Του Βασίλη Κοψαχείλη*
Δύο χρόνια μετά την υιοθέτηση, από περίπου 200 κράτη, της Συμφωνίας του Παρισιού για το Κλίμα, ο Γάλλος Πρόεδρος Emmanuel Macron, την Τρίτη 12 Δεκεμβρίου 2017 φιλοξένησε μία Σύνοδο για το Κλίμα (One Planet Summit) σε μία συγκυρία διόλου ευνοϊκή για τις προοπτικές της.
Η απόφαση των ΗΠΑ να αποσυρθούν από τη Συμφωνία του Παρισιού τον περασμένο Ιούνιο, θέτει σε σημαντική οικονομική αιμορραγία το Παγκόσμιο Ταμείο για την Κλιματική Αλλαγή (ήταν πρώτοι και με διαφορά δωρητές, με συμβολή περί τα 3 δις δολάρια).
Η οικονομική ευρωστία του Ταμείου είναι αναγκαία για τη χρηματοδότηση έργων και καλών πρακτικών πάνω στο Κλίμα και την μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα σε υπανάπτυκτα κράτη και περιφέρειες ανά τον κόσμο.
Άλλοι δωρητές στο Ταμείο για το Κλίμα είναι η Ιαπωνία με 1,5 δις $, η Βρετανία με 1,2 δις $, η Γαλλία και η Γερμανία με 1 δις $ η κάθε μία, η Σουηδία με 0,6 δις $, ο Καναδάς, η Ιταλία και η Νορβηγία με 0,3 δις $, και τέλος, το Βέλγιο και η Αυστραλία με 0,2 δις $. Εκκωφαντική είναι η απουσία κάποιας σημαντικής οικονομικής συνεισφοράς της Κίνας προς το Ταμείο.
Η Σύνοδος για το Κλίμα πραγματοποιήθηκε με πολλές απουσίες. Απουσίαζε ο Αμερικανός Πρόεδρος κ. Donald Trump, η Γερμανίδα Καγκελάριος κ. Angela Merkel, ο Κινέζος Πρόεδρος Xi Jinping. Την Σύνοδο παρακολούθησε ο Έλληνας πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας.
Στη Σύνοδο, ο Γάλλος Πρόεδρος προσπάθησε να πείσει εκ νέου να συμβαλλόμενα μέρη της Συνθήκης του Παρισιού να ενισχύσουν οικονομικά το Παγκόσμιο Ταμείο για το Κλίμα και να ενεργοποιηθούν περισσότερο στην προσπάθεια μείωσης της χρήσης του άνθρακα και των Υ/Α στην παραγωγή ενέργειας.
Ωστόσο, στην πράξη εγείρονται ορισμένα ερωτήματα για τα οποία οι υποστηρικτές της Συμφωνίας του Παρισιού θα πρέπει να δώσουν πειστικές απαντήσεις.
Γιατί θα πρέπει να μετέχει της Συμφωνίας ένα κράτος; Υπάρχουν αναλύσεις κόστους - οφέλους για τα κράτη που μετέχουν αυτής της Συμφωνίας;
Η απάντηση δεν είναι καθόλου εύκολη, διότι συμπλέκονται οι βραχυπρόθεσμοι πολιτικοί στόχοι με τις μακροπρόθεσμες στρατηγικές των κυβερνήσεων και των κρατών.
Όπως επίσης, αναφύονται ερωτήματα του γιατί ένα κράτος να μετέχει ως δωρητής σε ένα Παγκόσμιο Ταμείο την ώρα που τα ίδια χρήματα θα μπορούσε να τα επενδύσει για την ανάπτυξη εγχώριων τεχνολογιών ώστε να έχει εθνικό τεχνολογικό προβάδισμα στην ενεργειακή επανάσταση του μέλλοντος.
Δυστυχώς, μία ακόμη πρωτοβουλία παγκόσμιου ενδιαφέρον που θα μπορούσε να συμβάλλει πολλαπλά στα Κοινά Αγαθά (Common Goods) όπως είναι το Κλίμα, γίνεται αντικείμενο εθνικών ανταγωνισμών και συμφερόντων από όλες τις πλευρές. Και από αυτούς που ενθέρμως υποστηρίζουν την Συμφωνία με απώτερο στόχο την αποκόμιση εθνικών κερδών σε βάρος άλλων κρατών, αλλά και αυτών που γυρίζουν την πλάτη στη Συμφωνία στοχεύοντας απευθείας στο εθνικό τους συμφέρον.
*Ο κ. Βασίλης Κοψαχείλης είναι Διεθνολόγος.
