Χωρίς φρένο, με ιλιγγιώδη ταχύτητα και χωρίς προσανατολισμό, με μοναδικό σκοπό να εμπεδώσει την προσωποπαγή και αυταρχική πλέον εξουσία του στην χώρα, οδηγεί την Τουρκία σε σκοτεινά και επικίνδυνα μονοπάτια ο Recep Tayyip Erdogan.
Αντιμέτωπος με την καθημερινή τρομοκρατική απειλή ακόμη και στα πιο καλά φυλασσόμενα μέρη των τουρκικών μεγαλουπόλεων, κλιμακώνοντας το μέτωπο με το κουρδικό στοιχείο, υπονομεύοντας την δημοκρατία στο εσωτερικό, υιοθετώντας τυχοδιωκτικές και ευκαιριακές συμμαχίες στο εξωτερικό, ο Tayyip Erdogan επιχειρεί να οικοδομήσει μια νέα Τουρκία που θα ταιριάζει στο δική του αυταρχική προεδρική εξουσία, που θα είναι όμως δύσκολα συμβατή τόσο με την Δύση αλλά και με την Μέση Ανατολή.
Καθοδηγώντας την ισλαμική στροφή της χώρας του, δημιουργώντας δεσμούς με ακραίες ισλαμικές ομάδες στην Συρία, άνοιξε την πόρτα στην ισλαμική τρομοκρατία που σε συνδυασμό με τις ακραίες κουρδικές ομάδες κατέστησε την Τουρκία, μια από τις πιο ανασφαλείς χώρες, όπως έδειξε και η χθεσινή πολύνεκρη επίθεση στην Κωνσταντινούπολη, πλήττοντας τόσο την εσωτερική συνοχή, αλλά κυρίως την μεγαλύτερη βιομηχανία της χώρας τον τουρισμό.
Βασικό στοιχείο που καθορίζει την καθ' όλα αλλοπρόσαλλη πολιτική του Erdogan είναι: η απόλυτη κυριαρχία στο εσωτερικό, η αντιμετώπιση της «κουρδικής απειλής» και σε επόμενο στάδιο η εξασφάλιση νέων έστω και περιορισμένων εδαφών, που θα προσφέρουν επιχειρήματα για την νομιμοποίηση της νέας Ερντογανικής Τουρκίας.
Θεωρώντας ότι η μεταβατική περίοδος στην διάρκεια αλλαγής σκυτάλης στον Λευκό Οίκο προσφέρει μια πολύ καλή ευκαιρία για δημιουργία τετελεσμένων, ώστε να ανατραπούν επιλογές της κυβέρνησης Obama που κατέστησαν συνομιλητές τους Κούρδους της Συρίας, ο κ. Erdogan άφησε τον εαυτό του και την Τουρκία να μετατραπούν σε «όργανα» της πολιτικής του V. Putin για ανάκτηση του ρόλου που είχε η Ρωσία στην Μέση Ανατολή και είχε απωλέσει τις τελευταίες δυο δεκαετίες.
Ο Erdogan πλήττοντας την αξιοπιστία της χώρας του ως πιστού εταίρου της Δύσης και εμπίστου συμμάχου στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, προσδέθηκε πλήρως στο άρμα του Putin, αποδεχόμενος την προσφορά του Ρώσου προέδρου: Η Τουρκία θα λειτουργήσει μαζί με την Ρωσία στην Συρία, αποδεχομένη σιωπηρά την διατήρηση στην εξουσία του Προέδρου B. Assad, και την ολοκλήρωση των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων της Ρωσίας στο Χαλέπι, εξασφαλίζοντας ότι η Μόσχα θα σταματήσει την συνεργασία με τους κούρδους του YPG και θα κάνει τα «στραβά ματιά» στις επιχειρήσεις των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων στο εσωτερικό της Συρίας, που έχουν στόχο να αποκόψουν τις κουρδικές περιοχές με το πρόσχημα της δημιουργίας Ζώνης Ασφαλείας.
Το μεγάλο ερώτημα είναι όμως εάν μπορεί να υπάρξει ειρήνη και πόσο βιώσιμη θα είναι αυτή, εάν αποκλεισθούν από την συζήτηση για την ανακωχή στην Συρία και για το μέλλον της χώρας τόσο οι ΗΠΑ όσο και οι Κούρδοι της Συρίας που ελέγχουν ένα σημαντικό μέρος των εδαφών της χώρας στον Βορρά στα σύνορα με την Τουρκία.
Η Τουρκία όμως έχοντας ανοίξει οριστικά την πόρτα για την είσοδο και παραμονή στην Συρία της Ρωσίας αλλά και του Ιράν, δείχνει να παραβιάζει κανόνες του παιγνιδιού και να παίζει με την φωτιά.
Η διευκόλυνση της επέκτασής της επιρροής του Ιράν στην Συρία, παραβιάζει κόκκινες γραμμές τόσο του Ισραήλ όσο και των σουνιτικών χωρών του Κόλπου.
Η τουρκική συνενοχή στην εγκαθίδρυση της μόνιμης ρωσικής παρουσίας στην Συρία και στην ενίσχυση του ρόλου του Putin στην περιοχή, δημιουργεί σοβαρή ανησυχία τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ουάσιγκτον, όπου πάρα την προσωρινή επιλογή «απόσυρσης» από την Συρία, είναι δύσκολα ανεκτή η εικόνα ενός Συμμάχου όπως είναι η Τουρκία, να συμπράττει με την Μόσχα. Και μάλιστα αυτές οι κινήσεις να εκδηλώνονται μετά από ένα μπαράζ δηλώσεων περί εγκατάλειψης της Ευρωπαϊκής προοπτικής, περί στροφής προς Ανατολάς κλπ.
Έχοντας ανοίξει μέτωπο με το PKK κλιμακώνοντας την σύγκρουση στοχοποιώντας όλο το κουρδικό στοιχείο ο Erdogan, παίζει κορώνα γράμματα σε ένα παιγνίδι που αφορά την ίδια την συνοχή της Τουρκίας. Το εσωτερικό πολιτικό παιγνίδι και η εμμονή του πλέον για αναθεώρηση του Συντάγματος που θα τον καταστήσει σχεδόν μόνιμο Πρόεδρο, απολυτό κυρίαρχο του Στρατού, της Αστυνομίας και της Δικαιοσύνης σε ένα Προεδρικό σύστημα μεσανατολικού τύπου, οδήγησε τονErdogan σε μια ανεξέλεγκτη σύγκρουση με το κουρδικό στοιχείο.
Η αρχική επιχείρηση εξουδετέρωσης του PKK, εκτράπηκε τελικά σε επιχειρήσεις μαζικών αντιποίνων σε ολόκληρες πόλεις και χωριά, που απλώς πέτυχαν να ριζοσπαστικοποιήσουν περισσοτέρους κούρδους. Η επιδίωξη να εξασφαλίσει τις πλειοψηφίες που χρειάζεται στην Εθνοσυνέλευση οδήγησε στην άσκηση διώξεων και σύλληψη των κούρδων βουλευτών, και αποκλεισμό τελικά του τρίτου σε μέγεθος κόμματος από την Εθνοσυνέλευση. Το αποτέλεσμα είναι ότι το κουρδικό στοιχείο στερείται πλέον δυνατότητας πολιτικής έκφρασης και ένα μέρος των κούρδων ψηφοφόρων, το πιο συντηρητικό, στρέφεται στο κυβερνών ΑΚΡ, αλλά το ριζοσπαστικοποιημενο τμήμα τείνει όλο και πιο ευήκοα ώτα στο PKK και σε εξτρεμιστικές ομάδες.
Η συμμαχία Ρωσίας-Tουρκίας στην Συρία έχει και εσωτερικές παρενέργειες: στην Ρωσία το 14% του πληθυσμού είναι Σουνίτες μουσουλμάνοι και στην Τουρκία το 20% του πληθυσμού είναι κούρδοι. Οι στόχοι της Τουρκίας και της Ρωσίας στην Συρία είναι σουνίτες και κούρδοι… Έτσι πυροδοτείται η εστία εσωτερικών συγκρούσεων και της τρομοκρατίας και στις δυο χώρες.
Θέλοντας να προλάβουν τις κινήσεις της Ρωσίας και της Τουρκίας οι Κούρδοι της Συρίας, το PYD και οι σύμμαχοι του έσπευσαν να ανακοινώσουν ότι εγκρίνουν ένα Σχέδιο για μια ομόσπονδη κυβέρνηση στην Βόρειο Συρία, επιβεβαιώνοντας ότι ο στόχος τους είναι η διευρυμένη αυτονομία και όχι η ανεξαρτησία. Το κείμενο αυτό επρόκειτο να εγκριθεί σε μια «συντακτική συνέλευση» 151 εκπροσώπων στην πόλη Rmeilan
Όμως κανείς δεν υποστηρίζει την ομοσπονδοποίηση της Συρίας, και αυτό αποτελεί ένα μεγάλο εμπόδιο για τους Κούρδους.
Όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα παραμένει για την Άγκυρα και τον Tayyip Erdogan, ότι σήμερα διασώζει τον Assad προκειμένου να αντιμετωπίσει τους κούρδους, τους οποίους πριν είχε ανεχθεί ελπίζοντας ότι θα συνέβαλλαν στην ανατροπή του Σύρου Προέδρου… Αναξιόπιστη πλέον, έχοντας αποδείξει πόσο εύκολα «πουλάει» συμμάχους και φίλους η Τουρκία δεν θα έχει πια ασφαλή τα νώτα της προς τον Νότο και η καχυποψία θα κυριαρχεί στις σχέσεις της με την Δύση, με τον Tayyip Erdogan να στηρίζεται στην λυκοφιλία με τον V. Putin. Μέχρις ότου σταματήσει να είναι χρήσιμος και για την Μόσχα…
Ν. Μ.
