Του Γιάννη Σιδέρη
Το τηλεφώνημα του Ζ. Ζάεφ στον Α. Τσίπρα που είχε εξελιχθεί σκοπίμως σε επικοινωνιακό θρίλερ, έγινε χθες, αλλά το θρίλερ δεν τελείωσε. Ούτε θα τελειώσει μετά την σημερινή τηλεφωνική επικοινωνία των δύο, παρότι θεωρείται ότι η συμφωνία έχει ολοκληρωθεί και απομένουν δύο τρία στοιχεία να συμφωνηθούν μεταξύ των δύο πρωθυπουργών.
Το θρίλερ θα συνεχιστεί για καιρό, καθώς πέραν αυτής καθ΄ εαυτής της συμφωνίας, τα παρελκόμενά της επεκτείνονται σε βάθος χρόνου και θα υπόκειται στις συγκυρίες.
Θα είναι π.χ. μια συμφωνία βιώσιμη; Θα είναι μη αμφισβητήσιμη από τους λαούς των δύο χωρών, και δη από τον ελληνικό, ο οποίος πλέει σε πελάγη άγνοιας; Η κυβέρνηση απέβη σε εργώδη προσπάθεια να αποδείξει ότι η ΝΔ δεν έχει θέση επί του θέματος, αλλά ποτέ δεν παρουσίασε τη δική της, με αποτέλεσμα ο λαός να μην γνωρίζει τι διαπραγματεύεται, εν αντιθέσει με το λαό των Σκοπίων, ο οποίος εν πολλοίς γνωρίζει τα προτάγματα της δικής του κυβέρνησης.
Θα είναι μια συμφωνία άμεσα εφαρμόσιμη ή θα είναι μεταβατική, εξελισσόμενη σε διαδοχικά στάδια υλοποίησης; Θα προσβλέπει συγκεκριμένο οδικό χάρτη με οριοθέτηση συγκεκριμένων και αδιαπραγμάτευτων προϋποθέσεων, ή θα υφίσταται τις αλλαγές της εκάστοτε πολιτικής συγκυρίας ως την τελική της εφαρμογή;
Μάλλον το τελευταίο καθώς τα Σκόπια χρειάζονται χρονοβόρες πολιτικές διαδικασίες μέχρι την τελική απόφαση η οποία θα ληφθεί με δημοψήφισμα, ενδεχομένως και εκλογές. Αυτό φυσικά είναι αρνητικό για την κυβέρνηση γιατί όσο καθυστερεί τόσο θα πλησιάζει ο χρόνος των εκλογών και θα είναι νωπό το γεγονός της ήττας (ήττα της Ελλάδας θα είναι ούτως ή άλλως, αφού η χώρα μας δεν παίρνει απολύτως τίποτα, αντιθέτως δίνει. Το κρίσιμο είναι αν θα δώσει λίγα ή πολλά).
(Ούτως ή άλλως εθνικότητα και γλώσσα μάλλον τα δώσαμε, έστω και αν θα προσδιορίζονται ως έχοντα σλαβική καταγωγή).
Θα έρθει άμεσα στην ελληνική Βουλή για ψήφιση, ή θα αναχθεί στο μέλλον, προκειμένου ο ΣΥΡΙΖΑ να κρατά θολό το τοπίο και να ισχυρίζεται προπαγανδιστικά ότι «έλυσε το μακεδονικό»; Και αν έρθει τι θα κάνει ο συγκυβερνήτης Πάνος; Εντάξει υπάρχουν οι πρόθυμοι σαν τον Σταύρο, αλλά το μέγεθος μιας τέτοιας ιστορικής συμφωνίας, δεν είναι …σύμφωνο συμβίωσης. Αν δεν ψηφίσουν οι ΑΝΕΛ, δεν θα έχει τη δεδηλωμένη. Σε μια τέτοια περίπτωση η κυβέρνηση θα είναι υπό πολιτική και θεσμική αμφισβήτηση.
Τα υπόλοιπα ανάγονται στην παρρησία του Προέδρου της Δημοκρατίας...
(Επίσης θα έχει ενδιαφέρον τι στάση θα κρατήσουν Καραμανλής και Σαμαράς, ως άμεσα εμπλακέντες με το ζήτημα στο παρελθόν).
Με τι όνομα θα μπει στο ΝΑΤΟ; Πότε θα ισχύσει το νέο όνομα; Και ποιες ασφαλιστικές δικλείδες έχει η ελληνική πλευρά, αφότου μπει, ότι θα ακολουθήσει τα συμφωνηθέντα;
Θα υπάρχει ρητή αναφορά σε αλλαγή του συντάγματος και απάλειψη των αλυτρωτικών όρων;
Η ΕΕ και το ΝΑΤΟ θα επιβάλουν ή απλώς θα παροτρύνουν τα μέλη τους να χρησιμοποιήσουν το νέο όνομα στις διμερείς σχέσεις τους;
Τα ανωτέρω είναι ερωτήματα που πηγάζουν από την απόλυτη αδιαφάνεια, άρα αδιαφορία προς το λαό, με την οποία διαπραγματεύτηκε το ζήτημα η κυβέρνηση. Το 2008 ξέραμε με ποιες θέσεις πήγε η Ελλάδα στο Βουκουρέστι. Άρα υπήρχε εμπιστοσύνη στην τότε κυβέρνηση. Το 1995 δεν γνωρίζαμε τι θα περιλαμβάνει η ενδιάμεση συμφωνία. Είχε όμως προϋπάρξει το εμπάργκο από τον Αντρέα, άρα ο λαός είχε εμπιστοσύνη ότι η τότε κυβέρνηση θα υπεράσπιζε το εθνικό συμφέρον.
Είναι αυτό που απουσιάζει από τους νυν. Ήταν και είναι (ιδεολογικά) υπέρ της ονομασίας «Μακεδονία» χωρίς προσδιορισμούς. Ήταν και είναι ευεπίφοροι σε πιέσεις των ξένων, όσο καμιά ελληνική κυβέρνηση ως τώρα.
Άρα δικαιούμαστε να είμαστε καχύποπτοι και να πιστεύουμε ότι το σύνολο της συμφωνίας, με τις υποπαραγράφους, πρέπει να έρθει τάχιστα στη Βουλή, έστω και για ενημέρωση και συζήτηση στην αρμόδια επιτροπή, αν η κυβέρνηση κρίνει (δικαίωμά της είναι) ότι δεν μπορεί αντικειμενικά να ψηφιστεί άμεσα και την παραπέμψει για αργότερα.
