Η σκηνή είναι πραγματική: Πελάτης χρηματιστηριακής αγοράζει ανοικτά Τράπεζα Πειραιώς στο ξεκίνημα της χθεσινής συνεδρίασης. «Μα έχει κάνει αύξηση στο 1,15 ευρώ άνθρωπέ μου, 50% χαμηλότερα δεν φοβάσαι όταν θα μπουν τα νέα κομμάτια στις αρχές Μαΐου;» φώναξε ο broker στο τηλέφωνο. «Τότε θα είμαστε ήδη πουλημένοι» ήταν η απάντηση.
Η βασική αρχή μιας ανοδικής αγοράς είναι η πίστη ότι θα βρεθεί κάποιος να αγοράσει αυτό που εσύ αγόρασες ακριβά, ακριβότερα. Και από ό,τι φαίνεται το ΧΑ εσχάτως μπήκε μαζί με όλο τον υπόλοιπο ζωδιακό κύκλο για τα καλά στον αστερισμό των Ταύρων.
Η πιο αμήχανη στιγμή για έναν αναλυτή είναι η διάψευση στα μάτια του πελάτη που πριν από λίγο του πρότεινε μια κίνηση που αποδείχθηκε ιδιαίτερα αποδοτική.
Και μάλιστα όσο πιο κατηγορηματική ήταν η ετυμηγορία του αναλυτή τόσο πιο έντονη ήταν η διάψευση στο ταμπλό. Σύμφωνοι. Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Ακόμα και όταν ο αναλυτής έχει δίκιο, ο πελάτης έχει πάντα το άλλοθι του «εσύ είναι ο ειδικός, έπρεπε να με προστατέψεις». Η δυσκολία του επαγγελματία έγκειται στο γνωρίζει περισσότερα. Ή μάλλον νομίζει ότι γνωρίζει περισσότερα.
Το πρόβλημα με τη χρηματοοικονομική είναι ότι ο ψυχολογικός παράγοντας δεν έχει μια τυποποιημένη παραμετροποίηση ώστε να μπορέσει να κανείς να το βάλει σε ένα προγνωστικό μοντέλο τιμών. Υπάρχουν επενδυτές που αγοράζουν ομόλογα με αρνητικό επιτόκιο. Αγοράζουν δηλαδή με απόλυτη βεβαιότητα ότι στη λήξη του ομολόγου θα χάσουν μέρος από το κεφάλαιο τους. Ο μόνος λόγος να μην χάσουν είναι να βρεθούν προθυμότεροι επενδυτές να χάσουν περισσότερα από αυτούς, αγοράζοντας ακριβότερα.
Έχει ειπωθεί πολλές φορές αλλά το μεγαλύτερο μέρος της εξήγησης της χρηματιστηριακής συμπεριφοράς συνοψίζεται πίσω από τη φράση: «Η αντίληψη που έχουμε για την πραγματικότητα είναι τελικά η πραγματικότητα του καθενός». Όταν πολλές επιμέρους αντιλήψεις συγχρονιστούν τότε η πραγματικότητα γίνεται ενιαία.
Το πόσο συνάδει η ενιαία αντίληψη με αυτό που πραγματικά ισχύει έχει πεπερασμένο χρονικό όριο ανάλογα με τη διαθέσιμη ρευστότητα. Το 1999 η ρευστότητα στο ΧΑ ήταν άπειρη και ο χρόνος εκκαθάρισης ήταν πρακτικά απεριόριστος, αφού μπορούσε κανείς να ρολάρει διαρκώς τα ανοίγματα του.
Για αυτό και οι τιμές πήγαν εκεί που πήγαν. Το ράλι έδινε την εντύπωση ότι δεν θα τελειώσει ποτέ. Αυτή ήταν η επικρατούσα πραγματικότητα το Σεπτέμβριο του 1999.
Αλλά ας μην γινόμαστε επικριτές σε μια κατάσταση η οποία εκτός από τις στρεβλώσεις της έχει και τα καλά της λόγω ενός φαινομένου και μόνο. Η τιμή της μετοχής της Τράπεζας Πειραιώς ανέβηκε χθες όχι μόνο γιατί υπερκαλύφθηκε η αύξηση και αναβαθμίστηκε το ελληνικό αξιόχρεο. Υπάρχει μετά από καιρό αισιοδοξία και πλεόνασμα ρευστότητα που συντηρεί τις υψηλές τιμές και αναζητά ευκαιρίες έστω και σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα. Σε τελική ανάλυση έχει αποδειχθεί ότι οι ανοδικές αγορές είναι μπουφές για όλους. Οι πτωτικές είναι ροτόντα για λίγους.
Αποποίηση Ευθύνης
Το υλικό αυτό παρέχεται για πληροφοριακούς και μόνο σκοπούς. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να εκληφθεί ως προσφορά, συμβουλή ή προτροπή για την αγορά ή πώληση των αναφερόμενων προϊόντων. Παρόλο που οι πληροφορίες που περιέχονται βασίζονται σε πηγές που θεωρούνται αξιόπιστες, ουδεμία διασφάλιση δίνεται ότι είναι πλήρεις ή ακριβείς και δεν θα πρέπει να εκλαμβάνονται ως τέτοιες
