Του Βασίλη Κοψαχείλη*
Σε προηγούμενο άρθρο μας υποστηρίξαμε ότι η Γερμανία έχει, καλώς ή κακώς, αναδειχθεί σε ηγεμονική δύναμη στην Ευρώπη, και για να αποφύγουμε παρατράγουδα του παρελθόντος, θα πρέπει να ηγηθεί μιας Πανευρωπαϊκής Ατζέντας για την Ευρώπη και τον κόσμο, καθώς και να συμπεριφερθεί προς τους εταίρους της ως σύμμαχος και όχι ως επικυρίαρχος. Τέλος, υποστηρίξαμε ότι η Γερμανία έχει ουσιαστικά μία επιλογή, αυτή του Ευρωπαϊκού δρόμου και όχι αυτή που καλλιεργεί, δηλαδή του Γερμανικού δρόμου.
Όμως, ο «σοφός» Γερμανικός λαός αποφάσισε αλλιώς! Με το εκλογικό αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής, έδειξε ότι αποφάσισε, αν όχι μια αντι-ευρωπαϊκή πορεία, σίγουρα επέλεξε μία εθνοκεντρική πορεία.
Το τι αυτό μπορεί να σημαίνει για τη Γερμανία, αποτελεί Γερμανικό πρόβλημα, να το συζητήσουν και να το αναλύσουν.
Αυτό που θα πρέπει να μας απασχολεί είναι τι σημαίνει η επιλογή του Γερμανικού εκλογικού σώματος για την υπόλοιπη Ευρώπη και φυσικά και την Ελλάδα.
Η ράθυμη Ευρώπη, επιτέλους να ξυπνήσει…
Η επιλογή του Γερμανικού εκλογικού σώματος και ο πιθανότερος κυβερνητικός σχηματισμός που θα προκύψει οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η Γερμανία θα κινηθεί στον άξονα επιβολής της Γερμανικής Ατζέντας στην Ευρώπη και πιθανότατα θα χρησιμοποιήσει την Ευρώπη για την προώθηση της Ατζέντας της στον κόσμο.
Απορίας άξιο είναι πως αυτό δεν το βλέπουν οι πρωτεύουσες των υπολοίπων Ευρωπαϊκών κρατών; Πως δέχονται αδιαμαρτύρητα να γίνουν τα κράτη και οι λαοί τους – αντιδημοκρατικά και προκλητικά – άξονες μέσω των οποίων η Γερμανική ισχύς θα προωθήσει τα συμφέροντά της; Θα ισχυριστούν ενδεχομένως την οικονομική ευρωστία της Γερμανίας. Στην πραγματικότητα, το άθροισμα των άλλων ευρωπαϊκών οικονομιών δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο, όπως επίσης το κατά πόσο βιώσιμη είναι η Γερμανική οικονομική ευρωστία, αποτελεί ένα άλλο κεφάλαιο συζήτησης.
Στην ΕΕ έχουμε πάρει κάποιες αποφάσεις. Από τη μία, δεν είμαστε στις εποχές του 1960 και του 1970 να έχουμε τη χρονική και γεωστρατηγική πολυτέλεια να αφήσουμε καμιά εικοσαριά χρόνια το εγχείρημα της ΕΕ να ωριμάσει και μετά να το ξαναδούμε. Από την άλλη, όποιος θέλει να προωθεί τις δικές του ανεξάρτητες αναθεωρητικές ατζέντες, μπορεί να επιλέξει τον δρόμο της Βρετανίας και να κατέβει από το τρένο.
Το να χρησιμοποιηθεί όμως ολόκληρη η Ευρώπη για να εξυπηρετηθούν οι εσωτερικές πολιτικές ισορροπίες της Γερμανίας θα είναι ότι πιο απαράδεκτο και καταστροφικό. Και προς τα εκεί δείχνουν τα πράγματα ότι πάμε…
Η Αθήνα κάνει λάθος ανάλυση…
Και φυσικά το αποτέλεσμα των Γερμανικών εκλογών δεν αποτελεί καμπανάκι μόνο για τις άλλες Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Είναι καμπάνα και για την Αθήνα, που σχεδόν μονίμως κάνει λάθος ανάλυση των ευρωπαϊκών ζητημάτων. Η λάθος ανάλυση εντοπίζεται κυρίως σε δύο σημεία.
Το πρώτο αφορά τις δηλώσεις «… δεν αλλάζει τίποτα». Μακάρι, θα έλεγε κανείς, αν αναλογιστεί στο πόσο πιο άσχημα μπορούν να εξελιχθούν τα πράγματα με τον σχηματισμό κυβέρνησης στο Βερολίνο! Για τους τύπους, ας είμαστε υπομονετικοί, να σχηματιστεί πρώτα κυβέρνηση και να δούμε τις νέες Γερμανικές κυβερνητικές διαθέσεις.
Το δεύτερο σημείο αφορά τις Ευρωτουρκικές σχέσεις. Έχει κολλήσει η βελόνα στο στόμα Ελλήνων πολιτικών να μιλούν για είσοδο της Τουρκίας στην ΕΕ, την ώρα που τόσο η Τουρκία όσο και η ΕΕ έχουν αφήσει πολύ πίσω πλέον αυτή την προοπτική. Κανείς, σε Βρυξέλλες, Βερολίνο και Άγκυρα, και ποτέ, δεν το εννοούσε σοβαρά, πόσο μάλλον τώρα! Και μαζί με τη βελόνα κολλημένη στο ίδιο – ανεπίκαιρο – μοτίβο, είναι κολλημένη η Συμφωνία μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας για την επιστροφή μεταναστών πίσω στην Τουρκία. Και μαζί με την κολλημένη Συμφωνία είναι παρκαρισμένοι για 2,5 χρόνια στα ελληνικά νησιά παράτυποι μετανάστες που καμία σχέση δεν έχουν με πρόσφυγες.
Και αντί να ενεργήσουμε ως κράτος και να κινητοποιήσουμε και τον «δικό» μας Επίτροπο να γίνει κάτι για το ζήτημα – αφού οι υπόλοιπες προκλήσεις της Τουρκίας προς τη χώρα μας είναι αδιάφορες για τις Βρυξέλλες – ασχολούμαστε με άλλου είδους αφηγήματα.
Συμπερασματικά…
Ο Γερμανικός λαός ψήφισε εθνοκεντρικά, για την Γερμανία και ενδεχομένως για την τσέπη του. Δεν ψήφισε για την Γερμανία ως συμμέτοχη σε μια Ενωμένη Ευρώπη. Η επιλογή αυτή θα έχει άμεσες και έμμεσες επιπτώσεις, βραχύβιες και μακροπρόθεσμες. Στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες δεν έχουν αναλύσει τα νέα δεδομένα και φοβάμαι πως ούτε τα έχουν καταλάβει. Ομοίως και στην Αθήνα, η οποία δείχνει ευτυχώς να έχει κατανοήσει τον τρόπο με τον οποίο ασκείται η διεθνής πολιτική, αλλά υστερεί ακόμη σε ανάλυση, σχεδιασμό και ετοιμότητα, κυρίως στα θέματα που αφορούν την Ευρώπη.
*Ο κ. Βασίλης Κοψαχείλης είναι Διεθνολόγος, Γεωστρατηγικός Αναλυτής.
