Του Κωνσταντίνου Λουκόπουλου*
Δυστυχώς στη χώρα, υπάρχει μία διαχρονική τάση «απόδρασης» από τη δυσάρεστη πραγματικότητα που διέπει τα λεγόμενα ελληνοτουρκικά προβλήματα και τις εντάσεις που αναντίρρητα πηγάζουν από τον Τουρκικό Αναθεωρητισμό. Η ανυπαρξία συνεκτικής Εθνικής Στρατηγικής και η παντελής απουσία στρατηγικής κουλτούρας (σημ. πρότυπα αντίληψης και συμπεριφοράς κράτους, πολιτικών και οικονομικών ελίτ, Ενόπλων Δυνάμεων και κοινής γνώμης) επέτρεψαν την καλλιέργεια κάποιων ευφραντικών φαντασιώσεων.
Ίσως γιατί «η φαντασίωση μας καθησυχάζει από την ευθύνη της πραγματικότητας», δανειζόμενος μία ρήση του Στέλιου Ράμφου! Καλλιεργήθηκαν από συγκεκριμένους κύκλους, «φαντασιώσεις» για τα θέματα που αφορούσαν την ασφάλεια μας απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα προκειμένου να απαλλαγούμε από την πρώτιστη ευθύνη που είχαμε εμείς οι ίδιοι να φροντίσουμε για αυτά!
Κάποιοι αφελώς πίστεψαν ότι αρκούσε να είμαστε μέλος της ΕΕ και του ευρώ(!) για να εξασφαλιστούμε απέναντι στην υπαρκτή και εκπεφρασμένη τουρκική απειλή. Είχαμε το όμορφο παραμύθι για τους «καλούς πολιτικούς» που ήθελαν …ειρήνη και τους ανεξέλεγκτους «κακούς Στρατηγούς» που δήθεν λειτουργούσαν αυτόνομα και δημιουργούσαν τις εντάσεις. Οι ίδιοι αλλά και κάποιοι άλλοι φαντασιώνονταν ότι με την «εξημέρωση του θηρίου» με έναν ευρωπαϊκό προσανατολισμό θα ησυχάζαμε ακόμα και όταν έβλεπαν ότι «το Ελσίνκι» πέθαινε. Ούτε τα ωραία λόγια στο ανακοινωθέν της Μαδρίτης το 1997 με το οποίο ο κ. Σημίτης αναγνώρισε θεμιτά ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο (χωρίς να πάρουν πίσω το casus belli), ούτε η διπλωματία των σεισμών και τα ζεϊμπέκικα, ούτε οι κουμπαριές και άλλα ευτράπελα μείωσαν τις εντάσεις και επέλυσαν το πρόβλημα ασφαλείας μας.
Όμως η εντατικοποίηση και η «ποιοτική αναβάθμιση» της τουρκικής επιθετικότητας τόσο σε επίπεδο ρητορικής όσο και σε επίπεδο πρακτικών ενεργειών και προκλήσεων με στρατιωτικά μέσα το τελευταίο χρονικό διάστημα προβληματίζει έντονα. Πήρε αρκετό χρόνο στον πολιτικό κόσμο και στην ελληνική κοινή γνώμη για να γίνει αντιληπτό ότι η διαρκώς αυξανόμενη Τουρκική επιθετικότητα και το κλίμα εντάσεως που καλλιεργείται από την Άγκυρα είναι μία στρατηγική επιλογή για να εξαλειφθεί ο βολικός μύθος της «εσωτερικής κατανάλωσης»! Υπάρχουν αναμφίβολα και διαχρονικές πολιτικές ευθύνες αλλά την μεγαλύτερη ευθύνη για το σημερινό πρόβλημα ασφαλείας της Χώρας έχει η για μία σχεδόν 4ετία Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ
Οι σπαραξικάρδιες και παρακλητικές επικλήσεις των διεθνών συνθηκών και του Διεθνούς Δικαίου από Κυβέρνηση και Πρόεδρο της Δημοκρατίας μαζί με τις ατάκες πανεπιστημιακών αμφιθεάτρων του κ. Κοτζιά από την μία μεριά και οι αστείοι ψευτοβρηχυθμοί και η ρητορική «μαλώνουμε ρε;» του κ. Καμμένου από την άλλη, καταδεικνύουν το αλαλούμ που επικρατεί στον χειρισμό των μειζόνων εθνικών μας ζητημάτων και φυσικά την παραλυτική αμηχανία με τη οποία οι κυβερνώντες παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στο Αιγαίο και στη ΝΑ Μεσόγειο.
Η Κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου εκμεταλλευόμενη μία θετικά αξιοσημείωτη σύγκλιση συμφερόντων με τις ΗΠΑ, τις αδιαμφισβήτητες τριβές που δημιουργήθηκαν μεταξύ Ουάσιγκτον και Άγκυρας και οπωσδήποτε τις τριμερείς και τετραμερείς στρατηγικές συνεργασίες στην ΝΑ Μεσόγειο, δημιουργεί νέα αφηγήματα καλλιεργώντας νέες επικίνδυνες φαντασιώσεις. Κάποιοι μάλιστα προστρέχουν να μας πουν εμμέσως πλην σαφώς ότι οι Αμερικανοί ή/και Ισραηλινοί θα βάλλουν τους Τούρκους στην… θέση τους. Όχι εμείς, αλλά οι …άλλοι! Πόσο αξιοθρήνητο είναι το … «σύνδρομο του Ναβαρίνου»!
Η ενδυνάμωση και η διεύρυνση της συνεργασίας με το Ισραήλ με τα συμφέροντα του οποίου υπάρχει εδώ και κάποια χρόνια σημαντική σύγκλιση είναι ένα θετικό στοιχείο στην «γεωπολιτική εξίσωση ισορροπιών» στην περιοχή μας. Οι τριμερείς και τετραμερείς συνεργασίες μπορεί να καλύπτουν ένα μεγάλο πλέγμα δραστηριοτήτων με επίκεντρο τα ενεργειακά αλλά απέχει πολύ από το να είναι Συμμαχίες και Άξονες όπως κάποιοι αφελώς ή ανοήτως φαντασιώνονται με ότι αυτό σημαίνει για το δίλλημα ασφαλείας που αντιμετωπίζει η Ελλάδα από την εκπεφρασμένη Τουρκική απειλή.
Οι ψευδαισθήσεις που καλλιεργούνται τον τελευταίο καιρό με τις ευλογίες της Κυβέρνησης από την αναμφίβολα επωφελή σημαντική αναβάθμιση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων, είναι οι πλέον επικίνδυνες καθόσον μπορεί να «αποκοιμίσουν» κρατικούς μηχανισμούς, πολιτικό κόσμο, Ένοπλες Δυνάμεις και κοινωνία. Τα υπονοούμενα ότι οι ΗΠΑ θα αντιδράσουν σε οποιαδήποτε τουρκική επιθετική ενέργεια είναι επιεικώς αστεία. Για την Ουάσιγκτον (αλλά και για την Δύση στο σύνολο της) είναι άλλο ο Ερντογάν και άλλο αυτή καθαυτή η Τουρκία που για κανέναν λόγο δεν πρέπει «να χαθεί».
Αρκεί μία ματιά στον χάρτη και γίνεται αντιληπτό γιατί η αξία της Τουρκίας στο «γεωπολιτικό χρηματιστήριο» διατηρείται πάντοτε υψηλά! Ο σεβασμός των Συμμάχων και η εμπιστοσύνη αυτών προς τις ΗΠΑ, ιδιαίτερα μετά και την απόφαση Τράμπ να αποσύρει τα Αμερικανικά επίλεκτα στρατιωτικά τμήματα από την Συρία, τίθενται πλέον σε αμφισβήτηση, κάτι που εμφατικά επεσήμανε στην επιστολή παραίτησης του ο μέχρι σήμερα εχέφρων Υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Στρατηγός ε.α. Ματτίς. Να πούμε σε όσους ζουν στην φαντασιακή μακαριότητα ότι οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να ενεργήσουν ως «Προστάτιδες Δυνάμεις» ότι αυτό που θα μπορούσαν σε περίπτωση στρατιωτικής εμπλοκής να κάνουν, είναι να ζητήσουν… «αυτοσυγκράτηση και επίλυση των διαφορών με ειρηνικά μέσα». Για τον λόγο αυτό οι αναφορές Καμμένου για δημιουργία πολλών Αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων που θα μας …προστατέψουν από την Τουρκία αποτελούν πολύ απλά αστειότητες καθόσον ξεχνάει ότι και οι δύο χώρες είναι Σύμμαχοι στενά συνεργαζόμενες με τις ΗΠΑ. Αυτό ουδόλως σημαίνει ότι δεν πρέπει να είναι πρώτης προτεραιότητας η συνεχής ενδυνάμωση των σχέσεων με τις ΗΠΑ και οπωσδήποτε η συνέχιση των πολυεπίπεδων επαφών με τους ανθρώπους του Προέδρου Τραμπ.
Σαν τον «μουσαμά του θεσσαλωνικιώτικου Μετρό» για να κρύψουν «το τίποτα» τους, απλώνουν και τον μύθο ότι η Τουρκία …αποδυναμώνεται, καταρρέει οικονομικά και οσονούπω …διαλύεται όταν αυτή ξεπερνάει σε μεγάλο βαθμό τα όποια προβλήματα έχει ενώ αποκαθιστά σταδιακά τις σχέσεις τις με τις ΗΠΑ! Δύο τηλεφωνικές συνομιλίες Τράμπ-Ερντογάν το τελευταίο δεκαήμερο! Μπορεί η Τουρκία του Ερντογάν να μην επιτυγχάνει τους μαξιμαλιστικούς στόχους της αλλά είναι σε θέση να ανατρέπει συμμαχίες (ΗΠΑ - Κούρδοι Συρίας) και να προστατεύει αποτελεσματικά αυτά που θεωρεί ζωτικά της συμφέροντα στην περιοχή. Για υποστήριξη του δόγματος της «γαλάζιας πατρίδας» προχωράει στην υλοποίηση των εξοπλιστικών της φιλοδοξιών με βάση την δική της τεράστια αμυντική βιομηχανία και είναι αστείο να προσπαθούν κάποιοι με πρώτον απ' όλους τον κ. Καμμένο να μας πείσουν ότι οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις είναι εξασθενημένες και έχουν χάσει την μαχητική τους ικανότητα. Ίσως σε κάποιο βαθμό ναι αλλά διατηρούν ακόμα την δυνατότητα αναλήψεως στρατιωτικών ενεργειών απέναντι στην χώρα μας ενώ οι στις επιχειρήσεις που έγιναν την προηγούμενη διετία στην Συρία γενικώς έδρασαν αποτελεσματικά.
Χωρίς να καλλιεργείται «πολεμικό κλίμα» απέναντι στις επικίνδυνες αυτές φαντασιώσεις προτάσσεται η Αρχή της Αυτοβοήθειας! Αν οι Στρατηγικοί Σύμβουλοι Πρωθυπουργού και του Συγκυβερνήτη του κ. Καμμένου δεν γνωρίζουν τι είναι «Αυτοβοήθεια» ας ανατρέξουν στα βιβλία! Το αμυντικό μας σύστημα χωλαίνει, από την στιγμή που από το 2010 ο αμυντικός Προϋπολογισμός έχει μειωθεί κατά 40% δηλαδή πολύ κάτω από την μείωση του ΑΕΠ με ότι αυτό σημαίνει για την συντήρηση των κυρίων μέσων και την επιχειρησιακή διαθεσιμότητα αυτών. Οι αρνητικές επιδράσεις των περικοπών δεν εξισορροπήθηκαν λόγων λανθασμένων προτεραιοτήτων και αμφίβολης επιχειρησιακής αξίας λύσεις στα οποία όλα είχε πρώτο λόγο ο ίδιος Οο κ. Καμμένος. Μειώθηκαν όμως γιατί οι Διοικήσεις και το Προσωπικό των ΕΔ υπερέβαλλαν εαυτούς για να διατηρήσουν όσο υψηλότερα γίνεται την η μαχητική ικανότητα αυτών. Ας κρατήσουμε και αυτό που είπε προσφάτως ο κ. ΑΓΕΕΘΑ εκτός από τις ισοπεδώσεις των βραχονησίδων (κατά φρασεολογία του πολιτικού του προϊστάμενου). «Σε περίπτωση στρατιωτικής αναμέτρησης με την Τουρκία θα είμαστε μόνοι μας». Εμείς οι ίδιοι θα πρέπει να «βοηθηθούμε».
Θα ήθελα να ρωτήσω όλους αυτούς τους κυβερνητικούς και μη που αναφέρονται συνεχώς στην σημαντική γεωπολιτική αναβάθμιση της χώρας μας, ποιο είναι το αποτύπωμα ισχύος μας που συνδέεται με αυτή είτε στα ελληνοτουρκικά, είτε στο «Μακεδονικό» είτε ακόμα και στην προστασία της Ελληνικής εθνικής μειονότητας στην Αλβανία που ξεριζώνεται αργά αλλά σταθερά από τα Τίρανα.
Κλείνοντας τις σκέψεις αυτές αισθάνομαι υποχρεωμένος μιας και όλοι ομιλούν για Συμμαχίες να θυμίσω την παρακάτω διαπίστωση του Παναγιώτη Κονδύλη που έχει διαχρονική ισχύ: «Καμία προστασία και καμιά συμμαχία δεν διασφαλίζει τελειωτικά όποιον βρίσκεται μαζί της σε σχέση μονομερούς εξάρτησης. Η αξία μιας συμμαχίας για μιαν ορισμένη πλευρά καθορίζεται από το ειδικό βάρος της πλευράς αυτής μέσα στο πλαίσιο της συμμαχίας. Ισχυροί σύμμαχοι είναι άχρηστοι σε όποιον δεν διαθέτει ο ίδιος σεβαστό ειδικό βάρος, εφ' όσον ανάλογα με τούτο εδώ αυξομειώνεται το ενδιαφέρον των ισχυρών. Ίσως να θεωρεί κανείς «απάνθρωπα» και λυπηρά αυτά τα δεδομένα ? αν όμως ασκεί εθνική πολιτική αγνοώντας τα, αργά ή γρήγορα θα βρεθεί σε μια κατάσταση όπου τη λύπη για την ηθική κατάπτωση των άλλων θα τη διαδεχθεί ο θρήνος για τις δικές του συμφορές...»
* Ο Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Λουκόπουλος είναι επικεφαλής στο «Παρατηρητήριο Liberal».
