Του Νίκου Μελέτη
Τον στόχο της Τουρκίας να προσελκύσει 350.000 ξένους φοιτητές έναντι των 115.000 που φοιτούν τώρα στην Τουρκία ώστε η χώρα να γίνει ο πέμπτος προορισμός ξένων φοιτητών ανήγγειλε ο Ταγίπ Ερντογάν μιλώντας στην 11η Συνάντηση Ξένων Σπουδαστών που οργανώθηκε στην Κωνσταντινούπολη.
Ο κ. Ερντογάν μάλιστα δεσμεύθηκε ότι οι ξένοι σπουδαστές και απόφοιτοι θα αποκτούν άδεια εργασίας στην Τουρκία και θα τους παρέχεται πλήρης ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
«Δεν ανοίγουμε μόνο τις πόρτες των Σχολών μας στους ξένους σπουδαστές, αλλά και τις καρδιές μας..» ήταν το ρεφρέν του κ. Ερντογάν.
Είναι προφανές ότι η Τουρκία χρησιμοποιεί κάθε δυνατότητα της λεγόμενης ήπιας ισχύος (soft power), για την διεύρυνσή της επιρροής της, αλλά και την ενίσχυση της οικονομίας της.
Το άνοιγμα των Πανεπιστήμιων και των Σχολών της, σε ξένους φοιτητές που θα προέρχονται είτε από χώρες της Ασίας και της Αφρικής είτε από τα Βαλκάνια, που ήδη υπάρχει ένα ευρύτατο δίκτυο χορήγησης υποτροφιών, θα συγκροτήσει μια στρατιά επιστημόνων που επιστρέφοντας στις χώρες τους θα δημιουργήσουν πυρήνες μιας ελίτ φιλοτουρκικής, ενώ συγχρόνως η πρόσβαση σε τουρκικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα για νέους και νέες από ξένες χώρες θα αποφέρει ένα σημαντικό έσοδο και στα Τουρκικά Πανεπιστήμια. Και φυσικά σε ό,τι αφορά τις ισλαμικές σπουδές η ακόμη και Βυζαντινές σπουδές η Τουρκία θα αποτελεί έναν ιδιαίτερα δημοφιλή προορισμό για φοιτητές και από την Ευρώπη και την Αμερική. Συμβάλλοντας συγχρόνως και στην επιδίωξη του κ. Ερντογάν να είναι η Τουρκία που θα ηγείται στον μουσουλμανικό κόσμο.
Η είδηση αυτή προκαλεί πολλές μελαγχολικές σκέψεις για τις μεγάλες χαμένες ευκαιρίες στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα.
Έχει υπολογισθεί ποτέ το κόστος που έχουν επιφέρει στην ελληνική οικογένεια και στην εθνική οικονομία και μάλιστα σε σκληρό συνάλλαγμα (πριν την ένταξη στο ευρώ) από την μεταπολίτευση και μετά, οι σπουδές χιλιάδων Ελλήνων στα πανεπιστήμια της Ιταλίας, της Ρουμανίας, της Βουλγαρίας, της Σερβίας; Με πόσα δισεκατομμύρια οι ελληνικές οικογένειες χρηματοδότησαν τις τοπικές κοινωνίες σε κάθε μικρή πόλη της Ιταλίας και της Σερβίας που τα τοπικά Πανεπιστήμια ήταν ανοικτά για ξένους φοιτητές;
Έχει υπολογισθεί ποτέ πόσα χρήματα έχει χάσει η Ελλάδα από την μη λειτουργία ξενόγλωσσων τμημάτων στα Ελληνικά Πανεπιστήμια είτε για φιλολογικές και ανθρωπιστικές σπουδές, για αρχαιολογικές σπουδές , και φυσικά για τεχνολογικές η ιατρικές σπουδές; Ένα ιδεοληπτικό σύστημα πολιτικής εξουσίας, καθηγητικού κατεστημένου, κομματικοποιημένου φοιτητικού κινήματος και συντεχνιών εμπόδιζε με πάθος κάθε άνοιγμα των ελληνικών Πανεπιστημίων και Τεχνολογικών Σχολών στον έξω κόσμο.
Επίσης η απουσία ιδιωτικών Πανεπιστήμιων ή η επί πληρωμή φοίτησης σε Πανεπιστημιακά τμήματα και Σχολές, στέρησε τα Ελληνικά Πανεπιστήμια τεράστιους πόρους που απλώς μεταφέρθηκαν στην Ιταλία, και στις άλλες χώρες που κατέφευγαν για να σπουδάσουν Έλληνες νέοι και νέες.
Η απώλεια δεν είναι μόνο οικονομική. Χάθηκε μια σημαντική ευκαιρία να γίνει η φιλική Ελλάδα και τα υψηλού επιπέδου πανεπιστήμιά της ο χώρος προσέλκυσης χιλιάδων νέων από τις πιο εύπορες και ανώτερες τάξεις των χωρών της Βόρειας φαρικής, της Μέσης Ανατολής και μετά το 1991 όλων των βαλκανικών χωρών. Οι νέοι σπουδαστές επιστρέφοντας στην πατρίδα τους θα αποτελούσαν έναν ισχυρό φιλελληνικό πυρήνα στις πολιτικές, οικονομικές και επιστημονικές ελίτ των χωρών αυτών…
Αρκεστήκαμε στο βόλεμα της «Δωρεάν Εκπαίδευσης», που στοίχιζε δισεκατομμύρια στην παραπαιδεία, στο ΔΙΚΑΤΣΑ και στον τρόπο που αναγνώριζε διπλώματα , και σε ένα ασφυκτικά εσωστρεφές σύστημα εγκλωβισμένο σε ιδεολογήματα για «μη εμπορευματοποίηση της γνώσης» και «μη σύνδεση των Πανεπιστήμιων με την παραγωγή και τα επιχειρηματικά συμφέροντα..». Και την ίδια ώρα έστελναν χιλιάδες νέους στο εξωτερικό.
Αφήσαμε τα πανεπιστήμια να εξελιχθούν σε αυτό που όλοι βλέπουμε περνώντας έξω από το Πολυτεχνείο, από την Νομική, από την ΑΣΟΕΕ. Σκουπιδότοποι, αντιαισθητικοί, απωθητικοί χώροι. Καπετανάτα της ανομίας και του τραμπουκισμού, στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης «ελευθερίας έκφρασης» που δεν είναι τίποτε άλλο από μια στυγνή έκφραση του απόλυτου φασισμού.
Και μέσα σε αυτές τις συνθήκες επιστήμονες πραγματικοί ήρωες όπως και φοιτητές προσπαθούν να αντισταθούν στην ισοπέδωση.
Που θεωρεί ότι τα Πανεπιστήμια, τα Τεχνολογικά Ιδρύματα, υπάρχουν και λειτουργούν για να εξυπηρετούν τις ανάγκες του προσωπικού τους.
Είναι η ίδια επικίνδυνη φασίζουσα ιδεοληψία που σήμερα εκδηλώνεται π.χ. στην ιδιωτική εκπαίδευση. Εκεί που επιχειρείται να θεωρηθεί ότι γνώμονας της λειτουργίας των Σχολείων δεν είναι το συμφέρον των μαθητών και των οικογενειών τους που πληρώνουν ένα όχι ευκαταφρόνητο τίμημα, ελευθερώνοντας μάλιστα θέσεις στα δημόσια σχολεία, ενισχύοντας έτσι την Δημόσια Εκπαίδευση. Αυτό το ιδιότυπο σύστημα θεωρεί ότι ο λόγος ύπαρξης των ιδιωτικών Σχολείων είναι τα συμφέροντα και η ευημερία του προσωπικού του: διδακτικού και διοικητικού… Και ότι το αφεντικό είναι η ΟΙΕΛΕ.
Είναι ίδια αντίληψη με εκείνη που θεωρεί ότι τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς δεν υπάρχουν για το επιβατικό κοινό, αλλά για τους εργαζομένους τους και η ΔΕΗ έχει λόγο ύπαρξης την ευημερία τη παρέας του Φωτόπουλου…
Εάν δεν ξεπεράσουμε αυτές τις αντιλήψεις δεν θα βλέπουμε απλώς και τα τουρκικά Πανεπιστήμια να μαζεύουν όλο και πιο πολλούς ξένους φοιτητές.. Ίσως αρχίσουμε να στέλνουμε και φοιτητές στην Άγκυρα, στην Σμύρνη, στην Κωνσταντινούπολη, συμβάλλοντας στο όραμα του Ταγίπ.
