Της Κύρας Αδάμ
Λίγες μόνον ώρες προτού ξεκινήσει στο Νταβός η συζήτηση στρογγυλής τραπέζης Τσίπρα-Σόιμπλε, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, μέσω δημοσιεύματος της εφημερίδας WSJ, επανέφερε ευθέως το προσφιλές του θέμα για το grexit, αυτή τη φορά για το προσφυγικό, λόγω ελλιπούς φύλαξης των εξωτερικών συνόρων από την Ελλάδα.
Στο ίδιο μήκος κύματος -χωρίς να φτάσει στο grexit- κινήθηκε και ο πρόεδρος της Γερμανίας κ. Γκάουκ, (σ.σ. μία ημέρα μετά την συνάντηση του με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Πρ. Παυλόπουλο), ο οποίος έκανε έκκληση να υπάρξει πιο αποτελεσματική προστασία των ευρωπαϊκών εξωτερικών συνόρων:
«Η ελευθερία κινήσεων μέσα στη ζώνη Σένγκεν μπορεί να διατηρηθεί μόνον αν είναι εγγυημένη η ασφάλεια στα εξωτερικά σύνορα..Αν κάτι τέτοιο αποτύχει, τότε τα εθνικά σύνορα θα αποκτήσουν και πάλι σημασία.».
Εξάλλου δεν έχουν σιγήσει οι προκλητικές δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών ξενοφοβικών κρατών-μελών στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, που κατηγορούν την Ελλάδα για το κύμα προσφύγων που χτυπούν την πόρτα τους.
Με δύο λόγια, το επίκεντρο του ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος για το εκρηκτικό και επικίνδυνο, πλέον, προσφυγικό ζήτημα στρέφεται εκ νέου (αν και δεν έφυγε ποτέ) στην Ελλάδα, που τώρα έχει επιφορτιστεί και με τη φύλαξη των ευρωπαϊκών εξωτερικών συνόρων, που «χαράχτηκαν» αυθαίρετα και εν μια νυκτί για να εξυπηρετήσουν εν πολλοίς τις ευρωπαϊκές απαιτήσεις της Τουρκίας.
Με την κα Μέρκελ να μην μπορεί να «καθυποτάξει» κράτη-μέλη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, στην αρχική πολιτική της «ανοιχτών θυρών» προς τους πρόσφυγες από τη Συρία και να αντιμετωπίζει τώρα σοβαρά προβλήματα στο εσωτερικό του κυβερνητικού συνασπισμού, αλλά και μέσα στο ίδιο το κόμμα της γι' αυτήν ακριβώς την πολιτική της, είναι εμφανές ότι μέχρι τα μέσα Μαρτίου, όταν θα συζητηθεί το προσφυγικό εκ νέου στη Σύνοδο Κορυφής, θα πρέπει να έχει σχεδιαστεί μία ακόμα εμβαλλωματική και περιοριστική ευρωπαϊκή πολιτική, με «κερδισμένους» και σίγουρα «χαμένους», όπως η Ελλάδα.
Το πολύ ενδιαφέρον των χθεσινών «διαρροών» αλλά και της σημερινής τοποθέτησης του κ. Σόιμπλε στη συζήτηση στρογγυλής τραπέζης στο Νταβός είναι ότι σπεύδει να συνδέσει τη δανειακή στήριξη του Βερολίνου προς την Αθήνα με την προϋπόθεση ότι το ΔΝΤ θα παραμείνει και θα εγκρίνει το Ασφαλιστικό, με το αιτιολογικό ότι η κα Μερκελ πιεζόμενη από τους βουλευτές της στο προσφυγικό, δεν μπορεί να τους πιέσει περαιτέρω για την οικονομική στήριξη της Ελλάδας.
Έτσι το Βερολίνο σπεύδει να χρησιμοποιήσει το προσφυγικό ως μέσο πίεσης για την πλήρη εφαρμογή του τρίτου μνημονίου, προλαβαίνοντας «στην στροφή» την Αθήνα και τις οποιεσδήποτε σκέψεις της να χρησιμοποιήσει αυτή το προσφυγικό ως μέσο πίεσης, για μια πιο «χαλαρή» στάση των δανειστών στην εφαρμογή του Μνημονίου.
Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση Τσίπρα από τον Σεπτέμβριο μέχρι τώρα έδειξε σαφέστατα τη διάθεσή της να υποχωρήσει σε όλες τις απαιτήσεις και πολιτικές των εταίρων στην αντιμετώπιση του προσφυγικού, προσηλωμένη, όπως ήταν, στην πιστή εφαρμογή του μνημονίου που υπέγραψε.
Το αποτέλεσμα όμως είναι τώρα η κυβέρνηση Τσίπρα να είναι το ίδιο ευάλωτη τόσο στις μνημονιακες απαιτήσεις των δανειστών όσο και στις απαιτήσεις τους στο προσφυγικό.
Η Ελλάδα αυτή την στιγμή είναι μία απολύτως ανυπεράσπιστη χώρα στο προσφυγικό, όχι μόνον γιατί ο κύριος όγκος του προβλήματος εξακολουθεί να πέφτει στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, αλλά και γιατί η ίδια έχει ολιγωρήσει απελπιστικά στην υλοποίηση των ευρωπαϊκών υποχρεώσεων της στο πρόβλημα (π.χ. hot spots). Κυρίως όμως γιατί έχει δεχθεί αδιαμαρτύρητα μέχρι στιγμής τις ευρωπαϊκές πολιτικές αποφάσεις για την Τουρκία, οι οποίες τώρα στρέφονται μπούμερανγκ και απειλούν περαιτέρω τις ήδη ταραγμένες ελληνοτουρκικές σχέσεις στο Αιγαίο.
Από τον περασμένο Δεκέμβριο, όταν η Αθήνα δέχθηκε αδιαμαρτύρητα την συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας και χωρίς καμία προετοιμασία αποδέχθηκε μετά χαράς τη δημιουργία «εξωτερικών θαλασσίων συνόρων της Ε.Ε.» που συμπίπτουν με τα υφιστάμενα χωρικά ύδατα των 6νμ και τη μέση γραμμή, όπου αυτή υπάρχει, τα προβλήματα με την Τουρκία όχι μόνον δεν μειώθηκαν, τουναντίον παίρνουν επικίνδυνη τροπή, δημιουργώντας και πρόσθετα πέραν των υπαρχόντων.
Η ελληνοτουρκική διαφορά -ελέω προσφυγικού- έχει πλέον μεταφερθεί στην πλήρη και έμπρακτη αμφισβήτηση από την πλευρά της Τουρκίας όχι μόνον του δικαιώματος αλλά και της περιοχής στο Αιγαίο όπου η Ελλάδα κάνει επιχειρήσεις θαλάσσιας έρευνας και διάσωσης ναυαγών προσφύγων.
Η Αθήνα προσπαθεί τώρα και εκ των υστέρων να βάλει κάποιο «φραγμό» στην ανεξέλεγκτη στάση της Τουρκίας στη θαλάσσια έρευνα και διάσωση μέχρι τη μέση του Αιγαίου -κάτι που όφειλε να είχε κάνει ευθύς εξ αρχής- προτού αποδεχθεί αδιαμαρτύρητα όλα τα σχέδια του Βερολίνου και της Κομισιόν προκειμένου να καλοπιάσουν την Τουρκία στο προσφυγικό.
