Ο κυπριακός λαός έκανε την υπέρβαση, διαπέρασε τα κομματικά στεγανά και στερεότυπα και επέλεξε ως νέο ηγέτη του τον Νίκο Χριστοδουλίδη, μια ανεξάρτητη υποψηφιότητα προερχόμενη από την κυπριακή κεντροδεξιά που στηρίχθηκε επισήμως από τον ενδιάμεσο χώρο.
Στο μήνυμα του μετά την ανακήρυξη του ως νικητή των εκλογών ο Ν. Χριστοδουλιδης έδειξε το συμφιλιωτικό ενωτικό χαρακτήρα που θα έχει η προεδρία του, καθώς κυρίως στον χώρο της κυπριακής δεξιάς επιχειρήθηκε ένα ρήγμα από τον ηγέτη του ΔΗΣΥ Αβ. Νεοφύτου (ο οποίος και ήταν ο μεγάλος ηττημένος του Α' Γύρου των εκλογών) ο οποίος προκειμένου να προωθήσει τις προσωπικές φιλοδοξίες και ματαιοδοξίες δεν δίστασε να βάλει τον χώρο του ΔΗΣΥ σε μια πρωτοφανή περιπέτεια και διαλυτικό διχασμό.
Το γεγονός ότι έκλεισε το μάτι στον Β' Γύρο των προεδρικών εκλογών στον Α. Μαυρογιάνη υποψήφιο του παραδοσιακού αντίπαλου της Δεξιάς, του ΑΚΕΛ μπολιάζοντας τους οπαδούς του κόμματος με ακραίες και διχαστικές κραυγές εναντίον του «αποστάτη» Χριστοδουλίδη τελικά υπονομεύει την δική του πολιτική υπόσταση και την ενότητα του ΔΗΣΥ, καθώς μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του επέλεξαν τον προερχόμενο από τον ΔΗΣΥ, αλλά ανεξάρτητο υποψήφιο Ν. Χριστοδουλίδη.
Είναι κοινός τόπος ότι η μεγάλη πρόκληση για τον Ν. Χριστοδουλίδη θα είναι η επιχείρηση ανάτασης και εκσυγχρονισμού της Κύπρου με αντιμετώπιση του πελατειακού κράτους και των δομών που παράγουν και αναπαράγουν την διαφθορά αλλά και η διαχείριση του Κυπριακού μετά από μια περίοδο στασιμότητας και εμπέδωσης εκ μέρους της Τουρκίας της ακραίας διχοτομικής θέσης των δυο κρατών και της απαίτησης αναγνώρισης «κυριαρχικής ισότητας και ισότιμου διεθνούς στάτους» στους Τουρκοκυπρίους.
Ο νέος πρόεδρος της Κύπρου είναι γνώστης του Κυπριακού, είχε ενεργή εμπλοκή στον χειρισμό όλης της διαδικασίας από το Μον Πελεραν, το Κραν Μοντανά και την Γενεύη τις τελευταίες προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού και έχει συγγράψει, το 2009 το βιβλίο «Σχέδια Λύσης του Κυπριακού, 1948-1978» και το 2013 το βιβλίο «Οι Σχέσεις Αθηνών – Λευκωσίας και το Κυπριακό, 1977 - 1988».
Το Κυπριακό επιχειρήθηκε να εμπλακεί στην προεκλογική καμπάνια με έναν ανορθόδοξο και συγχρόνως επιζήμιο τρόπο για τα εθνικά συμφέροντα.
Ξαφνικά στην Λευκωσία ορισμένοι κύκλοι γνωστοί κυρίως για την υποστήριξη τους στο Σχέδιο Αναν «ανησύχησαν» ότι η εκλογή του Ν. Χριστοδουλίδη θα ωθήσει μακριά την λύση του Κυπριακού και χαρακτήριζαν λίγο πολύ τον νέο πρόεδρο της Κύπρου «απορριπτικό». Οι «ανησυχίες» αυτές βρήκαν αμέσως αντανάκλαση στους αντίστοιχους θιασώτες της «όποιας λύσης» (ή του «να ξεμπερδεύουμε με το Κυπριακό») στην Αθήνα.
Η φιλολογία αυτή καλλιεργήθηκε βεβαίως και από τους άλλους πολιτικούς παράγοντες που ηττήθηκαν στις προεδρικές εκλογές της Κύπρου, τον Αβ. Νεοφύτου και τον Α. Μαυρογιάννη που λίγο πολύ δήλωναν ότι μόνο η δική τους εκλογή θα εγγυόταν την λύση του κυπριακού.
Εκτός από κοντόφθαλμη μικροκομματική πολιτική, αποτελεί στρατηγικό λάθος να ακούγονται φωνές στην Κύπρο και στην Ελλάδα που να υπονοούν ότι η λύση του κυπριακού εξαρτάται από τον ποιος θα εκλεγεί πρόεδρος της Κύπρου.
Είναι σαν να αποδεχόμαστε ότι η πηγή και αιτία του Κυπριακού προβλήματος δεν είναι η τουρκική κατοχή και η άρνηση αποδοχής του πλαισίου και των παραμέτρων που έχει θέσει ο ΟΗΕ για την επίλυση του προβλήματος, αλλά η Κυπριακή Δημοκρατία.
Οι φωνές αυτές που ακούστηκαν και από επίσημα χείλη (Νεοφύτου Κασουλίδης και με πιο διακριτικό τρόπο από τον Α. Μαυρογιάνη) δυστυχώς εξυπηρετούν ευθέως την Τουρκία. Καθώς διχάζουν και αποδυναμώνουν το εσωτερικό μέτωπο και προσφέρουν άλλοθι στην Άγκυρα η οποία φυσικά και θα επικαλεσθεί όταν έρθει η ώρα τις δηλώσεις αυτές για να δικαιολογήσει την δική της απορριπτική στάση.
Διότι η Τουρκία είναι η απορριπτική απαιτώντας λύση δυο κρατών η συγκαλυμμένης συνομοσπονδίας που θα οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα και δεν υπάρχει ούτε μπορεί να χαρακτηρίζεται ελληνοκύπριος πολιτικός ως απορριπτικός εάν επιμένει στην κατάργηση των Εγγυήσεων, την αποχώρηση του κατοχικού στρατού και σε ομοσπονδιακή λύση η οποία μην το ξεχνάμε αποτελεί τον επώδυνο συμβιβασμό ο οποίος επιβλήθηκε με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο.
Το επόμενο διάστημα είναι πολύ πιθανό ο διεθνής παράγοντας να απαιτήσει την επανάληψη των διαβουλεύσεων για το κυπριακό επιχειρώντας να τις συνδέσει με τις ενεργειακές εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο.
Ο κ. Κασουλίδης, ο κ. Νεοφύτου πιθανόν και το ΑΚΕΛ επιμένουν στη θέση ότι πρέπει να προσφερθεί το φυσικό αέριο της Κύπρου ως αντάλλαγμα για να πειστεί η Τουρκία να συναινέσει σε λύση του Κυπριακού. Αυτός είναι ο λάθος δρόμος της αφελούς προσέγγισης ότι ο κατευνασμός της Τουρκίας ή η προσφορά ορισμένων ανταλλαγμάτων την καθιστά διαλλακτική… Όταν είναι σαφές ότι η Τουρκία αντιμετωπίζει το Κυπριακό με ευρύτερη στρατηγική προσέγγιση, και όχι απλώς με το θέμα των υδρογονανθράκων.
Ο νέος πρόεδρος της Κύπρου γνωρίζει το Κυπριακό έχει διεθνή ερείσματα και επαφές ώστε να ισχυροποιήσει την διαπραγματευτική θέση της Λευκωσίας, κυρίως όμως θα πρέπει να ξεκαθαρίσει με ειλικρίνεια και να βολιδοσκοπήσει τον Κυπριακό Ελληνισμό για το τι λύση θέλουμε και τι λύση μπορούμε να πετύχουμε. Χωρίς ψευδαισθήσεις και αυταπάτες. Μόνο έτσι θα μπορέσει να διαπραγματευτεί απέναντι στην Τουρκία, έχοντας δίπλα του και την Αθήνα.
