φάση τουλάχιστον θα εκφρασθεί με την απαίτηση για πλήρη φιλανδοποίηση του Αιγαίου. Και αυτό έχει σχέση τόσο με τα θέματα εναερίου χώρου και χωρικών υδάτων αλλά κυρίως με θέματα αναζήτησης και εκμετάλλευσης φυσικών πόρων εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, καθώς και της άσκησης κυριαρχικών αρμοδιοτήτων όπως είναι αυτές της Έρευνας και Διάσωσης.
Η πρωτόλεια και ακατέργαστη τακτική του Ερντογάν οδηγεί πρακτικά σε συγκεκριμένα αποτελέσματα: Η Ελλάδα πήρε τα νησιά επειδή ο Ινονού και ο Κεμάλ ήταν υποχωρητικοί, όμως δεν θα την αφήσουμε να επιβάλλει την ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο προκαλώντας ασφυξία στην Τουρκία.
Αυτά στο Αιγαίο. Στην Ανατολική Μεσόγειο την οποία η Τουρκία επιχειρεί να διαχωρίσει από την συζήτηση για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών (περιορίζοντάς την μόνο στο Αιγαίο),η Τουρκία εδώ και μια τουλάχιστον δεκαετία έχει επιβάλει ντε φάκτο ένα ιδιότυπο καθεστώς που διεκδικεί με την απειλή των τουρκικών φρεγατών να έχει λόγο σε κάθε ερευνητική ή επιστημονική έρευνα που γίνεται στην περιοχή που κανονικά εκτείνεται η ελληνική υφαλοκρηπίδα. Έτσι και πριν δυο εβδομάδες επέβαλε στο ερευνητικό σκάφος RV MED Surveyor, που είχε πάρει άδεια από τις ελληνικές αρχές για επιστημονικές έρευνες νότια του Καστελόριζου, να αποχωρήσει, υπό την πίεση μάλιστα τουρκικής φρεγάτας και πάρα το γεγονός ότι προς βοήθεια έσπευσε έστω και καθυστερημένα η ελληνική φρεγάτα «Νικηφόρος Φωκάς».
Η Τουρκία μάλιστα επανέλαβε την γνωστή τουρκική θέση ότι η υφαλοκρηπίδα της εκτείνεται προς τα δυτικά μέχρι τον 28ο Μεσημβρινό και στα υπόλοιποι σημεία της ακολουθεί την μέση γραμμή μεταξύ των ακτών της Τουρκίας και της Αίγυπτου, με τρόπο δηλαδή που εξαφανίζει εντελώς την ελληνική υφαλοκρηπίδα που προκύπτει από την Ρόδο, το Καστελόριζο και την Στρογγυλή, αλλά και όλη σχεδόν την δυτική κυπριακή ΑΟΖ.
Παράλληλα όμως η Άγκυρα ανοίγει κι άλλα μέτωπα. Στην Θράκη όπου πλέον το τουρκικό κράτος και το παρακράτος λειτουργούν εντελώς ανεξέλεγκτα, μόλις την περασμένη εβδομάδα ο Τούρκος Υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Ομερ Τσελικ, με προσβλητικό τρόπο ζήτησε από την ελληνική κυβέρνηση να λάβει μέτρα εναντίον προσώπων στην Θράκη που η Τουρκία χαρακτηρίζει ως οπαδούς του Γκιουλέν. Το τουρκικό παρακράτος χωρίς κανένα στοιχείο παράνομης δράσης θέλει να επιβάλει στην Ελλάδα την εξόντωση συγκεκριμένων προσώπων που απλώς αντιδρούν στην πολιτική τουρκοποίησης της Θράκης. Το Τουρκικό προξενείο τους βαφτίζει Γκιουλενιστές και έτσι τους στοχοποιεί και εντός της μειονότητας στο πλαίσιο αυτού του κυνηγιού μαγισσών, που σαρώνει και την Τουρκία.
Απλώς η δήλωση του κ. Τσελικ για την «διασπαστική δράση» των Γκιουλενιστών στην Θράκη και οι απροκάλυπτες παρεμβάσεις για το θέμα των 8 Τούρκων αξιωματικών που έχουν ζητήσει άσυλο, αποκαλύπτουν ότι η Τουρκία αντιμετωπίζει την Ελλάδα ως χώρα περιορισμένης κυριαρχίας.
Σε ό,τι αφορά το Κυπριακό, ήδη σε Αθήνα και Λευκωσία αντιλαμβάνονται ότι η παρουσία του κ. Ερντογάν στην ηγεσία της Τουρκίας αποτελεί την μεγαλύτερη τροχοπέδη για λύση του Κυπριακού.
Ο Ταγίπ Ερντογάν δεν πρόκειται να δεχθεί -και το δήλωσε και προχθές στην συνάντηση που είχε με τον Μ. Ακιντζι- την κατάργηση των Εγγυήσεων και την απόσυρση των τουρκικών στρατευμάτων, ενώ είναι γνωστό ότι ο ίδιος ο τούρκος ηγέτης είχε υποστηρίξει ότι δεν μπορεί να επιστραφεί η Μόρφου στους ελληνοκυπρίους.
Ο Ερντογάν έχει δείξει ότι δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει κάθε «όπλο» που έχει στην διάθεση του. Απειλεί ότι θα ανοίξει την στρόφιγγα των μεταναστευτικών ροών, οι οποίες πλέον θα εγκλωβιστούν στο ελληνικό έδαφος μιας και τα βόρεια σύνορα της χώρας έχουν ερμητικά κλείσει.
Διαρρηγνύει τους δεσμούς με την Ε.Ε., αδρανοποιώντας κάθε διπλωματικό όπλο που διέθετε μέχρι τώρα η Αθήνα. Οι υπερεξοπλισμοί των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, ανατρέπουν την ισορροπία δυνάμεων στο Αιγαίο.
Πολύ σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπη η χώρα με ένα πολύ πιο κρίσιμο δίλημμα: της αποτελεσματικής αντίδρασης στην επεκτατική πολιτική του Ερντογάν ή στην αποδοχή των τετελεσμένων που επιβάλει ο νεο-Σουλτάνος, μετατρέποντας την χώρα σε υπάκουο βαλκανικό βιλαέτι του…
Ν. Μ.
