Ένας κλάδος ο οποίος έχει ήδη αρχίσει να επηρεάζεται δυσμενώς, λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και αναμένεται να αντιμετωπίσει προβλήματα κατά τη διάρκεια του επερχόμενου χρηματιστηριακού χειμώνα, που σύμφωνα με την Goldman Sachs προβλέπεται ότι θα κρατήσει για εξήντα μήνες, είναι ο κλάδος των Private Equity Funds (PEF). O κλάδος αυτός έχει και ελληνικό ενδιαφέρον, αφού σημαντικό μέρος των deals που γίνονται στη χώρα μας, από εξαγορές και συγχωνεύσεις μέχρι ιδιωτικοποιήσεις, έχουν σαν πρωταγωνιστές διάφορα Private Equity Funds, που «διαταράσσουν» μέσω της παρέμβασης τους, την ατμόσφαιρα της νηνεμίας και της ραστώνης, που επικρατεί σε συγκεκριμένους επιχειρηματικούς κλάδους.
Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει το οικοσύστημα των Private Equity Funds, δεν οφείλεται στην έλλειψη κεφαλαίων, όπως πολλοί θα υπέθεταν. Ίσα ίσα, που η ρευστότητα τους εξακολουθεί να βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα. Το πρόβλημα, έχει να κάνει με την στρατηγική εξόδου των PEFs, από τις επενδύσεις τους. Την εποχή των παχέων επενδυτικών αγελάδων, τα PEFs αγόραζαν χωρίς φειδώ, μια σειρά από εταιρείες. Τι γίνεται όμως σήμερα, την εποχή των ισχνών αγελάδων, όπου αρκετά PEFs θα πρέπει να αποεπενδυθούν από αυτές τις εταιρείες;
Τα Private Equity Funds, εξαγοράζουν εταιρείες τις οποίες είτε μεταμορφώνουν, αναπτύσσουν και μεταπωλούν σε βάθος 3-5-7 ετών, είτε τεμαχίζουν και ρευστοποιούν συντομότερα. Η «έξοδος» λοιπόν, είναι εν πολλοίς το ζητούμενο για τους μετόχους των PEVs. Η αναζήτηση του τρόπου που θα εξέλθουν από την επένδυση τους, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερες υπεραξίες.
Ποιοι είναι οι τρόποι εξόδου των PEFs από τις επενδύσεις τους;
Ο πρώτος τρόπος είναι η πώληση της επένδυσης σε ένα μεγάλο στρατηγικό παίκτη ή σε ένα άλλο PEF.
Ο δεύτερος τρόπος είναι η είσοδος της επένδυσης σε μια οργανωμένη χρηματιστηριακή αγορά, μέσω μιας δημόσιας εγγραφής, δηλαδή ενός ΙΡΟ.
Ο τρίτος τρόπος είναι το «σπάσιμο» των δραστηριοτήτων της επένδυσης σε μικρότερα επιχειρηματικά σχήματα, η απόσχιση κλάδων ή περιουσιακών στοιχείων όπως για παράδειγμα των ακινήτων, που οδηγεί στην πλήρη ρευστοποίηση όλων των στοιχείων της αρχικής επένδυσης.
Οποιαδήποτε μέθοδος και να επιλεγεί, απαιτείται η ύπαρξη δυο βασικών προϋποθέσεων. Η πρώτη προϋπόθεση είναι η ύπαρξη αγοραστών και η δεύτερη είναι η δυνατότητα επίτευξης σημαντικών υπεραξιών.
Για την ύπαρξη ή την ανυπαρξία αγοραστών, αναφέρθηκε προ ημερών σε ανάλυση της η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου του Bocconi με ειδίκευση στις Εξαγορές και Συγχωνεύσεις, Aναστασία Γιακουμέλου, στο άρθρο της, σύμφωνα με την οποία οι αγορές βρίσκονται αντιμέτωπες με μια ραγδαία αποκλιμάκωση του αριθμού, τόσο των IPOs, όσο και των SPACs, μέσα στο 2022. Έτσι μέσα στο 2022 πραγματοποιήθηκαν 89% λιγότερες IPOs από το 2021 και 90% λιγότερες εισαγωγές στα χρηματιστήρια μέσω SPACs.
Τι δείχνει αυτό; Ότι ο συνδυασμός του αυξημένου ρίσκου, των υψηλότερων επιτοκίων και του πληθωρισμού, το ενδεχόμενο της ύφεσης, η υποχώρηση του κύκλου εργασιών των εταιρειών, η αύξηση του λειτουργικού κόστους, καθώς η συρρίκνωση των περιθωρίων κερδοφορίας, δυσχεραίνουν την πρόσβαση των PEF στις κεφαλαιαγορές.
Και την δυσχεραίνουν με δυο τρόπους. Ο πρώτος τρόπος είναι η εμφάνιση χαμηλότερων αριθμοδεικτών και πολλαπλασιαστών των οικονομικών μεγεθών, που καταγράφονται στους ισολογισμούς, με αποτέλεσμα να «αποδυναμώνονται» oι αποτιμήσεις των εταιρειών. Και ο δεύτερος τρόπος είναι η απροθυμία εμφάνισης αγοραστών τόσο στις δευτερογενείς αγορές κεφαλαίων, όσο και εκτός ρυθμισμένων αγορών, για ολόκληρους κλάδους που ενδεχομένως θα κτυπηθούν από την παρατεταμένη κρίση.
Η ελληνική αγορά δεν βρίσκεται χρονικά σε περίοδο ωρίμανσης των επιχειρήσεων, που έχουν εξαγοραστεί από Private Equity Funds. Θα λέγαμε ότι βρίσκεται στο στάδιο της ανασύνταξης, της αναδιάρθρωσης και της αναπτυξιακής επέκτασης. Ωστόσο κάπου στη σκέψη των PEFs, υπάρχει και το ερώτημα της «στρατηγικής εξόδου», της γνωστής και σαν «exit strategy».
